Vladimir Poetin en het nieuwe Rusland
Feike ter Velde • 82 - 2006/07 • Uitgave: 21
Het nieuwe Rusland zou, na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, een democratische natie moeten zijn. Maar met Vladimir Poetin als politiek leider lijkt dat echter steeds verder weg te geraken. Is met Poetin de geest van de Sovjet-Unie weer terug in Rusland? De onderdrukte landen van Oost-Europa werden bevrijd, delen ervan kwamen bij de EU en de NAVO. En Rusland zelf? Poetin ontwikkelt zich als manipulator, onderdrukker en dictator. Kortom, de Russische beer is er nog steeds en
krijgt greep op ons.
Het communisme van Marx, Lenin en Stalin heeft een ongekend bloedbad aangericht in het Rusland van de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Tussen de dertig en de veertig miljoen burgers zijn vermoord in die periode, om de heilsstaat te verwezenlijken. Wie in de weg stond, werd uitgeroeid. Massale slachtingen onder de boeren op het platteland was de meest effectieve manier van Stalin. Pol Pot van Cambodja deed in de jaren 70 hetzelfde. Naar schatting drie miljoen mensen kwamen daar toen om. De Chinees revolutionair en massamoordenaar, Mao Zedong, zei het maar rechtstreeks: Macht komt uit de loop van een geweer. Met andere woorden: als je macht wilt uitoefenen om je doelen te bereiken, moet je moorden. Dat heil werd ook in Europa door velen aangehangen. Sommigen van toen zitten nu in partijen die zich keurig sociaal-democraten noemen. GroenLinks en de SP in ons land zouden een interessant boekje kunnen opendoen over hun partijbonzen. Maar je doet een stropdas om, of juist af, een brede smile op het gezicht, je schreeuwt enkele politieke kreten en je bent een ander mens geworden en niemand vraagt er meer naar.
Zo deed Vladimir Poetin dat ook. Hij was en is nog steeds een echte KGBer. De KGB was de inlichtingendienst van de toenmalige Sovjet-Unie, die er in de tijd van de koude oorlog lustig op los moordde. Tijdens het Sovjetbewind voerde de KGB de staatsterreur uit tegen joodse intellectuelen, schrijvers, christenen en alle andere andersdenkenden. De meest lage middelen werden ingezet, mensen werden in de psychiatrie behandeld met methoden die de nazi-arts Josef Mengele goed van pas hadden kunnen komen. Andersdenkend dan communistisch was een misdaad tegen de staat en een bedreiging voor de machthebbers. Ze werden ook verbannen naar verre oorden van verschrikking in Siberië, waarvan een groot aantal naamlozen onder erbarmelijke omstandigheden stierf. Poetin heeft deze KGB-achtergrond niet verlaten, noch er openlijk afstand van genomen. Als de sterke vermoedens wáár blijken, dan heeft Poetin zich een echte KGBer als vanouds getoond. In Londen stierf zijn vroegere collega KGBer, Alexander Litvinenko op 44-jarige leeftijd aan een overdosis nucleaire straling, hem toegediend met het middel polonium.
Naar het zich laat aanzien, zijn in het verleden meer tegenstanders op deze wijze omgebracht en is er in het Westen onderzoek naar mensen die destijds op soortgelijke wijze stierven. Litvinenko was een fel tegenstander van Poetin en beschuldigde hem ervan in de jaren 80 betrokken te zijn geweest bij de poging tot moord op de, naar Engeland gevluchte, Russische zakenman Boris Berezovski. Voorts verklaarde hij dat Poetin en zijn veiligheidsdienst, de flatgebouwen in Moskou in eind jaren 90 hebben opgeblazen om de Tsjetsjenen de schuld te geven, zodat Poetin als politiek leider groot aanzien zou verwerven bij zijn volk. Litvinenko verklaarde ook dat Rusland in Dagestan leiders van Al-Qaida heeft getraind. Litvinenko was op onderzoek uit naar de daders van de moord op de Russische journaliste Anna Politkovskaja, die op 7 oktober 2006 om het leven werd gebracht. Ze was 48 jaar oud. Ze werd in de lift van haar flat doodgeschoten. Ze was een kritische journaliste, die haar kritiek regelmatig richtte op Poetins politiek. Eén van haar boeken, Poetins Rusland, is ook in het Nederlands verschenen. Het laat een schokkend beeld zien van Poetins politiek en de uitwassen die daarbij horen, zoals de georganiseerde maffia, de corruptie in de legertop, in de regering en in de rechtelijke macht en dus in de rechtspraak van Rusland. In 2001 moest ze naar het buitenland vluchten, omdat ze een hoge politieambtenaar had beschuldigd van tal van misdaden tegen