Ik was ineens verliefd op een ander
Feike ter Velde • 80 - 2004/05 • Uitgave: 7/8
Ik was ineens verliefd op een ander
Ze hebben vier kinderen: een dochter van 15 en jongens van 14, 11 en 10 jaar. "Voor de buitenwereld waren we een voorbeeldig gezin. Wij allebei goede banen, een mooi huis, ieder een auto en trouw naar de kerk", vertelt Jolande. "Steeds meer werd ik mij bewust van onze slechte relatie. Er kwamen in toenemende mate spanningen, ruzies ook. Ik vluchtte in mijn werk. Dan hoefde ik niet na te denken over thuis. Ik had inmiddels zeven boeken geschreven over Management. Mijn interesse ligt bij Taal en Communicatie. Ik geef daar cursussen in en had een grote ambitie om ook nog te promoveren in dit vak. Ik had daar inmiddels al contact over opgenomen met de universiteit en kreeg een interessant onderzoeksgebied aangeboden waarop ik zou kunnen promoveren. Dat was ambitie, maar ook wel een vlucht", licht Jolande toe en kijkt naar Dik. "Ik vond dat veel te veel. Een gezin, een groot huis een drukke baan en dan ook nog een promotiestudie. Ik maakte bezwaar. Maar dat kwam niet meer over in onze moeilijker wordende relatie. Jolande vond dat ze zelf haar leven moest inrichten, nog beter wilde worden in haar vakgebied en daar stond ik op dat moment helemaal buiten", zegt Dik.
Jolande: "Ik bepaalde mijn eigen leven. Ik had ontdekt dat ik alles wel alleen kon. Ik had Dik niet meer nodig, maar ik had God ook niet meer nodig. Ik zette door. Ik was onafhankelijk geworden. In mijn werk ging alles prima en ik kreeg veel complimenten. Dik werd steeds agressiever tegen mij en onze relatie kwam steeds meer onder druk te staan. Toen we besloten hadden uit elkaar te gaan zei iedereen tegen mij dat ik het alleen wel zou redden. En dat dacht ik zelf ook."
Ze hadden elkaar in hun studententijd op de universiteit leren kennen. Dik was van hervormde huize maar was feitelijk van de kerk losgeraakt. De ouders van Jolande gingen in haar kinderjaren nooit meer naar de kerk, maar kwamen later bij de Vergadering van Gelovigen tot geloof; toen Jolande 16 jaar was. Ze hoefde niet mee naar de samenkomst, maar op een gegeven moment vond zij, en haar zusje ook, dat ze daar toch ook naartoe moesten gaan. Het geloof betekende daar toch wel wat voor me in die tijd.
Dik: "In ons huwelijk leefden we eigenlijk al gauw langs elkaar heen. We kunnen beiden wel goed praten, maar eigenlijk praatten we nooit echt met elkaar. Daardoor kon er langzaam een verwijdering ontstaan. Dat begint sluipenderwijs."
Jolande: "Ik verweet Dik alles. Ik vond dat hij zich misdroeg. Hij werd soms driftig, we maakten ruzie, ook waar vrienden bij waren of mijn ouders. De volgende morgen kreeg ik het verwijt de schuld te zijn van de ruzie. Ik had een verkeerde opmerking gemaakt of een onderwerp aan de orde gebracht waarvan hij vond dat we daar niet over praten moesten. Onze vrienden vonden het te gek voor woorden dat hij zich op deze manier daarmee bemoeide. En dan was het weer helemaal mis."
De spanningen stegen. Jolande vertelde wel alles steeds aan een vriendin en die vertelde dan de misdragingen van haar eigen man en dan konden ze toch nog samen lachen.
"Toen ik aan Dik vertelde dat ik verliefd was geworden op een andere man en van mezelf geschrokken was kwam dat bij hem hard aan. We zochten hulp bij een relatietherapeut. Die ene keer dat we daar zijn geweest heb ik alles, als een emmer vol drek, over Dik heen gegooid. Voor mij was de maat vol."
Dik: "Ik verloor op dat moment alle moed. Het zou niet meer goed komen tussen ons. Er deugde niets meer aan mij. Ook door de heftigheid waarmee dit naar me toe kwam werd ik me bewust dat, als we de weg op wilden van herstel van ons huwelijk, dat het dan een lange weg van diepe ellende zou worden. Dat zei ik ook. Er leek geen uitweg meer. Ik begon zelf een relatie met een andere vrouw."
