De Conferentie
Jan van Barneveld • 83 - 2007 • Uitgave: 17
De Conferentie
Rampzalig
Over ruim een week is de nieuwe vredesconferentie voor het Midden-Oosten gepland. President Bush heeft de top van de wereld naar de VS, naar Annapolis in Maryland uitgenodigd. Het doel van de conferentie is om eindelijk het slepende conflict tussen Israël en de Palestijnen op te lossen. Voor alle machthebbers van deze wereld betekent dat het oprichten van een Palestijnse staat in het hartland van Israël met als hoofdstad Oost-Jeruzalem. Een conferentie die dus rampzalige gevolgen kan hebben, niet alleen voor Israël, maar voor de hele wereld. Eind oktober moest minister Condoleezza Rice aan president Bush verslag uitbrengen van haar reis door het Midden-Oosten. De complicaties, meningsverschillen en de gevaren zijn zo groot dat er maar drie mogelijkheden waren: De conferentie uitstellen, de conferentie afblazen of een Amerikaans plan aan Israël opleggen. Afzeggen van de conferentie zou gezichtsverlies voor de Amerikaanse president betekenen. Een opgelegd Amerikaans plan zal rampzalig voor Israël zijn. Dan krijgt Israël één groot terroristennest als officieel erkende staat aan de oostgrens. Want Mahmoud Abbas is niet in staat en ook niet bereid om ook maar één terrorist te ontwapenen. Maar de VS en de rest van de genodigden zijn vastbesloten. Die Palestijnse staat moet er komen. Minister Condoleezza Rice vindt dat een Palestijnse staat essentieel is voor de toekomst en voor de Amerikaanse belangen in het Midden-Oosten. Het is dan ook een eerste prioriteit voor president Bush. Premier Olmert doet zijn uiterste best om met de PLO leider Mahmoud Abbas tot overeenstemming te komen. Olmert is bereid zelfs Oost-Jeruzalem op te geven. De rest van de conferentiegangers vertegenwoordigen de rest van de wereld. De EU (beslist geen vriend van Israël), de Arabische Liga (een verklaarde vijand van Israël), de VN (de wereldorganisatie die zich specialiseert in veroordelingen van Israël) vormen samen met de Palestijnse terroristenorganisaties één anti-Israël blok. Bovendien eist Syrië bij voorbaat de Golan terug. Israël wordt zo van het belangrijkste vocht uit het Midden-Oosten, van water, beroofd. Maar de hele wereld wil het! Waarom gebeurt het dan niet? Hoe komt het dat men al meer dan 60 jaar vergeefs bezig is een Palestijnse staat in Judea en Samaria te maken? Zou de God van Israël hier iets mee te maken hebben? Waarom zal het opdelen van Jeruzalem en het stichten van de moslimstaat in Judea en Samaria rampzalige gevolgen hebben voor het Westen? En voor de historische reputatie van president Bush? Er is meer aan de hand dan de inderdaad grote gevaren voor Israël. Eerst beschrijven we kort historische gebeurtenissen die dit gevaar illustreren. Daarna Bijbels-geestelijke kanten van de komende, zeer belangrijke, vredesconferentie.
