Bart Nitrauw: 'Jezus, Hij is overwinnaar'
Feike ter Velde • 80 - 2004/05 • Uitgave: 26
Van binnen was er diepe leegte. Eigenlijk was ik altijd op zoek. Ik zocht de kick. Was die er dan ging het weer even, maar dat duurde meestal niet lang. Het dal daarna was dan weer diep en donker. Toen kwamen de drugs en de drank. Ik vertoonde destructief gedrag en wilde soms niet meer leven.
Bart Nitrauw (22), 4de jaars student rechten vertelt zijn verhaal.
Dit jaar hoopt hij af te studeren. Dan heeft hij zijn studie rechten in vier jaar voltooid aan de Universiteit van Utrecht. Hij koos een breed pakket van strafrecht en privaatrecht. "Wat ik straks ga doen weet ik nog niet. De wetgeving in ons land komt steeds meer los van Gods geboden. Dat betekent dat je in de praktijk, bijvoorbeeld als rechter, later misschien uitspraken moet doen, die haaks staan op je geweten en je overtuiging. Daar moet ik nog wel goed over nadenken. Nu ben ik, naast mijn studie, jeugdleider bij ons in de Evangelische Gemeente. We hebben veel jeugd. Omdat ik zelf zon onvoorstelbaar moeilijke tijd heb gekend, doe ik dat werk onder jongeren met grote inzet en toewijding. Het heeft mijn hele hart".
Bart is opgevoed in de Gereformeerde Kerk (Vrijgemaakt). Toen hij veertien jaar was gingen zijn ouders uit elkaar. "Toen mijn vader wegging werd alles anders in huis. Op school was ik een stil jongetje, meer een denkertje. Ik werd gepest. Ik was van jongs af aan al zwaarmoedig ingesteld, maar kreeg nu echt depressieve gevoelens. Op 11-jarige leeftijd kwam ik voor het eerst bij het Riagg voor psychologische hulp. In de brugklas was ik wel een beetje een buitenbeentje. Op mn vijftiende kwam ik voor de tweede maal bij het Riagg. Vooral de jaren daarvoor had ik een vreselijke tijd vol eenzaamheid en somberheid. Ik kon er zo maar diep in wegzakken. Ik vond het leven niet leuk. Ik heb vaak gedacht aan zelfmoord, maar dat vond ik te erg voor mijn moeder en mijn zusje.
Ik kwam in die tijd in aanraking met foute vrienden en drugs, daar kickte ik op. Omdat mijn gedachten zo vaak waren beneveld door de drugs zijn er ook dingen die ik mij niet precies meer herinner. Er ontbreken details uit die tijd. Edwin Jansen die gelukkig later ook tot geloof kwam en die ik op de skatebaan had leren kennen had een vergelijkbare achtergrond en samen leerden we blowen en drinken. Ik kwam in een groepje hangjongeren terecht waar drank en drugs ons samenbonden. Ik had momenten dat ik wilde vernielen, afbreken, alles kapot maken.
Mijn vader trachtte soms ook wel contact met me te krijgen maar dat lukte nooit echt. Als mijn ouders over drugs begonnen citeerde ik uit een boekje, dat bijna als mijn bijbel fungeerde. "Uit je bol" heet het en het praat het gebruik van verdovende middelen, hard- en softdrugs goed en stimuleert het. Ik was door dit boekje volledig gerechtvaardigd in mijn eigen ogen om drugs te gebruiken.
Toch ging ik nog wel eens naar de kerk, ook wel naar catechisatie. Ik had veel vragen over het geloof, maar deze werden niet echt beantwoord. Tegenover ongelovige vrienden verdedigde ik God, Jezus en de bijbel, maar voor mezelf was het allemaal zó ver weg. Toen er een nieuwe jeugdgroep in de kerk startte ben ik daar bij gekomen. Ik kreeg er enkele nieuwe vrienden. Er was daar een jongen, ouder dan ik, die mijn diepe leegheid en mijn nood moet hebben gezien, zonder dat hij er iets van zei. Ik was altijd welkom op zijn kamer. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs de sleutel van zijn kamer. "Je kunt er altijd in, ook als ik niet thuis ben", had hij gezegd. Soms kwam ik zwaar onder de drugs binnen, maar ik was altijd welkom. Ik voelde me geaccepteerd, erkend. Hij zag me staan en zocht het beste voor me. Ik heb ook Anika, nu mijn vrouw, in die groep leren kennen".