Dik en Jolande hadden eerder al gekozen voor een evangelische gemeente in hun woonplaats. Dat was hun kerk geworden. Men wist daar inmiddels wel dat er grote moeilijkheden tussen hen waren.
Jolande: "Toch was God niet weg uit ons leven. Ik zei tegen een jonge vrouw uit onze Gemeente ik zou wel een briefje uit de hemel willen, om te weten wat ik moet doen. Zij vroeg toen: zou je dan ook doen wat daarop staat? Spontaan zei ik: nee, dat zou ik niet doen. Tegelijkertijd was ik onder doktersbehandeling en moest wachten op de uitslag van een onderzoek in het ziekenhuis. Dat was best wel spannend. Was het iets ergs, kwaadaardigs of zo? Ik werd zelfs een beetje bang. Maar na twee weken was de uitslag gunstig, gelukkig. Die zondag was er een profetie in onze gemeente en ik wist: dàt is voor mij. Het ging over iemand die naast de Weg liep en niet erop en dat aan het einde van dat pad je naar beneden deed glijden. Maar ik had mijn eigen weg gekozen en ging niet op de uitnodiging in. Ik wist dat God tot me gesproken had. Ons geloof was in deze gemeente echt wel wat meer levend geworden. Toch gaat het dan mis. Mijn conclusie was: Ik moest kiezen voor mezelf".
Er wordt besloten tot echtscheiding. Er waren al gesprekken geweest met een advocaat. Het huis was getaxeerd door een makelaar en zou te koop worden gezet. Jolande vertelt aan iedereen die het maar horen wil dat de echtscheiding eraan zit te komen. Intussen wonen Dik en Jolande al drie maanden apart. Jolande heeft een gesprek met een echtpaar die oudsten in de Gemeente zijn. Ze vertelt dan de hele situatie en zegt: Alleen een wonder kan ons huwelijk nog redden. Daarop kwam het antwoord van de vrouw: Waarom bidden we dan niet om dàt wonder? Die avond hebben ze om dat wonder gebeden, zonder dat er in het hart van Jolande iets veranderde. Het besluit tot echtscheiding stond vast.
Dik besloot ook met dit echtpaar een gesprek te hebben. Ook met Dik werd gebeden om dat wonder. Dik belde Jolande op: "Zullen we samen om dat wonder bidden?".
Jolande: "Ik werd toen zó kwaad. Dat kàn toch niet! Hij moest veranderen. Dan ga je toch niet om een wonder bidden. Ik zei dat ook tegen die zuster van wie dat voorstel was gekomen. Ik zei dat kàn toch niet! Zij antwoordde: Zo denkt God niet.
Door die ene zin brak er iets in mij van binnen. Ik heb heel erg gehuild. Ik zag mijn eigen foute houding. Mijn relatie met God was weg en die moest eerst hersteld worden. Maar ik kon dat niet. Ik gaf me aan God over. Ik bad om vergeving, maar ik zag in dat ik Dik niet kon vergeven. Hij leefde immers in overspel. Ik mocht scheiden. Tijdens een vakantie had ik nog wel een beetje hoop dat er mogelijk nog iets te redden was. Maar toen Dik mij van die vriendin vertelde leek alles over en uit. Alles was weggeëbd. Weken lang ben ik niet meer in de kerk geweest. God was er niet. Hij deed niets".
Op een dag stuurt Jolande een sms-je naar Dik om te zeggen dat ze het best vond als hij wel naar de kerk zou gaan. Jolande gaat zelf ook weer eens, maar wil niet naast hem zitten. Ze zegt tegen een vriendin in de Gemeente die zondagochtend: Ik wil zo snel mogelijk van hem af". Jolande vindt het opmerkelijk dat de preek die morgen helemaal over Dik ging. Maar hij zegt er geen woord over. Hij gaat weg na de dienst, naar zijn nieuwe vriendin. Jolande belt hem op. Hij zit in de auto. Ze wil eigenlijk wel met hem praten over de dienst, de preek en over de situatie. Dik: "Toen schoot het als een pijl door mijn hoofd: het is nu of nooit. In plaats van de snelweg op te draaien ben ik omgekeerd. Terug naar huis, terug naar Jolande. Alles vloog door mij heen. Mij was de les gelezen, eerst heel zwaar door een oudste uit de Gemeente, en toen ook nog door mijn schoonvader. Ik wil geen leven zonder God. Thuisgekomen probeer ik het gesprek op gang te brengen, maar Jolande wordt steeds bozer. Mijn manier van doen was ook knullig en onbeholpen. We hebben naar elkaar geschreeuwd, elkaar beschuldigd. Ik was alles kwijt aan t raken: Jolande eist van mij eerst met mijn nieuwe vriendin te breken en daarna zal ze mij zeggen of ze mij terug wil. De vrouw van onze oudste had mij gevraagd of ik wel echt wederom geboren ben en ik twijfelde aan mezelf en aan God. Ik beloof Jolande met die vriendin te breken en werd bewust: nu is alles weg. God kwijt, mijn vriendin kwijt en misschien Jolande definitief kwijt. Ik heb haar aangekeken en gezegd: Ik geef alles op, voor jou. Zullen we opnieuw beginnen?"