Russische burgers. Ze werd per e-mail ernstig met de dood bedreigd en omdat ze als geen ander wist dat dit zou worden uitgevoerd, vluchtte ze tijdelijk naar Wenen. In 2002 trad ze op als bemiddelaar tussen de overheid en de Tsjetsjenen, die het Dubrovkatheater in Moskou hadden bezet en bezoekers hadden gegijzeld. Via een gasaanval maakte de Russische regering een einde aan de bezetting en velen kwamen om. In 2004 reisde ze af naar Beslan om een bemiddelingspoging te doen bij de gijzeling van de honderden schoolkinderen, maar onderweg werd ze in het vliegtuig vergiftigd en kwam niet aan. Ze overleefde de aanslag. Voor de Wereldomroep zei ze: Gelukkig hebben ze een ander gif gebruikt dan bij Viktor Joesjtsjenko, de president van de Oekraïne, anders had ik er in mijn gezicht net zo pokdalig uitgezien als hij. Ze verklaarde dat de Russische overheid geen moment serieus heeft geprobeerd door onderhandelingen levens te sparen. Ze schrijft over de Russische overheid als klant van het beruchte giflaboratorium nr. 13 uit de Sovjettijd. De KGB was toen de belangrijkste afnemer. Onder Boris Jeltsin ging het dicht. Onder Poetin ging het weer open. Haar adjunct-hoofdredacteur, die dit aan de kaak stelde, werd vergiftigd en stierf in 2003.
Politkovskaja was op het spoor van staatsmisdaden en moest dus worden opgeruimd. Litvinenko was heel dicht bij de waarheid van die moord en het bewijs ervan. Hij moest dus ook dood. Litvinenko schreef een open brief aan Poetin op zijn sterfbed in een Londens ziekenhuis en zei daarin o.a.: U kunt een man het zwijgen opleggen. Maar de treurzang van het protest uit de hele wereld zal de rest van uw leven, heer Poetin, in uw oren blijven klinken.
De leider van een machtig land, dat in de ruimte steeds weer nieuwe verrassingen laat zien, zwaar bewapend met afschuwelijke wapens, zoals de neutronenbom, Vladimir Poetin, blijkt een sluwe, koude killer, die voor zijn voorgangers uit het Sovjettijdperk niet onderdoet. Volgens getuigen, waaronder Anna Politkovskaja, gebeurt er niets meer in Rusland wat niet vanuit het Kremlin in Moskou wordt gedirigeerd. De kantoren van president Poetin zijn te vergelijken met het politbureau uit de dagen van de machtige communistische partij van de Sovjet-Unie. De vrijheden, die men meende te hebben verworven na Gorbatsjov met zijn glasnost en perestrojka, zijn allemaal teruggedraaid, via maffiamoorden, schijnprocessen, bedreigingen en alle staatsterreur die de Sovjets van destijds kenmerkten. Van democratie moet Poetin niets hebben. zijn cynische uitspraak van enige tijd geleden spreekt boekdelen: Het parlement is geen discussieplatform. Politkovskaja zei voor de Wereldomroep ook: Gelukkig beginnen de Russen langzaam te ontwaken uit hun Noord-Koreaanse verdoving. Er gaat iets veranderen. De vroege dood van deze moedige vrouw lijkt het tegendeel te bewijzen.
Met deze Poetin en met dit Rusland zitten onze Westerse politieke leiders aan één tafel. Het Westen wordt door deze zelfde Poetin in een zekere gijzeling genomen, o.a. door de contracten voor levering van aardgas aan West-Europa. Gazprom van Poetins Rusland wordt straks machtiger dan de OPEC, bij slinkende olievoorraden in de wereld.
Toen de Sovjet-Unie in elkaar zakte en het even leek of dat grote Rusland een democratische bondgenoot van het Westen zou worden, zeiden veel christenen dat de uitleg van de profetie opnieuw heeft gefaald. Men verwees o.a. naar de boeken van Hal Lindsey en zijn uitleg over de grote macht in het Noorden, als het gaat om de eindstrijd beschreven in Ezechiël 38 en 39. Zie je wel, er klopt niets van, hoorde men sommigen zeggen. Er zijn er die zich afkeerden van de profetie en zeiden: We zullen wel zien, want we weten het toch niet. Toen was de euforie over een democratisch Rusland onjuist en vandaag zien we het bewijs daarvan. Er is niet echt iets veranderd na de val van de Sovjet-Unie. Alles is gewoon zo gebleven. De grootmacht Rusland wordt opnieuw een dictatuur met gevaarlijke mensen in de top. Die willen niet alleen zeggenschap delen met Amerika en Europa, maar ze willen vooral ook een duidelijke vinger in de pap in het Midden-Oosten. Ze zijn de spil in het verhaal over Iran en de dreiging die van dat land uitgaat naar Israël, het Midden-Oosten en de hele wereld. We gaan er nog veel over horen de komende tijd.