Poitiers, Wenen en München
Begin van de 8e eeuw trokken moslimlegers over de Pyreneeën Frankrijk binnen. West-Europa dreigde overspoeld te worden door de islam en onze vrouwen en dochters met hoofddoekjes. Het was de Frankische vorst Karel Martel die deze opmars in 732 ergens tussen Poitiers en Tours in Frankrijk tot staan bracht en zo Europa redde. In 1529 stonden moslim-Turken voor de poorten van Wenen. In 1683 deed de Turkse grootvizier Kara Mustafa met een leger van 138.000 man een tweede aanval op Wenen. Deze stad was de toegangspoort tot West- en Zuid-Europa. Wenen stond op het punt te vallen. De tweede keer dat het Westen overstroomd dreigde te worden door de islam. Plotseling, de 12e september, kwam de Poolse vorst Jan Sobieski met een Pools-Duits leger van 70.000 man Wenen te hulp. Hij versloeg het Turkse leger en weer werd Europa gered. Nu dreigt er weer een golf van de islam over Europa te komen. De derde aanval op het Westen. Van binnen en van buiten dreigt dit gevaar. Het Poitiers of Wenen van deze tijd is Jeruzalem. Als Oost-Jeruzalem hoofdstad van een Arabische moslimstaat wordt, zal dit in de hele islamitische wereld gezien worden als een geweldige overwinning in hun derde veroveringsoorlog op het Westen. Wat heeft de grote vredesconferentie in Annapolis hiermee te maken? Het historische voorbeeld is München. Daar was in 1938 een vredesconferentie. Tussen Hitler van Nazi-Duitsland, Daladier van Frankrijk en Chamberlain van Engeland. Daar werden Tsjechoslowakije en Sudetenland aan Nazi-Duitsland opgeofferd. Voor een vriendelijke, papieren vredesverklaring van Hitler. Een jaar later brak de vreselijke Tweede Wereldoorlog uit. En Chamberlain is weinig eervol de geschiedenis in gegaan. Een Amerikaanse professor, Michael Anbar, schreef in een open brief aan president Bush, dat hij nu voor een historische keus staat. Hij gaat als een held zoals Charles Martel en Jan Sobieski de geschiedenis in, of iemand die bitter faalde, zoals Chamberlain. Worden Jeruzalem en Israël opgeofferd in Annapolis of heeft Bush, hebben de VS, de moed om te staan voor de taak waarvoor de Heer dat grote land geroepen heeft, namelijk de bescherming van Gods volk.
Bijbelse geschiedenis
Historische voorbeelden en argumenten zoals hierboven genoemd, hebben een belangrijke waarschuwende functie. Weinig wereldleiders brengen de grootheid op om daar lessen uit te leren en lopen zo het risico dezelfde fouten te maken. Profetische, Bijbelse waarschuwingen en voorbeelden worden meestal met een schouderophalen terzijde geschoven. Met catastrofale gevolgen. Wat leert Gods Woord ons over zaken die tijdens de Annapolis-conferentie aan de orde komen?
Toen de Allerhoogste aan de volken hun erfenis toebedeelde, toen Hij de mensenkinderen van elkaar scheidde, heeft Hij de grenzen van de volken vastgesteld naar het aantal van de zonen van Israël (Deut. 32:8).
Hoe de grenzen van ons land en de andere ongeveer 200 landen moeten lopen, weten we niet meer. Wel weten we dat de HERE het hele land Kanaän tot een altoosdurende bezitting aan Israël heeft toebedeeld (Gen. 17:8). Behalve Israël is in het land Kanaän of als u wilt Palestina, nooit een andere staat geweest. Jeruzalem was in de loop der eeuwen alleen hoofdstad van Israël. De Schepper heeft een speciale band met dit land, dat Hij herhaaldelijk Mijn land noemt en waarop de ogen van de HERE uw God voortdurend gericht zijn (Deut. 11:12). Dit land zal niet voor altijd verkocht worden, want het land is van Mij, zegt de God van Israël. Ook niet verkocht voor een valse vrede. Het is heel goed mogelijk en zelfs waarschijnlijk dat de HERE al dat gedoe om Zijn land en om de Stad van de Grote Koning eindelijk beu is. Het land dat Hij als door een wonder in 1967 (Zesdaagse Oorlog) tegelijk met Jeruzalem aan Zijn volk terug heeft gegeven. De conferentie wil dit handelen van de HERE weer terugdraaien. Gevaarlijk om zo tegen de HERE, de God van Israël in te gaan. In Annapolis staat Israël weer terecht. Talrijker dan de haren op mijn hoofd zijn zij die mij zonder oorzaak haten; machtig zijn zij, die mij willen verdelgen, mijn valse vijanden; wat ik niet geroofd heb, moet ik toch terug geven klaagde de profeet David 3000 jaar geleden al (Ps. 69:5). En klagen de getrouwen in Israël ook nu. Maar er komt een jaar van vergelding in Sions rechtsgeding (Jes. 34:8). Dat zal een angstig jaar worden voor de volken. Dat lezen we in de rest van Jesaja 34. Immers, er komt een oordeel over hen die Mijn land verdelen (Joël 3:2). Laten we bidden dat de HERE zijn vijanden in verwarring brengt. Dat de HERE spoedig tot Zijn doel komt met Israël Zijn volk.