Jolande: "Ik dacht als ik ja zeg het leek op dat moment alsof ik dood ging. Ik voel niets meer voor hem. Hoe moet ik verder met iemand waar ik niet van houd en voor wie ik niets voel?" Maar toen ik ja zei, bijna mechanisch, stroomde alles van God in mijn leven terug. Mijn liefde voor Dik groeide binnen een week. Alleen de gedachte aan die vriendin was er nog. Zij stond in mijn gedachte nog steeds tussen ons in. Ik heb gebeden of ik Dik zou mogen vergeven en op het moment dat ik dat deed was zijn weg uit mijn gedachte, volkomen verdwenen. Ik las onlangs dat, als je niet vergeeft je een verbitterd mens wordt en in verbittering wegkwijnt. Dik vergeven was voor hem goed, maar vooral voor mij.
Dik: "We hebben ervoor gekozen eerst, onafhankelijk van elkaar te werken aan onze relatie met God en daarna aan onze huwelijksrelatie. Ik heb op een dag, toen mijn kinderen in een slaapkamer waren gevraagd of ze even op het bed wilden gaan zitten. Ik ben daar voor ze neergeknield op de grond. Ik heb gezegd dat ik de Here om vergeving heb gevraagd en toen heb ik ook hun om vergeving gevraagd".
Dik en Jolande werden samen gedoopt onder aanroeping van de Naam van Jezus, die alles nieuw heeft gemaakt op alle gebieden in hun leven en hun gezin.
Feike ter Velde
Ze hebben vier kinderen: een dochter van 15 en jongens van 14, 11 en 10 jaar. "Voor de buitenwereld waren we een voorbeeldig gezin. Wij allebei goede banen, een mooi huis, ieder een auto en trouw naar de kerk", vertelt Jolande. "Steeds meer werd ik mij bewust van onze slechte relatie. Er kwamen in toenemende mate spanningen, ruzies ook. Ik vluchtte in mijn werk. Dan hoefde ik niet na te denken over thuis. Ik had inmiddels zeven boeken geschreven over Management. Mijn interesse ligt bij Taal en Communicatie. Ik geef daar cursussen in en had een grote ambitie om ook nog te promoveren in dit vak. Ik had daar inmiddels al contact over opgenomen met de universiteit en kreeg een interessant onderzoeksgebied aangeboden waarop ik zou kunnen promoveren. Dat was ambitie, maar ook wel een vlucht", licht Jolande toe en kijkt naar Dik. "Ik vond dat veel te veel. Een gezin, een groot huis een drukke baan en dan ook nog een promotiestudie. Ik maakte bezwaar. Maar dat kwam niet meer over in onze moeilijker wordende relatie. Jolande vond dat ze zelf haar leven moest inrichten, nog beter wilde worden in haar vakgebied en daar stond ik op dat moment helemaal buiten", zegt Dik.
Jolande: "Ik bepaalde mijn eigen leven. Ik had ontdekt dat ik alles wel alleen kon. Ik had Dik niet meer nodig, maar ik had God ook niet meer nodig. Ik zette door. Ik was onafhankelijk geworden. In mijn werk ging alles prima en ik kreeg veel complimenten. Dik werd steeds agressiever tegen mij en onze relatie kwam steeds meer onder druk te staan. Toen we besloten hadden uit elkaar te gaan zei iedereen tegen mij dat ik het alleen wel zou redden. En dat dacht ik zelf ook."