Feike ter Velde
Het communisme van Marx, Lenin en Stalin heeft een ongekend bloedbad aangericht in het Rusland van de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Tussen de dertig en de veertig miljoen burgers zijn vermoord in die periode, om de heilsstaat te verwezenlijken. Wie in de weg stond, werd uitgeroeid. Massale slachtingen onder de boeren op het platteland was de meest effectieve manier van Stalin. Pol Pot van Cambodja deed in de jaren 70 hetzelfde. Naar schatting drie miljoen mensen kwamen daar toen om. De Chinees revolutionair en massamoordenaar, Mao Zedong, zei het maar rechtstreeks: Macht komt uit de loop van een geweer. Met andere woorden: als je macht wilt uitoefenen om je doelen te bereiken, moet je moorden. Dat heil werd ook in Europa door velen aangehangen. Sommigen van toen zitten nu in partijen die zich keurig sociaal-democraten noemen. GroenLinks en de SP in ons land zouden een interessant boekje kunnen opendoen over hun partijbonzen. Maar je doet een stropdas om, of juist af, een brede smile op het gezicht, je schreeuwt enkele politieke kreten en je bent een ander mens geworden en niemand vraagt er meer naar.
Zo deed Vladimir Poetin dat ook. Hij was en is nog steeds een echte KGBer. De KGB was de inlichtingendienst van de toenmalige Sovjet-Unie, die er in de tijd van de koude oorlog lustig op los moordde. Tijdens het Sovjetbewind voerde de KGB de staatsterreur uit tegen joodse intellectuelen, schrijvers, christenen en alle andere andersdenkenden. De meest lage middelen werden ingezet, mensen werden in de psychiatrie behandeld met methoden die de nazi-arts Josef Mengele goed van pas hadden kunnen komen. Andersdenkend dan communistisch was een misdaad tegen de staat en een bedreiging voor de machthebbers. Ze werden ook verbannen naar verre oorden van verschrikking in Siberië, waarvan een groot aantal naamlozen onder erbarmelijke omstandigheden stierf. Poetin heeft deze KGB-achtergrond niet verlaten, noch er openlijk afstand van genomen. Als de sterke vermoedens wáár blijken, dan heeft Poetin zich een echte KGBer als vanouds getoond. In Londen stierf zijn vroegere collega KGBer, Alexander Litvinenko op 44-jarige leeftijd aan een overdosis nucleaire straling, hem toegediend met het middel polonium.
Naar het zich laat aanzien, zijn in het verleden meer tegenstanders op deze wijze omgebracht en is er in het Westen onderzoek naar mensen die destijds op soortgelijke wijze stierven. Litvinenko was een fel tegenstander van Poetin en beschuldigde hem ervan in de jaren 80 betrokken te zijn geweest bij de poging tot moord op de, naar Engeland gevluchte, Russische zakenman Boris Berezovski. Voorts verklaarde hij dat Poetin en zijn veiligheidsdienst, de flatgebouwen in Moskou in eind jaren 90 hebben opgeblazen om de Tsjetsjenen de schuld te geven, zodat Poetin als politiek leider groot aanzien zou verwerven bij zijn volk. Litvinenko verklaarde ook dat Rusland in Dagestan leiders van Al-Qaida heeft getraind. Litvinenko was op onderzoek uit naar de daders van de moord op de Russische journaliste Anna Politkovskaja, die op 7 oktober 2006 om het leven werd gebracht. Ze was 48 jaar oud. Ze werd in de lift van haar flat doodgeschoten. Ze was een kritische journaliste, die haar kritiek regelmatig richtte op Poetins politiek. Eén van haar boeken, Poetins Rusland, is ook in het Nederlands verschenen. Het laat een schokkend beeld zien van Poetins politiek en de uitwassen die daarbij horen, zoals de georganiseerde maffia, de corruptie in de legertop, in de regering en in de rechtelijke macht en dus in de rechtspraak van Rusland. In 2001 moest ze naar het buitenland vluchten, omdat ze een hoge politieambtenaar had beschuldigd van tal van misdaden tegen Russische burgers. Ze werd per e-mail ernstig met de dood bedreigd en omdat ze als geen ander wist dat dit zou worden uitgevoerd, vluchtte ze tijdelijk naar Wenen. In 2002 trad ze op als bemiddelaar tussen de overheid en de Tsjetsjenen, die het Dubrovkatheater in Moskou hadden bezet en bezoekers hadden gegijzeld. Via een gasaanval maakte de Russische regering een einde aan de bezetting en velen kwamen om. In 2004 reisde ze af naar Beslan om een bemiddelingspoging te doen bij de gijzeling van de honderden schoolkinderen, maar onderweg werd ze in het vliegtuig vergiftigd en kwam niet aan. Ze overleefde de aanslag. Voor de Wereldomroep zei ze: Gelukkig hebben ze een ander gif gebruikt dan bij Viktor Joesjtsjenko, de president van de Oekraïne, anders had ik er in mijn gezicht net zo pokdalig uitgezien als hij. Ze verklaarde dat de Russische overheid geen moment serieus heeft geprobeerd door onderhandelingen levens te sparen. Ze schrijft over de Russische overheid als klant van het beruchte giflaboratorium nr. 13 uit de Sovjettijd. De KGB was toen de belangrijkste afnemer. Onder Boris Jeltsin ging het dicht. Onder Poetin ging het weer open. Haar adjunct-hoofdredacteur, die dit aan de kaak stelde, werd vergiftigd en stierf in 2003.