Bart ging met Anika samenwonen. Vooral door haar heeft Bart een punt gezet achter het drugsgebruik. Later kwamen ze in aanraking met evangelische christenen toen ze op zoek gingen naar een nieuwe gemeente. "Zij hadden iets wat ik niet had en ik wist niet wat dat was. Op een dag werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar een conferentie in Zwitserland van Erlo Stegen, een predikant uit Zuid-Afrika. In de auto erheen hadden we veel gesprekken. Mijn hart hongerde naar God, terwijl ik gewoon met de anderen meepraatte. Ik liet niets merken van mijn diepe nood en mijn lege hart, maar ik wist dat zij iets hadden wat ik miste. Toen ik op de derde avond de kamer binnenstapten waar we sliepen tijdens die conferentie zaten Harm, Erik en Jesper met elkaar te praten. Harm zei plotseling: Bart, wanneer ga jij nu je hart eens aan de Here Jezus geven? Ik barstte in tranen uit en kon even niets zeggen. Maar zij wisten het wel. Ze hebben met me en voor me gebeden. Ik heb de Here Jezus Christus in mijn leven gevraagd binnen te komen en de deur wijd opengezet. Erik bad of God me wilde vergeven dat ik al die tijd al in zonde en hoererij leefde met een vrouw met wie ik niet was getrouwd. Ik dacht: Ho even, ze is mijn vriendin Thuisgekomen heb ik Anika alles verteld en we zijn daarna uit elkaar gegaan. We hebben beiden helemaal voor God en Zijn weg gekozen. Ik ben teruggegaan naar mijn eigen kamer en we zijn later in de Evangelische Gemeente getrouwd.
Toen ze mij enkele jaren later vroegen jeugdleider te worden heb ik me voor de Here verootmoedigd en bad: Heer, neem mij en breek mij God heeft mij bevrijd van mijn depressieve neigingen. Ook bevrijd van mezelf en van de behoefte aan erkenning en aandacht van mensen. Ik heb mijn identiteit gevonden in Jezus. Hij is Overwinnaar!"
Feike ter Velde
Bart Nitrauw (22), 4de jaars student rechten vertelt zijn verhaal.
Dit jaar hoopt hij af te studeren. Dan heeft hij zijn studie rechten in vier jaar voltooid aan de Universiteit van Utrecht. Hij koos een breed pakket van strafrecht en privaatrecht. "Wat ik straks ga doen weet ik nog niet. De wetgeving in ons land komt steeds meer los van Gods geboden. Dat betekent dat je in de praktijk, bijvoorbeeld als rechter, later misschien uitspraken moet doen, die haaks staan op je geweten en je overtuiging. Daar moet ik nog wel goed over nadenken. Nu ben ik, naast mijn studie, jeugdleider bij ons in de Evangelische Gemeente. We hebben veel jeugd. Omdat ik zelf zon onvoorstelbaar moeilijke tijd heb gekend, doe ik dat werk onder jongeren met grote inzet en toewijding. Het heeft mijn hele hart".
Bart is opgevoed in de Gereformeerde Kerk (Vrijgemaakt). Toen hij veertien jaar was gingen zijn ouders uit elkaar. "Toen mijn vader wegging werd alles anders in huis. Op school was ik een stil jongetje, meer een denkertje. Ik werd gepest. Ik was van jongs af aan al zwaarmoedig ingesteld, maar kreeg nu echt depressieve gevoelens. Op 11-jarige leeftijd kwam ik voor het eerst bij het Riagg voor psychologische hulp. In de brugklas was ik wel een beetje een buitenbeentje. Op mn vijftiende kwam ik voor de tweede maal bij het Riagg. Vooral de jaren daarvoor had ik een vreselijke tijd vol eenzaamheid en somberheid. Ik kon er zo maar diep in wegzakken. Ik vond het leven niet leuk. Ik heb vaak gedacht aan zelfmoord, maar dat vond ik te erg voor mijn moeder en mijn zusje.
