De waarheid maakte mij vrij !
Feike ter Velde • 83 - 2007 • Uitgave: 15
De waarheid maakte mij vrij !
Hij werd geboren in een moslimgezin, maar vond nooit rust, nooit levensvreugde. Hij deed alles, hield zich aan de voorschriften, de regels en de wetten. Hij werd ziek, raakte depressief en zag geen uitweg meer. Totdat hij een ontmoeting had met de Here Jezus Christus. Vandaag kijkt hij terug op zijn zeer bewogen leven. Reza (37) vertelt wie Jezus voor hem geworden is.
Ik bad driemaal per dag. Driemaal, omdat ik sjiiet was; de soennieten bidden vijf maal per dag. Ik hield me altijd streng aan de regels. Ik las zes paginas per dag in de Koran. De Arabische tekst met de vertaling ernaast. Ik wilde het begrijpen, er wat aan hebben. Ik wilde God tevreden stellen met mijn goede gedrag. Ik had geleerd dat je de verkeerde dingen kon opheffen door de goede dingen te doen. Je straf wordt opgeheven door tegenover de foute daad een goede daad te stellen. Zo zocht ik mijn zonden te overwinnen en ook mijn angst om straf te krijgen, zoals vele moslims dat doen in de hoop op vergeving. Ik was eenzaam met mijn problemen en angsten en ik kon er met niemand over praten. Ik dacht, die ander zit met dezelfde vragen en onzekerheden.
Uiterlijk was ik een hele goede moslim, maar van binnen was alles duister en onzeker, rusteloos. Liegen en roddelen gingen heel makkelijk. Daarmee zeg ik niets negatiefs over de islam, want dat wil ik niet doen. Maar zó stond ik erin en zó beleefde ik de dingen. Ik heb dertig jaar lang zo geleefd. Toen ik voor de eerste keer van een christen hoorde, dat God een Vader voor je wil zijn en dat Hij liefde is, was ik ontsteld. God is heilig, dat wel. Maar een Vader ? Zó kun je toch niet over God praten? Dat was voor mij heiligschennis. Ik dacht alleen aan God als heilige, aan mijn eigen zonde en onheiligheid en aan de straf. Zo kwam ik als moslim in Nederland. Eerst was ik in Duitsland. Maar ik werd ziek en moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Ik had een fistel op mijn rug. Dat was heel ernstig. Ik was illegaal in Duistland en was alles kwijt. In Iran had ik een eigen zaak, een huis en een auto. Hier had ik niets. Na die operatie ben ik op advies van anderen naar Nederland gereisd, maar ik was niet genezen. In Nederland ben ik nog vijf keer geopereerd, zes keer in totaal dus, maar het wilde niet genezen. De infectie kwam steeds in ernstige vorm terug.
Ik verzwakte, leefde onder zware stress en werd depressief. Ik zou hier ook niet mogen blijven. Waar moest ik naar toe? Het kwam zo ver dat ik alleen nog maar dood wilde. Ik bad tot Allah om me dood te maken.
Op een dag ontmoette ik een Nederlands en een Iraans echtpaar in een asielzoekerscentrum. Die Iraniërs waren christen geworden. Dat vond ik heel slecht van ze. Zij waren beiden arts. Ze spraken heel respectvol met mij, maar diep in mijn hart haatte ik ze, omdat ze de islam hadden afgezworen. Ik ging met hen mee naar een christelijke conferentie. Eigenlijk wilde ik niet, maar deed het om hen. De laatste dag was daar gebed voor zieken. Die voorganger sprak alsof hij alles al van mij wist. Ik werd bang. Ik vroeg aan die mensen of zij over mij hadden verteld. Dat was niet zo. Zij drongen erop aan naar voren te gaan en om voorbede te vragen. Ik durfde niet. Ik was geen christen, maar dat gaf niets, zeiden ze. Ik ging en vertelde dat ik wachtte op mijn zevende operatie. Toen bad hij voor mij en zei: In Jezus naam: ontvang je genezing! Toen hij zei: In Jezus naam, kon ik niet blijven staan. Ik zakte door mijn knieën en viel voorover op de grond. Ik moest vreselijk huilen en wist niet waarom. Ik zei alleen maar: God, vergeef mij, vergeef mij, vergeef mij. Ik voelde me zó zondig. Na precies twintig dagen was ik volkomen genezen! Er kwam er steeds een stem in mij: Door Wie ben je genezen? Ik kon en wilde niet zeggen: door Jezus. Dat kón ik niet.