Politkovskaja was op het spoor van staatsmisdaden en moest dus worden opgeruimd. Litvinenko was heel dicht bij de waarheid van die moord en het bewijs ervan. Hij moest dus ook dood. Litvinenko schreef een open brief aan Poetin op zijn sterfbed in een Londens ziekenhuis en zei daarin o.a.: U kunt een man het zwijgen opleggen. Maar de treurzang van het protest uit de hele wereld zal de rest van uw leven, heer Poetin, in uw oren blijven klinken.
De leider van een machtig land, dat in de ruimte steeds weer nieuwe verrassingen laat zien, zwaar bewapend met afschuwelijke wapens, zoals de neutronenbom, Vladimir Poetin, blijkt een sluwe, koude killer, die voor zijn voorgangers uit het Sovjettijdperk niet onderdoet. Volgens getuigen, waaronder Anna Politkovskaja, gebeurt er niets meer in Rusland wat niet vanuit het Kremlin in Moskou wordt gedirigeerd. De kantoren van president Poetin zijn te vergelijken met het politbureau uit de dagen van de machtige communistische partij van de Sovjet-Unie. De vrijheden, die men meende te hebben verworven na Gorbatsjov met zijn glasnost en perestrojka, zijn allemaal teruggedraaid, via maffiamoorden, schijnprocessen, bedreigingen en alle staatsterreur die de Sovjets van destijds kenmerkten. Van democratie moet Poetin niets hebben. zijn cynische uitspraak van enige tijd geleden spreekt boekdelen: Het parlement is geen discussieplatform. Politkovskaja zei voor de Wereldomroep ook: Gelukkig beginnen de Russen langzaam te ontwaken uit hun Noord-Koreaanse verdoving. Er gaat iets veranderen. De vroege dood van deze moedige vrouw lijkt het tegendeel te bewijzen.
Met deze Poetin en met dit Rusland zitten onze Westerse politieke leiders aan één tafel. Het Westen wordt door deze zelfde Poetin in een zekere gijzeling genomen, o.a. door de contracten voor levering van aardgas aan West-Europa. Gazprom van Poetins Rusland wordt straks machtiger dan de OPEC, bij slinkende olievoorraden in de wereld.
Toen de Sovjet-Unie in elkaar zakte en het even leek of dat grote Rusland een democratische bondgenoot van het Westen zou worden, zeiden veel christenen dat de uitleg van de profetie opnieuw heeft gefaald. Men verwees o.a. naar de boeken van Hal Lindsey en zijn uitleg over de grote macht in het Noorden, als het gaat om de eindstrijd beschreven in Ezechiël 38 en 39. Zie je wel, er klopt niets van, hoorde men sommigen zeggen. Er zijn er die zich afkeerden van de profetie en zeiden: We zullen wel zien, want we weten het toch niet. Toen was de euforie over een democratisch Rusland onjuist en vandaag zien we het bewijs daarvan. Er is niet echt iets veranderd na de val van de Sovjet-Unie. Alles is gewoon zo gebleven. De grootmacht Rusland wordt opnieuw een dictatuur met gevaarlijke mensen in de top. Die willen niet alleen zeggenschap delen met Amerika en Europa, maar ze willen vooral ook een duidelijke vinger in de pap in het Midden-Oosten. Ze zijn de spil in het verhaal over Iran en de dreiging die van dat land uitgaat naar Israël, het Midden-Oosten en de hele wereld. We gaan er nog veel over horen de komende tijd.
Feike ter Velde
