Persoonlijk
Els ter Welle • 87 - 2011 • Uitgave: 10
2010 is een heel bewogen jaar voor mijn man en mij geweest.
Het hoogtepunt was onze vakantie in Zwitserland. Ik heb lang geaarzeld of we dat nog moesten doen, want mijn lieve, sterke en dappere Herman heeft sinds een jaar of tien last van dementie. In het begin ging het proces heel langzaam, maar de laatste jaren is het in een stroomversnelling gekomen. Maar wonder boven wonder is het, dankzij goede vrienden die speciaal mee gingen om ons te ondersteunen, goed gegaan! Ik koester deze vakantie als een kostbare herinnering.
Het grote dieptepunt was half november. De verzorging van mijn man werd zeer moeilijk. Ik kon het niet goed meer aan. Vooral de nachten braken me op. Ik werd aldoor ziek. Met een zwaar hart belde ik toen naar het kleine verpleeghuis waar mijn man ingeschreven stond en zei: “Kunt u mij op de hoogte brengen als er een kamer bij u vrij komt?” Ik dacht dat het wel enkele maanden zou duren, maar tot mijn grote schrik zei de vrouw: “Er is nu een kamer vrij…”
Onze kinderen, vrienden, dokter, gemeenteleiding, iedereen vond dat het zo niet verder kon en dat ik het aan moest nemen. Ik kan u niet uitleggen wat dat met me deed. Ik was in en in verdrietig!
Ondertussen liggen er zes moeilijke maanden achter ons. Ik denk dat het nooit zal wennen, dat we beiden op een ander adres wonen. Maar we hebben elkaar nog! Het huis waar Herman nu woont is heel mooi opgezet en is vijf minuten bij mij vandaan. Ik kom er elke dag een aantal uren. Als ik er ben, geniet Herman met volle teugen! Ik zing veel met hem uit de zangbundel van Johannes de Heer en heel vaak nummer 7, omdat Herman dat nog aardig mee kan zingen. Eén regel daarin treft mij steeds diep: “Groter dan de Helper is onze nood toch niet.” En zo is het. Ik heb ontdekt in deze tijd dat ik vrede kan vinden in deze moeilijke omstandigheden, als ik alles aan Hem overgeef.
Omdat de afgelopen tijd en ook de jaren ervoor, een grote impact op me hebben gehad en ik heel erg moe ben, wordt mij geadviseerd om een half jaartje wat rustiger aan te doen en ook niet voor Het Zoeklicht te schrijven. Ik volg dat advies op, maar met moeite. Ik schrijf namelijk heel graag. Ik hoop en bid dat ik in oktober weer verder zal kunnen gaan met mijn stukjes over Spreuken en artikelen!
Els ter Welle
Het hoogtepunt was onze vakantie in Zwitserland. Ik heb lang geaarzeld of we dat nog moesten doen, want mijn lieve, sterke en dappere Herman heeft sinds een jaar of tien last van dementie. In het begin ging het proces heel langzaam, maar de laatste jaren is het in een stroomversnelling gekomen. Maar wonder boven wonder is het, dankzij goede vrienden die speciaal mee gingen om ons te ondersteunen, goed gegaan! Ik koester deze vakantie als een kostbare herinnering.
Het grote dieptepunt was half november. De verzorging van mijn man werd zeer moeilijk. Ik kon het niet goed meer aan. Vooral de nachten braken me op. Ik werd aldoor ziek. Met een zwaar hart belde ik toen naar het kleine verpleeghuis waar mijn man ingeschreven stond en zei: “Kunt u mij op de hoogte brengen als er een kamer bij u vrij komt?” Ik dacht dat het wel enkele maanden zou duren, maar tot mijn grote schrik zei de vrouw: “Er is nu een kamer vrij…”
Onze kinderen, vrienden, dokter, gemeenteleiding, iedereen vond dat het zo niet verder kon en dat ik het aan moest nemen. Ik kan u niet uitleggen wat dat met me deed. Ik was in en in verdrietig!
Ondertussen liggen er zes moeilijke maanden achter ons. Ik denk dat het nooit zal wennen, dat we beiden op een ander adres wonen. Maar we hebben elkaar nog! Het huis waar Herman nu woont is heel mooi opgezet en is vijf minuten bij mij vandaan. Ik kom er elke dag een aantal uren. Als ik er ben, geniet Herman met volle teugen! Ik zing veel met hem uit de zangbundel van Johannes de Heer en heel vaak nummer 7, omdat Herman dat nog aardig mee kan zingen. Eén regel daarin treft mij steeds diep: “Groter dan de Helper is onze nood toch niet.” En zo is het. Ik heb ontdekt in deze tijd dat ik vrede kan vinden in deze moeilijke omstandigheden, als ik alles aan Hem overgeef.
Omdat de afgelopen tijd en ook de jaren ervoor, een grote impact op me hebben gehad en ik heel erg moe ben, wordt mij geadviseerd om een half jaartje wat rustiger aan te doen en ook niet voor Het Zoeklicht te schrijven. Ik volg dat advies op, maar met moeite. Ik schrijf namelijk heel graag. Ik hoop en bid dat ik in oktober weer verder zal kunnen gaan met mijn stukjes over Spreuken en artikelen!
Els ter Welle