Ze hadden elkaar in hun studententijd op de universiteit leren kennen. Dik was van hervormde huize maar was feitelijk van de kerk losgeraakt. De ouders van Jolande gingen in haar kinderjaren nooit meer naar de kerk, maar kwamen later bij de Vergadering van Gelovigen tot geloof; toen Jolande 16 jaar was. Ze hoefde niet mee naar de samenkomst, maar op een gegeven moment vond zij, en haar zusje ook, dat ze daar toch ook naartoe moesten gaan. Het geloof betekende daar toch wel wat voor me in die tijd.
Dik: "In ons huwelijk leefden we eigenlijk al gauw langs elkaar heen. We kunnen beiden wel goed praten, maar eigenlijk praatten we nooit echt met elkaar. Daardoor kon er langzaam een verwijdering ontstaan. Dat begint sluipenderwijs."
Jolande: "Ik verweet Dik alles. Ik vond dat hij zich misdroeg. Hij werd soms driftig, we maakten ruzie, ook waar vrienden bij waren of mijn ouders. De volgende morgen kreeg ik het verwijt de schuld te zijn van de ruzie. Ik had een verkeerde opmerking gemaakt of een onderwerp aan de orde gebracht waarvan hij vond dat we daar niet over praten moesten. Onze vrienden vonden het te gek voor woorden dat hij zich op deze manier daarmee bemoeide. En dan was het weer helemaal mis."
De spanningen stegen. Jolande vertelde wel alles steeds aan een vriendin en die vertelde dan de misdragingen van haar eigen man en dan konden ze toch nog samen lachen.
"Toen ik aan Dik vertelde dat ik verliefd was geworden op een andere man en van mezelf geschrokken was kwam dat bij hem hard aan. We zochten hulp bij een relatietherapeut. Die ene keer dat we daar zijn geweest heb ik alles, als een emmer vol drek, over Dik heen gegooid. Voor mij was de maat vol."
Dik: "Ik verloor op dat moment alle moed. Het zou niet meer goed komen tussen ons. Er deugde niets meer aan mij. Ook door de heftigheid waarmee dit naar me toe kwam werd ik me bewust dat, als we de weg op wilden van herstel van ons huwelijk, dat het dan een lange weg van diepe ellende zou worden. Dat zei ik ook. Er leek geen uitweg meer. Ik begon zelf een relatie met een andere vrouw."
Dik en Jolande hadden eerder al gekozen voor een evangelische gemeente in hun woonplaats. Dat was hun kerk geworden. Men wist daar inmiddels wel dat er grote moeilijkheden tussen hen waren.
Jolande: "Toch was God niet weg uit ons leven. Ik zei tegen een jonge vrouw uit onze Gemeente ik zou wel een briefje uit de hemel willen, om te weten wat ik moet doen. Zij vroeg toen: zou je dan ook doen wat daarop staat? Spontaan zei ik: nee, dat zou ik niet doen. Tegelijkertijd was ik onder doktersbehandeling en moest wachten op de uitslag van een onderzoek in het ziekenhuis. Dat was best wel spannend. Was het iets ergs, kwaadaardigs of zo? Ik werd zelfs een beetje bang. Maar na twee weken was de uitslag gunstig, gelukkig. Die zondag was er een profetie in onze gemeente en ik wist: dàt is voor mij. Het ging over iemand die naast de Weg liep en niet erop en dat aan het einde van dat pad je naar beneden deed glijden. Maar ik had mijn eigen weg gekozen en ging niet op de uitnodiging in. Ik wist dat God tot me gesproken had. Ons geloof was in deze gemeente echt wel wat meer levend geworden. Toch gaat het dan mis. Mijn conclusie was: Ik moest kiezen voor mezelf".
Er wordt besloten tot echtscheiding. Er waren al gesprekken geweest met een advocaat. Het huis was getaxeerd door een makelaar en zou te koop worden gezet. Jolande vertelt aan iedereen die het maar horen wil dat de echtscheiding eraan zit te komen. Intussen wonen Dik en Jolande al drie maanden apart. Jolande heeft een gesprek met een echtpaar die oudsten in de Gemeente zijn. Ze vertelt dan de hele situatie en zegt: Alleen een wonder kan ons huwelijk nog redden. Daarop kwam het antwoord van de vrouw: Waarom bidden we dan niet om dàt wonder? Die avond hebben ze om dat wonder gebeden, zonder dat er in het hart van Jolande iets veranderde. Het besluit tot echtscheiding stond vast.
Dik besloot ook met dit echtpaar een gesprek te hebben. Ook met Dik werd gebeden om dat wonder. Dik belde Jolande op: "Zullen we samen om dat wonder bidden?".
