Een sprankje chiliasme
Henk Schouten • 82 - 2006/07 • Uitgave: 25
Ik heb het echt gelezen, het stond in de krant, een kop van zeven kolommen breed. Het Reformatorisch dagblad van 4 januari schreef De prediking is gebaat bij een sprankje chiliasme. Even een moeilijk woord verklaren. Chiliasme is het geloof dat er nog een duizendjarig rijk zal komen.
De prediking is ermee gebaat als we daar ook over spreken, een sprankje. Maar wat is een sprankje chiliasme, zo vroeg ik me af. Is dat honderd jaar of zo? Misschien moet ik het anders zien, een klein beetje zout geeft smaak. Misschien wordt met een beetje chiliasme de prediking weer smaakvol.
Chiliasten zijn in de kerkgeschiedenis nogal achteruit gezet. Alsof ze de groots mogelijk dwaalleer verkondigden. De eerlijkheid gebied te zeggen dat er bijzondere chiliasten waren, waar ik me ver vandaan wil houden. Gevolg echter, zoals zo dikwijls, met het badwater werd ook het kind weggegooid.
Aan het woord was ds. Van Campen, schrijver van de studie Gans Israël. Een waardevol boek, waar ik met plezier uit heb gelezen. Hij sprak een predikantenconferentie van de Gereformeerde Bond toe. Het bleek me dat er in de gereformeerde traditie meer gevoel en sympathie voor het chiliasme was dan dikwijls wordt beleden. Alleen deze mannen van de nadere reformatie, om hen gaat het, waren beducht om voor chiliast te worden uitgemaakt. Tegen de achtergrond van die tijd niet helemaal onbegrijpelijk. Maar nu zou de gereformeerde gezindte haar watervrees voor het chiliasme niet meer moeten blijven koesteren. Sterker nog, de gereformeerde prediking zou wel eens gebaat kunnen zijn met een sprankje chiliasme. Dan gaan we ook de profetieën nieuw lezen. Het stond er echt allemaal in, ik vond het fantastisch. Voor mij is de opmerking dat de prediking gebaat zou zijn met een sprankje chiliasme een sprankje hoop en licht. Want daarvan ben ik overtuigd, dat duizendjarig rijk komt eraan, dat moet gepreekt worden, al is het maar een sprankje.
Ds. Henk Schouten
Directeur Het Zoeklicht
De prediking is ermee gebaat als we daar ook over spreken, een sprankje. Maar wat is een sprankje chiliasme, zo vroeg ik me af. Is dat honderd jaar of zo? Misschien moet ik het anders zien, een klein beetje zout geeft smaak. Misschien wordt met een beetje chiliasme de prediking weer smaakvol.
Chiliasten zijn in de kerkgeschiedenis nogal achteruit gezet. Alsof ze de groots mogelijk dwaalleer verkondigden. De eerlijkheid gebied te zeggen dat er bijzondere chiliasten waren, waar ik me ver vandaan wil houden. Gevolg echter, zoals zo dikwijls, met het badwater werd ook het kind weggegooid.
Aan het woord was ds. Van Campen, schrijver van de studie Gans Israël. Een waardevol boek, waar ik met plezier uit heb gelezen. Hij sprak een predikantenconferentie van de Gereformeerde Bond toe. Het bleek me dat er in de gereformeerde traditie meer gevoel en sympathie voor het chiliasme was dan dikwijls wordt beleden. Alleen deze mannen van de nadere reformatie, om hen gaat het, waren beducht om voor chiliast te worden uitgemaakt. Tegen de achtergrond van die tijd niet helemaal onbegrijpelijk. Maar nu zou de gereformeerde gezindte haar watervrees voor het chiliasme niet meer moeten blijven koesteren. Sterker nog, de gereformeerde prediking zou wel eens gebaat kunnen zijn met een sprankje chiliasme. Dan gaan we ook de profetieën nieuw lezen. Het stond er echt allemaal in, ik vond het fantastisch. Voor mij is de opmerking dat de prediking gebaat zou zijn met een sprankje chiliasme een sprankje hoop en licht. Want daarvan ben ik overtuigd, dat duizendjarig rijk komt eraan, dat moet gepreekt worden, al is het maar een sprankje.
Ds. Henk Schouten
Directeur Het Zoeklicht