Een paar maanden later was ik weer mee naar een conferentie voor Iraniërs. Er sprak een voorganger over Jezus Christus, over Zijn komst naar de wereld, Zijn lijden, sterven en opstanding. Ik zat helemaal achterin, nog steeds depressief. Onder die preek raakte de Heilige Geest mij heel diep aan van binnen. Ik snapte niet wat er met me gebeurde. Hoe kan dat? De depressie vloeide zo uit me weg en een enorme blijdschap stroomde mijn hart binnen. Ze hebben met me gebeden. De voorganger vroeg mij: Wie is Jezus voor jou, kun je belijden dat Jezus de Zoon van God is? Ik antwoordde: Jezus, is méér voor mij dan de Zoon van God! Hij is ook mijn Bevrijder en mijn Redder. De voorganger zei: Dat kan niemand zeggen dan alleen door de Heilige Geest! Je kunt nu in mijn plaats wel gaan preken. Ik was zo onvoorstelbaar blij. Ik wil nu alleen God dienen. Ik zei: Here Jezus, ik wil U voor honderd procent dienen. Ik houd van U en U houdt van mij. U zult van nu af aan mijn leven leiden. Ik was hier alleen voor een medische behandeling, daarna moest ik terug naar Duitsland. Maar raad eens wat? Kort daarna kreeg ik van de overheid te horen dat ik in Nederland mocht blijven. Dat kon niet, ik kon het niet geloven. Maar t was wáár! Ik werd Nederlander! Hier, in dit land, waar ik elke dag voor bid, waar ik ben genezen, waar Jezus mij heeft gevonden! Ik mag hier blijven en ik kreeg een huis. Jezus, U bent mijn God!
Er komen veel mensen in Iran tot geloof, ook in mijn familie. Daaraan wil ik meewerken. Ik ben vrijgekocht met het offer en het bloed van de Here Jezus. Ik studeer nu theologie via dvd en schriftelijk. Als er vrijheid komt in Iran, kan ik terug om mijn volk te helpen Jezus Christus te vinden. Dat is mijn doel!
Feike ter Velde
Hij werd geboren in een moslimgezin, maar vond nooit rust, nooit levensvreugde. Hij deed alles, hield zich aan de voorschriften, de regels en de wetten. Hij werd ziek, raakte depressief en zag geen uitweg meer. Totdat hij een ontmoeting had met de Here Jezus Christus. Vandaag kijkt hij terug op zijn zeer bewogen leven. Reza (37) vertelt wie Jezus voor hem geworden is.
Ik bad driemaal per dag. Driemaal, omdat ik sjiiet was; de soennieten bidden vijf maal per dag. Ik hield me altijd streng aan de regels. Ik las zes paginas per dag in de Koran. De Arabische tekst met de vertaling ernaast. Ik wilde het begrijpen, er wat aan hebben. Ik wilde God tevreden stellen met mijn goede gedrag. Ik had geleerd dat je de verkeerde dingen kon opheffen door de goede dingen te doen. Je straf wordt opgeheven door tegenover de foute daad een goede daad te stellen. Zo zocht ik mijn zonden te overwinnen en ook mijn angst om straf te krijgen, zoals vele moslims dat doen in de hoop op vergeving. Ik was eenzaam met mijn problemen en angsten en ik kon er met niemand over praten. Ik dacht, die ander zit met dezelfde vragen en onzekerheden.
Uiterlijk was ik een hele goede moslim, maar van binnen was alles duister en onzeker, rusteloos. Liegen en roddelen gingen heel makkelijk. Daarmee zeg ik niets negatiefs over de islam, want dat wil ik niet doen. Maar zó stond ik erin en zó beleefde ik de dingen. Ik heb dertig jaar lang zo geleefd. Toen ik voor de eerste keer van een christen hoorde, dat God een Vader voor je wil zijn en dat Hij liefde is, was ik ontsteld. God is heilig, dat wel. Maar een Vader ? Zó kun je toch niet over God praten? Dat was voor mij heiligschennis. Ik dacht alleen aan God als heilige, aan mijn eigen zonde en onheiligheid en aan de straf. Zo kwam ik als moslim in Nederland. Eerst was ik in Duitsland. Maar ik werd ziek en moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Ik had een fistel op mijn rug. Dat was heel ernstig. Ik was illegaal in Duistland en was alles kwijt. In Iran had ik een eigen zaak, een huis en een auto. Hier had ik niets. Na die operatie ben ik op advies van anderen naar Nederland gereisd, maar ik was niet genezen. In Nederland ben ik nog vijf keer geopereerd, zes keer in totaal dus, maar het wilde niet genezen. De infectie kwam steeds in ernstige vorm terug.
