Jeugdkerk of voddenbaal
Kees Middelbeek • 80 - 2004/05 • Uitgave: 5
Jeugdkerk of voddenbaal
Net als onze hondjes heb ik, zoals een Belgische dame dat eens over hen zij, delicate pootjes. Nu zul je dat niet direct zeggen als je mijn solide maat 45 naast de pootjes van onze vijf kilo wegende schoothondjes zet. Toch is het zo. Ik kan zelden nieuwe schoenen de eerste dag al aanhouden. Meestal moet ik ze eerst inlopen om te voorkomen dat ik word tegengehouden bij de pijngrens die door de blaren wordt getrokken.
Opmerkelijk is dat niet alleen mijn schoenen zich aan mijn lichaam en gewoontes aanpassen. Andere kleren doen dat ook.
Als man benijd ik elke vrouw om haar handtas. Als gevolg van het gemis daarvan strijden mijn: Pocket PC, portemonnee, sleutelbos, telefoon, en zelfs een nieuw testamentje om voorrang als ik snel iets uit mijn jaszak wil pakken. Mijn jas is een beetje mijn kantoor als ik onderweg ben.
Dat ik niet de enige man ben die deze gewoonte heeft, merkte ik toen ik eens de jas van een ander aantrok. Dit was niet prettig: alsof ik in een ander zijn bed lag waarvan de lakens niet waren verschoond.
Niet alleen kleding gaat staan naar de eigenaar maar ook kerken en instituten doen dat.
In de zeventiger jaren was ik zelf erg onder de indruk was van de koffiebars van Youth for Christ. Toen ik daar in 1980 werkte hoorde ik de oude rotten wel eens met weemoed praten over de begintijd daarvan en hoe de koffiebars toen als paddestoelen uit de grond schoten.
Dat was toen al voorbij. Het had zich wat geconsolideerd en functioneerde nog jaren als een plek waar veel jongelui hun leven aan de Heer gaven, waar leiders werden gevormd en velen groeiden in hun geloof.
Speel er snel opin, want morgen werkt het misschien al niet meer
Wat spreekt jongelui aan? Wanneer moet het roer om en welke kant moet het dan op? Jongerenwerk is dynamisch maar moeilijk. Als je niet snel op de kar springt ben je misschien te laat.
Een aantal jaren geleden zijn mensen in Hellevoetsluis begonnen met het organiseren van Jeugdkerken. Dit was evangelisatie zonder verpakking. Jongelui weten dat als ze daar naartoe gaan, dat ze in een kerk en niet in een kroeg terecht komen. Dat kan tegenwoordig omdat het woord kerk niet meer zon negatieve lading heeft als in mijn jonge jaren voor de buitenkerkelijke.
Overal in het land zijn er nu initiatieven voor jeugdkerken. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond. Eén keer in de maand organiseren zij diensten in gymzalen, aulas of zaaltjes door en voor jongeren, waar de stukken vanaf vliegen, ouderen niet mogen klagen over het volume van de muziek en waar ongelovige vrienden en vriendinnen te horen krijgen dat ze Jezus moeten volgen!
Jeugdkerk is evangelisatie
Toch hebben jeugdkerken een probleem met hun naam. Niet bij de jeugd, maar bij de ouderen. Ouderen denken dat de jongeren daar de kerk de rug toekeren en voor zichzelf beginnen. Dat is een even hardnekkig als triest misverstand. Een jeugdkerk is geen kerk en dat wil het ook niet zijn.
Het kon natuurlijk ook niet uitblijven dat de jongelui van Leiden (waar ik woon) ook stonden te popelen om mee te gaan doen in deze ontwikkeling. Ik ben er trots op dat ik bij de geboorte van onze jeugdkerk heb mogen staan. Vanaf de allereerste keer was ze met 500 bezoekers direct al de grootste kerk van de stad.
Als kernteam geloven en bidden we voor deze jongelui. Wij willen ze ondersteunen in hun verlangen naar God. We hopen ook dat zij het enthousiasme, dat ze daar één keer in de maand opdoen, niet weer kwijt zullen raken als ze voor hun geregelde diensten terug zijn in hun eigen kerken.
Of dat zo is, dat hangt voor een belangrijk deel af van u! Zie het verschijnsel niet als een bedreiging, laat uw koudwatervrees hun enthousiasme niet blussen. Laat het een zegen zijn voor God en uw
gemeente.
We zijn het er toch immers over eens dat het een schande zou zijn als wij, ouderen, onze jeugd zouden dwingen om in ons evangelisatiekloffie te lopen, omdat we dat zelf zo lekker vinden zitten.
Als wij de komende generatie er niet van kunnen overtuigen dat het evangelie ook kan worden beleefd en getoond in een eigentijds jasje dan zullen ze aan ons voorbij gaan en verandert onze kerk in een voddenbaal.