Jolande: "Ik werd toen zó kwaad. Dat kàn toch niet! Hij moest veranderen. Dan ga je toch niet om een wonder bidden. Ik zei dat ook tegen die zuster van wie dat voorstel was gekomen. Ik zei dat kàn toch niet! Zij antwoordde: Zo denkt God niet.
Door die ene zin brak er iets in mij van binnen. Ik heb heel erg gehuild. Ik zag mijn eigen foute houding. Mijn relatie met God was weg en die moest eerst hersteld worden. Maar ik kon dat niet. Ik gaf me aan God over. Ik bad om vergeving, maar ik zag in dat ik Dik niet kon vergeven. Hij leefde immers in overspel. Ik mocht scheiden. Tijdens een vakantie had ik nog wel een beetje hoop dat er mogelijk nog iets te redden was. Maar toen Dik mij van die vriendin vertelde leek alles over en uit. Alles was weggeëbd. Weken lang ben ik niet meer in de kerk geweest. God was er niet. Hij deed niets".
Op een dag stuurt Jolande een sms-je naar Dik om te zeggen dat ze het best vond als hij wel naar de kerk zou gaan. Jolande gaat zelf ook weer eens, maar wil niet naast hem zitten. Ze zegt tegen een vriendin in de Gemeente die zondagochtend: Ik wil zo snel mogelijk van hem af". Jolande vindt het opmerkelijk dat de preek die morgen helemaal over Dik ging. Maar hij zegt er geen woord over. Hij gaat weg na de dienst, naar zijn nieuwe vriendin. Jolande belt hem op. Hij zit in de auto. Ze wil eigenlijk wel met hem praten over de dienst, de preek en over de situatie. Dik: "Toen schoot het als een pijl door mijn hoofd: het is nu of nooit. In plaats van de snelweg op te draaien ben ik omgekeerd. Terug naar huis, terug naar Jolande. Alles vloog door mij heen. Mij was de les gelezen, eerst heel zwaar door een oudste uit de Gemeente, en toen ook nog door mijn schoonvader. Ik wil geen leven zonder God. Thuisgekomen probeer ik het gesprek op gang te brengen, maar Jolande wordt steeds bozer. Mijn manier van doen was ook knullig en onbeholpen. We hebben naar elkaar geschreeuwd, elkaar beschuldigd. Ik was alles kwijt aan t raken: Jolande eist van mij eerst met mijn nieuwe vriendin te breken en daarna zal ze mij zeggen of ze mij terug wil. De vrouw van onze oudste had mij gevraagd of ik wel echt wederom geboren ben en ik twijfelde aan mezelf en aan God. Ik beloof Jolande met die vriendin te breken en werd bewust: nu is alles weg. God kwijt, mijn vriendin kwijt en misschien Jolande definitief kwijt. Ik heb haar aangekeken en gezegd: Ik geef alles op, voor jou. Zullen we opnieuw beginnen?"
Jolande: "Ik dacht als ik ja zeg het leek op dat moment alsof ik dood ging. Ik voel niets meer voor hem. Hoe moet ik verder met iemand waar ik niet van houd en voor wie ik niets voel?" Maar toen ik ja zei, bijna mechanisch, stroomde alles van God in mijn leven terug. Mijn liefde voor Dik groeide binnen een week. Alleen de gedachte aan die vriendin was er nog. Zij stond in mijn gedachte nog steeds tussen ons in. Ik heb gebeden of ik Dik zou mogen vergeven en op het moment dat ik dat deed was zijn weg uit mijn gedachte, volkomen verdwenen. Ik las onlangs dat, als je niet vergeeft je een verbitterd mens wordt en in verbittering wegkwijnt. Dik vergeven was voor hem goed, maar vooral voor mij.
Dik: "We hebben ervoor gekozen eerst, onafhankelijk van elkaar te werken aan onze relatie met God en daarna aan onze huwelijksrelatie. Ik heb op een dag, toen mijn kinderen in een slaapkamer waren gevraagd of ze even op het bed wilden gaan zitten. Ik ben daar voor ze neergeknield op de grond. Ik heb gezegd dat ik de Here om vergeving heb gevraagd en toen heb ik ook hun om vergeving gevraagd".
Dik en Jolande werden samen gedoopt onder aanroeping van de Naam van Jezus, die alles nieuw heeft gemaakt op alle gebieden in hun leven en hun gezin.
Feike ter Velde