Ik verzwakte, leefde onder zware stress en werd depressief. Ik zou hier ook niet mogen blijven. Waar moest ik naar toe? Het kwam zo ver dat ik alleen nog maar dood wilde. Ik bad tot Allah om me dood te maken.
Op een dag ontmoette ik een Nederlands en een Iraans echtpaar in een asielzoekerscentrum. Die Iraniërs waren christen geworden. Dat vond ik heel slecht van ze. Zij waren beiden arts. Ze spraken heel respectvol met mij, maar diep in mijn hart haatte ik ze, omdat ze de islam hadden afgezworen. Ik ging met hen mee naar een christelijke conferentie. Eigenlijk wilde ik niet, maar deed het om hen. De laatste dag was daar gebed voor zieken. Die voorganger sprak alsof hij alles al van mij wist. Ik werd bang. Ik vroeg aan die mensen of zij over mij hadden verteld. Dat was niet zo. Zij drongen erop aan naar voren te gaan en om voorbede te vragen. Ik durfde niet. Ik was geen christen, maar dat gaf niets, zeiden ze. Ik ging en vertelde dat ik wachtte op mijn zevende operatie. Toen bad hij voor mij en zei: In Jezus naam: ontvang je genezing! Toen hij zei: In Jezus naam, kon ik niet blijven staan. Ik zakte door mijn knieën en viel voorover op de grond. Ik moest vreselijk huilen en wist niet waarom. Ik zei alleen maar: God, vergeef mij, vergeef mij, vergeef mij. Ik voelde me zó zondig. Na precies twintig dagen was ik volkomen genezen! Er kwam er steeds een stem in mij: Door Wie ben je genezen? Ik kon en wilde niet zeggen: door Jezus. Dat kón ik niet.
Een paar maanden later was ik weer mee naar een conferentie voor Iraniërs. Er sprak een voorganger over Jezus Christus, over Zijn komst naar de wereld, Zijn lijden, sterven en opstanding. Ik zat helemaal achterin, nog steeds depressief. Onder die preek raakte de Heilige Geest mij heel diep aan van binnen. Ik snapte niet wat er met me gebeurde. Hoe kan dat? De depressie vloeide zo uit me weg en een enorme blijdschap stroomde mijn hart binnen. Ze hebben met me gebeden. De voorganger vroeg mij: Wie is Jezus voor jou, kun je belijden dat Jezus de Zoon van God is? Ik antwoordde: Jezus, is méér voor mij dan de Zoon van God! Hij is ook mijn Bevrijder en mijn Redder. De voorganger zei: Dat kan niemand zeggen dan alleen door de Heilige Geest! Je kunt nu in mijn plaats wel gaan preken. Ik was zo onvoorstelbaar blij. Ik wil nu alleen God dienen. Ik zei: Here Jezus, ik wil U voor honderd procent dienen. Ik houd van U en U houdt van mij. U zult van nu af aan mijn leven leiden. Ik was hier alleen voor een medische behandeling, daarna moest ik terug naar Duitsland. Maar raad eens wat? Kort daarna kreeg ik van de overheid te horen dat ik in Nederland mocht blijven. Dat kon niet, ik kon het niet geloven. Maar t was wáár! Ik werd Nederlander! Hier, in dit land, waar ik elke dag voor bid, waar ik ben genezen, waar Jezus mij heeft gevonden! Ik mag hier blijven en ik kreeg een huis. Jezus, U bent mijn God!
Er komen veel mensen in Iran tot geloof, ook in mijn familie. Daaraan wil ik meewerken. Ik ben vrijgekocht met het offer en het bloed van de Here Jezus. Ik studeer nu theologie via dvd en schriftelijk. Als er vrijheid komt in Iran, kan ik terug om mijn volk te helpen Jezus Christus te vinden. Dat is mijn doel!
Feike ter Velde