Ik kwam in die tijd in aanraking met foute vrienden en drugs, daar kickte ik op. Omdat mijn gedachten zo vaak waren beneveld door de drugs zijn er ook dingen die ik mij niet precies meer herinner. Er ontbreken details uit die tijd. Edwin Jansen die gelukkig later ook tot geloof kwam en die ik op de skatebaan had leren kennen had een vergelijkbare achtergrond en samen leerden we blowen en drinken. Ik kwam in een groepje hangjongeren terecht waar drank en drugs ons samenbonden. Ik had momenten dat ik wilde vernielen, afbreken, alles kapot maken.
Mijn vader trachtte soms ook wel contact met me te krijgen maar dat lukte nooit echt. Als mijn ouders over drugs begonnen citeerde ik uit een boekje, dat bijna als mijn bijbel fungeerde. "Uit je bol" heet het en het praat het gebruik van verdovende middelen, hard- en softdrugs goed en stimuleert het. Ik was door dit boekje volledig gerechtvaardigd in mijn eigen ogen om drugs te gebruiken.
Toch ging ik nog wel eens naar de kerk, ook wel naar catechisatie. Ik had veel vragen over het geloof, maar deze werden niet echt beantwoord. Tegenover ongelovige vrienden verdedigde ik God, Jezus en de bijbel, maar voor mezelf was het allemaal zó ver weg. Toen er een nieuwe jeugdgroep in de kerk startte ben ik daar bij gekomen. Ik kreeg er enkele nieuwe vrienden. Er was daar een jongen, ouder dan ik, die mijn diepe leegheid en mijn nood moet hebben gezien, zonder dat hij er iets van zei. Ik was altijd welkom op zijn kamer. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs de sleutel van zijn kamer. "Je kunt er altijd in, ook als ik niet thuis ben", had hij gezegd. Soms kwam ik zwaar onder de drugs binnen, maar ik was altijd welkom. Ik voelde me geaccepteerd, erkend. Hij zag me staan en zocht het beste voor me. Ik heb ook Anika, nu mijn vrouw, in die groep leren kennen".
Bart ging met Anika samenwonen. Vooral door haar heeft Bart een punt gezet achter het drugsgebruik. Later kwamen ze in aanraking met evangelische christenen toen ze op zoek gingen naar een nieuwe gemeente. "Zij hadden iets wat ik niet had en ik wist niet wat dat was. Op een dag werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar een conferentie in Zwitserland van Erlo Stegen, een predikant uit Zuid-Afrika. In de auto erheen hadden we veel gesprekken. Mijn hart hongerde naar God, terwijl ik gewoon met de anderen meepraatte. Ik liet niets merken van mijn diepe nood en mijn lege hart, maar ik wist dat zij iets hadden wat ik miste. Toen ik op de derde avond de kamer binnenstapten waar we sliepen tijdens die conferentie zaten Harm, Erik en Jesper met elkaar te praten. Harm zei plotseling: Bart, wanneer ga jij nu je hart eens aan de Here Jezus geven? Ik barstte in tranen uit en kon even niets zeggen. Maar zij wisten het wel. Ze hebben met me en voor me gebeden. Ik heb de Here Jezus Christus in mijn leven gevraagd binnen te komen en de deur wijd opengezet. Erik bad of God me wilde vergeven dat ik al die tijd al in zonde en hoererij leefde met een vrouw met wie ik niet was getrouwd. Ik dacht: Ho even, ze is mijn vriendin Thuisgekomen heb ik Anika alles verteld en we zijn daarna uit elkaar gegaan. We hebben beiden helemaal voor God en Zijn weg gekozen. Ik ben teruggegaan naar mijn eigen kamer en we zijn later in de Evangelische Gemeente getrouwd.
Toen ze mij enkele jaren later vroegen jeugdleider te worden heb ik me voor de Here verootmoedigd en bad: Heer, neem mij en breek mij God heeft mij bevrijd van mijn depressieve neigingen. Ook bevrijd van mezelf en van de behoefte aan erkenning en aandacht van mensen. Ik heb mijn identiteit gevonden in Jezus. Hij is Overwinnaar!"
Feike ter Velde
