Oorlog vanbinnen
Jef de Vriese • 81 - 2005/06 • Uitgave: 24
Oorlog vanbinnen
Vriendschap met de wereld maakt niet alleen onze onderlinge relaties stuk. Het eerste slachtoffer zijn wij zelf. Wij gaan innerlijk aan onze passies kapot. Indien wij ons leven laten leiden door de zoektocht naar genot, zal de leegte in ons onverzadigbaar blijken te zijn. Hoe meer wij streven naar genot, hoe minder wij ervaren dat wij er genoeg van hebben. De onverzadigbare genotcultuur van het vlees staat diametraal tegenover de zelfbeheersing van de geest (Gal. 5:17). De begeerte voert oorlog tegen onze ziel (1 Petr. 2:11). Onze behoeften worden niet bevredigd.
Het is deze innerlijke oorlog die zich naar buiten manifesteert in gezinsconflicten, verkeersagressie, diefstal om een verslaving te kunnen financieren, passionele moord, verkrachting, abortus, etc. De begeerte in ons voert strijd in de hoop de dood te vermenigvuldigen (Jak. 1:15).
Vreemd genoeg wordt het streven naar het vervullen van onze passie niet als iets dodelijks ervaren. Wie de wereld liefheeft hoopt er juist leven in te vinden. De liefde voor het onmiddellijk genot drumt (duwt) de liefde voor God opzij in de hoop daardoor interessanter te leven. Het tegendeel is waar. Liefde voor genot is een onverzadigbare verslaving, die vraagt naar meer en zichzelf niet meer onder controle kan houden. Zij is de bron van alle zelfzuchtigheid, geldgierigheid, opschepperij, brutaliteit, roddel, ongehoorzaamheid aan de ouders, ondankbaarheid en onheiligheid (2 Tim. 3:1). Zij is het kenmerk van een akker vol dorens, waarin het goede zaad van het Evangelie verstikt onder de lusten van het leven (Luk. 8:14).
Te harde boodschap? Waarom staat de Bijbel er dan vol van?
Jef De Vriese
Vriendschap met de wereld maakt niet alleen onze onderlinge relaties stuk. Het eerste slachtoffer zijn wij zelf. Wij gaan innerlijk aan onze passies kapot. Indien wij ons leven laten leiden door de zoektocht naar genot, zal de leegte in ons onverzadigbaar blijken te zijn. Hoe meer wij streven naar genot, hoe minder wij ervaren dat wij er genoeg van hebben. De onverzadigbare genotcultuur van het vlees staat diametraal tegenover de zelfbeheersing van de geest (Gal. 5:17). De begeerte voert oorlog tegen onze ziel (1 Petr. 2:11). Onze behoeften worden niet bevredigd.
Het is deze innerlijke oorlog die zich naar buiten manifesteert in gezinsconflicten, verkeersagressie, diefstal om een verslaving te kunnen financieren, passionele moord, verkrachting, abortus, etc. De begeerte in ons voert strijd in de hoop de dood te vermenigvuldigen (Jak. 1:15).
Vreemd genoeg wordt het streven naar het vervullen van onze passie niet als iets dodelijks ervaren. Wie de wereld liefheeft hoopt er juist leven in te vinden. De liefde voor het onmiddellijk genot drumt (duwt) de liefde voor God opzij in de hoop daardoor interessanter te leven. Het tegendeel is waar. Liefde voor genot is een onverzadigbare verslaving, die vraagt naar meer en zichzelf niet meer onder controle kan houden. Zij is de bron van alle zelfzuchtigheid, geldgierigheid, opschepperij, brutaliteit, roddel, ongehoorzaamheid aan de ouders, ondankbaarheid en onheiligheid (2 Tim. 3:1). Zij is het kenmerk van een akker vol dorens, waarin het goede zaad van het Evangelie verstikt onder de lusten van het leven (Luk. 8:14).
Te harde boodschap? Waarom staat de Bijbel er dan vol van?
Jef De Vriese