Jan van Barneveld
Rampzalig
Over ruim een week is de nieuwe vredesconferentie voor het Midden-Oosten gepland. President Bush heeft de top van de wereld naar de VS, naar Annapolis in Maryland uitgenodigd. Het doel van de conferentie is om eindelijk het slepende conflict tussen Israël en de Palestijnen op te lossen. Voor alle machthebbers van deze wereld betekent dat het oprichten van een Palestijnse staat in het hartland van Israël met als hoofdstad Oost-Jeruzalem. Een conferentie die dus rampzalige gevolgen kan hebben, niet alleen voor Israël, maar voor de hele wereld. Eind oktober moest minister Condoleezza Rice aan president Bush verslag uitbrengen van haar reis door het Midden-Oosten. De complicaties, meningsverschillen en de gevaren zijn zo groot dat er maar drie mogelijkheden waren: De conferentie uitstellen, de conferentie afblazen of een Amerikaans plan aan Israël opleggen. Afzeggen van de conferentie zou gezichtsverlies voor de Amerikaanse president betekenen. Een opgelegd Amerikaans plan zal rampzalig voor Israël zijn. Dan krijgt Israël één groot terroristennest als officieel erkende staat aan de oostgrens. Want Mahmoud Abbas is niet in staat en ook niet bereid om ook maar één terrorist te ontwapenen. Maar de VS en de rest van de genodigden zijn vastbesloten. Die Palestijnse staat moet er komen. Minister Condoleezza Rice vindt dat een Palestijnse staat essentieel is voor de toekomst en voor de Amerikaanse belangen in het Midden-Oosten. Het is dan ook een eerste prioriteit voor president Bush. Premier Olmert doet zijn uiterste best om met de PLO leider Mahmoud Abbas tot overeenstemming te komen. Olmert is bereid zelfs Oost-Jeruzalem op te geven. De rest van de conferentiegangers vertegenwoordigen de rest van de wereld. De EU (beslist geen vriend van Israël), de Arabische Liga (een verklaarde vijand van Israël), de VN (de wereldorganisatie die zich specialiseert in veroordelingen van Israël) vormen samen met de Palestijnse terroristenorganisaties één anti-Israël blok. Bovendien eist Syrië bij voorbaat de Golan terug. Israël wordt zo van het belangrijkste vocht uit het Midden-Oosten, van water, beroofd. Maar de hele wereld wil het! Waarom gebeurt het dan niet? Hoe komt het dat men al meer dan 60 jaar vergeefs bezig is een Palestijnse staat in Judea en Samaria te maken? Zou de God van Israël hier iets mee te maken hebben? Waarom zal het opdelen van Jeruzalem en het stichten van de moslimstaat in Judea en Samaria rampzalige gevolgen hebben voor het Westen? En voor de historische reputatie van president Bush? Er is meer aan de hand dan de inderdaad grote gevaren voor Israël. Eerst beschrijven we kort historische gebeurtenissen die dit gevaar illustreren. Daarna Bijbels-geestelijke kanten van de komende, zeer belangrijke, vredesconferentie.