Kees Middelbeek
Net als onze hondjes heb ik, zoals een Belgische dame dat eens over hen zij, delicate pootjes. Nu zul je dat niet direct zeggen als je mijn solide maat 45 naast de pootjes van onze vijf kilo wegende schoothondjes zet. Toch is het zo. Ik kan zelden nieuwe schoenen de eerste dag al aanhouden. Meestal moet ik ze eerst inlopen om te voorkomen dat ik word tegengehouden bij de pijngrens die door de blaren wordt getrokken.
Opmerkelijk is dat niet alleen mijn schoenen zich aan mijn lichaam en gewoontes aanpassen. Andere kleren doen dat ook.
Als man benijd ik elke vrouw om haar handtas. Als gevolg van het gemis daarvan strijden mijn: Pocket PC, portemonnee, sleutelbos, telefoon, en zelfs een nieuw testamentje om voorrang als ik snel iets uit mijn jaszak wil pakken. Mijn jas is een beetje mijn kantoor als ik onderweg ben.
Dat ik niet de enige man ben die deze gewoonte heeft, merkte ik toen ik eens de jas van een ander aantrok. Dit was niet prettig: alsof ik in een ander zijn bed lag waarvan de lakens niet waren verschoond.
Niet alleen kleding gaat staan naar de eigenaar maar ook kerken en instituten doen dat.
In de zeventiger jaren was ik zelf erg onder de indruk was van de koffiebars van Youth for Christ. Toen ik daar in 1980 werkte hoorde ik de oude rotten wel eens met weemoed praten over de begintijd daarvan en hoe de koffiebars toen als paddestoelen uit de grond schoten.
Dat was toen al voorbij. Het had zich wat geconsolideerd en functioneerde nog jaren als een plek waar veel jongelui hun leven aan de Heer gaven, waar leiders werden gevormd en velen groeiden in hun geloof.
Speel er snel opin, want morgen werkt het misschien al niet meer
Wat spreekt jongelui aan? Wanneer moet het roer om en welke kant moet het dan op? Jongerenwerk is dynamisch maar moeilijk. Als je niet snel op de kar springt ben je misschien te laat.
Een aantal jaren geleden zijn mensen in Hellevoetsluis begonnen met het organiseren van Jeugdkerken. Dit was evangelisatie zonder verpakking. Jongelui weten dat als ze daar naartoe gaan, dat ze in een kerk en niet in een kroeg terecht komen. Dat kan tegenwoordig omdat het woord kerk niet meer zon negatieve lading heeft als in mijn jonge jaren voor de buitenkerkelijke.
Overal in het land zijn er nu initiatieven voor jeugdkerken. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond. Eén keer in de maand organiseren zij diensten in gymzalen, aulas of zaaltjes door en voor jongeren, waar de stukken vanaf vliegen, ouderen niet mogen klagen over het volume van de muziek en waar ongelovige vrienden en vriendinnen te horen krijgen dat ze Jezus moeten volgen!
Jeugdkerk is evangelisatie
Toch hebben jeugdkerken een probleem met hun naam. Niet bij de jeugd, maar bij de ouderen. Ouderen denken dat de jongeren daar de kerk de rug toekeren en voor zichzelf beginnen. Dat is een even hardnekkig als triest misverstand. Een jeugdkerk is geen kerk en dat wil het ook niet zijn.
Het kon natuurlijk ook niet uitblijven dat de jongelui van Leiden (waar ik woon) ook stonden te popelen om mee te gaan doen in deze ontwikkeling. Ik ben er trots op dat ik bij de geboorte van onze jeugdkerk heb mogen staan. Vanaf de allereerste keer was ze met 500 bezoekers direct al de grootste kerk van de stad.
Als kernteam geloven en bidden we voor deze jongelui. Wij willen ze ondersteunen in hun verlangen naar God. We hopen ook dat zij het enthousiasme, dat ze daar één keer in de maand opdoen, niet weer kwijt zullen raken als ze voor hun geregelde diensten terug zijn in hun eigen kerken.
Of dat zo is, dat hangt voor een belangrijk deel af van u! Zie het verschijnsel niet als een bedreiging, laat uw koudwatervrees hun enthousiasme niet blussen. Laat het een zegen zijn voor God en uw
gemeente.
We zijn het er toch immers over eens dat het een schande zou zijn als wij, ouderen, onze jeugd zouden dwingen om in ons evangelisatiekloffie te lopen, omdat we dat zelf zo lekker vinden zitten.
Als wij de komende generatie er niet van kunnen overtuigen dat het evangelie ook kan worden beleefd en getoond in een eigentijds jasje dan zullen ze aan ons voorbij gaan en verandert onze kerk in een voddenbaal.
Kees Middelbeek