Poitiers, Wenen en München
Begin van de 8e eeuw trokken moslimlegers over de Pyreneeën Frankrijk binnen. West-Europa dreigde overspoeld te worden door de islam en onze vrouwen en dochters met hoofddoekjes. Het was de Frankische vorst Karel Martel die deze opmars in 732 ergens tussen Poitiers en Tours in Frankrijk tot staan bracht en zo Europa redde. In 1529 stonden moslim-Turken voor de poorten van Wenen. In 1683 deed de Turkse grootvizier Kara Mustafa met een leger van 138.000 man een tweede aanval op Wenen. Deze stad was de toegangspoort tot West- en Zuid-Europa. Wenen stond op het punt te vallen. De tweede keer dat het Westen overstroomd dreigde te worden door de islam. Plotseling, de 12e september, kwam de Poolse vorst Jan Sobieski met een Pools-Duits leger van 70.000 man Wenen te hulp. Hij versloeg het Turkse leger en weer werd Europa gered. Nu dreigt er weer een golf van de islam over Europa te komen. De derde aanval op het Westen. Van binnen en van buiten dreigt dit gevaar. Het Poitiers of Wenen van deze tijd is Jeruzalem. Als Oost-Jeruzalem hoofdstad van een Arabische moslimstaat wordt, zal dit in de hele islamitische wereld gezien worden als een geweldige overwinning in hun derde veroveringsoorlog op het Westen. Wat heeft de grote vredesconferentie in Annapolis hiermee te maken? Het historische voorbeeld is München. Daar was in 1938 een vredesconferentie. Tussen Hitler van Nazi-Duitsland, Daladier van Frankrijk en Chamberlain van Engeland. Daar werden Tsjechoslowakije en Sudetenland aan Nazi-Duitsland opgeofferd. Voor een vriendelijke, papieren vredesverklaring van Hitler. Een jaar later brak de vreselijke Tweede Wereldoorlog uit. En Chamberlain is weinig eervol de geschiedenis in gegaan. Een Amerikaanse professor, Michael Anbar, schreef in een open brief aan president Bush, dat hij nu voor een historische keus staat. Hij gaat als een held zoals Charles Martel en Jan Sobieski de geschiedenis in, of iemand die bitter faalde, zoals Chamberlain. Worden Jeruzalem en Israël opgeofferd in Annapolis of heeft Bush, hebben de VS, de moed om te staan voor de taak waarvoor de Heer dat grote land geroepen heeft, namelijk de bescherming van Gods volk.
Bijbelse geschiedenis
Historische voorbeelden en argumenten zoals hierboven genoemd, hebben een belangrijke waarschuwende functie. Weinig wereldleiders brengen de grootheid op om daar lessen uit te leren en lopen zo het risico dezelfde fouten te maken. Profetische, Bijbelse waarschuwingen en voorbeelden worden meestal met een schouderophalen terzijde geschoven. Met catastrofale gevolgen. Wat leert Gods Woord ons over zaken die tijdens de Annapolis-conferentie aan de orde komen?
Toen de Allerhoogste aan de volken hun erfenis toebedeelde, toen Hij de mensenkinderen van elkaar scheidde, heeft Hij de grenzen van de volken vastgesteld naar het aantal van de zonen van Israël (Deut. 32:8).
Hoe de grenzen van ons land en de andere ongeveer 200 landen moeten lopen, weten we niet meer. Wel weten we dat de HERE het hele land Kanaän tot een altoosdurende bezitting aan Israël heeft toebedeeld (Gen. 17:8). Behalve Israël is in het land Kanaän of als u wilt Palestina, nooit een andere staat geweest. Jeruzalem was in de loop der eeuwen alleen hoofdstad van Israël. De Schepper heeft een speciale band met dit land, dat Hij herhaaldelijk Mijn land noemt en waarop de ogen van de HERE uw God voortdurend gericht zijn (Deut. 11:12). Dit land zal niet voor altijd verkocht worden, want het land is van Mij, zegt de God van Israël. Ook niet verkocht voor een valse vrede. Het is heel goed mogelijk en zelfs waarschijnlijk dat de HERE al dat gedoe om Zijn land en om de Stad van de Grote Koning eindelijk beu is. Het land dat Hij als door een wonder in 1967 (Zesdaagse Oorlog) tegelijk met Jeruzalem aan Zijn volk terug heeft gegeven. De conferentie wil dit handelen van de HERE weer terugdraaien. Gevaarlijk om zo tegen de HERE, de God van Israël in te gaan. In Annapolis staat Israël weer terecht. Talrijker dan de haren op mijn hoofd zijn zij die mij zonder oorzaak haten; machtig zijn zij, die mij willen verdelgen, mijn valse vijanden; wat ik niet geroofd heb, moet ik toch terug geven klaagde de profeet David 3000 jaar geleden al (Ps. 69:5). En klagen de getrouwen in Israël ook nu. Maar er komt een jaar van vergelding in Sions rechtsgeding (Jes. 34:8). Dat zal een angstig jaar worden voor de volken. Dat lezen we in de rest van Jesaja 34. Immers, er komt een oordeel over hen die Mijn land verdelen (Joël 3:2). Laten we bidden dat de HERE zijn vijanden in verwarring brengt. Dat de HERE spoedig tot Zijn doel komt met Israël Zijn volk.
Jan van Barneveld
