Zal Israël bestaan?
Feike ter Velde • 82 - 2006/07 • Uitgave: 10
Omdat steeds meer christenen zich laten misleiden door éénzijdige berichtgeving in de media (kortgeleden nog door o.a. onze ex-minister Van den Broek in NOVA) en Israël beschuldigen van agressie, is het goed de dingen opnieuw in historische perspectief te plaatsen. Israël: land, volk en stad worden herbouwd, met het zwaard aan de heup, terwijl ze werken (Nehemia 4:17). Hoe dat gaat, staat in dit artikel. Lees het en verbaas je over de ontstellende (bewuste?) onwetendheid van sommige politieke leiders, journalisten, theologen en voorgangers. Bewaar het en laat het anderen lezen!
Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft Göbbels leugens en verzinsels zo vaak herhaald, dat velen het voor waarheid aannamen! Ditzelfde gebeurt met het Israëlisch-Palestijnse geschil! De Palestijnen draaien de feiten om, herhalen het zo vaak tot dat het als waarheid wordt geaccepteerd! Daarom wil ik zo beknopt mogelijk de controleerbare feiten op een rij zetten.
Rond 1880 was het land Palestina kaal, dor en praktisch onbevolkt. Dan komen jonge Joden uit Oost-Europa en vestigen zich op grond, aangekocht door het Joods Nationaal Fonds. De grond die de in Beiroet en Damascus wonende grootgrondbezitters verkochten, bestond uit moerassen en rotsgrond! De jonge pioniers dempten de moerassen en droegen de stenen van het veld om er zo landbouwgrond van te maken. Velen stierven door malaria. Uit de omliggende Arabische landen kwamen arme Arabieren die hoopten bij de Joden werk te vinden. Toen dit niet lukte, probeerden ze in hun levensonderhoud te voorzien door het vee van de Joden te stelen!
De Arabieren waren in de Tweede Wereldoorlog tegen de geallieerden. De Joden hebben o.a. voor de geallieerden gespioneerd, waarbij Moshe Dayan zijn rechteroog verloor! Na de Eerste Wereldoorlog kreeg Engeland in 1919 het mandaat over Palestina van de Volkerenbond (voorloper van de Verenigde Naties) met de opdracht daar een Joods Tehuis te stichten!
Vanaf het begin hield Engeland zich niet aan die opdracht: In 1920 deelde Engeland het land Palestina in tweeën. Op 70% van Palestina het gebied dat ten oosten van de rivier de Jordaan ligt, stichtte Engeland het koninkrijk Trans-Jordanië en maakte een uit Saoedie-Arabië gevluchte bedoeïensheik, Abdullah, koning. Wat de opdracht om van het land een Joods Tehuis te maken aangaat, werkte Engeland van het begin af aan tegen en beperkte de Joodse emigratie. Ook toen bekend werd wat het lot was van de Joden in Duitsland en de door de Duitsland bezette gebieden, sloot Engeland de deur voor de gevluchte Joden.
Tijden de Tweede Wereldoorlog waren de Arabieren vóór Duitsland en tégen de geallieerden. De Moefti van Jeruzalem was een goede vriend van Adolf Hitler en smeekte hem om, als de Duitsers Palestina zouden veroveren, ook de daar wonende Joden uit te roeien.
Op 29 november 1947 besloten de Verenigde Naties om het resterende deel van Palestina westelijk van de Jordaan te verdelen in een Joods en een Arabisch gedeelte. Het Joodse gedeelte zou bestaan uit de door de Joden gekochte en ontwikkelde gronden, de rest voor de Arabieren (nu heten ze Palestijnen, toen niet). De Arabische landen echter hebben dit voorstel afgewezen, zonder de in het land wonende Arabieren te raadplegen.
Op 15 Mei 1948 proclameerde David Ben Goerion de Staat Israël, wat direct daarop door zeven(!) Arabische legers, onder leiding van Britse officieren werd aangevallen. Als door een wonder slaagden de Joden erin, ten koste van vele doden en gewonden, de aanval af te slaan. Trans-Jordanië slaagde erin Oost- Jeruzalem met haar Joodse bevolking en de vele synagogen plus de Westbank van de rivier de Jordaan te veroveren. Helaas spreekt men sindsdien over Oost- Jeruzalem als Arabisch Oost-Jeruzalem.
Kort vóór de Arabische aanval in 1948 werd via de radio de Arabische bevolking van Palestina, door hun broeders in de omliggende landen, opgeroepen om tijdelijk het land te verlaten, zodat de Arabische legers iedereen die ze tegen zouden komen, kunnen afslachten en de zee indrijven.
In de plaatsen waar zowel Joden als Arabieren woonden, zoals Haifa, Tiberias, Jaffo en Safed hebben de Joden geprobeerd hun Arabische buren te overtuigen om te blijven, wat helaas slecht gedeeltelijk gelukt is. Circa zeshonderdduizend Arabieren zijn gevlucht, waarvan een klein gedeelte onder dwang! Tijdens deze strijd werden circa achthonderdduizend (!) Joden uit de Arabische landen verdreven, waarvan het grootste gedeelte via een omweg uiteindelijk in Israël belandde. Allen zijn opgenomen en konden een normaal leven opbouwen.
In bittere tegenstelling tot wat er met de Arabische vluchtelingen gebeurde: die werden door hun Arabische broeders in kampen opgesloten en mochten daar niet uit. Ze mochten geen grond kopen en geen huis bouwen, kortom ze moesten als politiek wapen dienen. De VN heeft hen, tot de dag van vandaag, onderhouden! Vergelijk dat eens met de miljoenen vluchtelingen in Europa na Tweede Wereldoorlog.
Allen zijn in de verschillende landen opgenomen en leiden een normaal leven!
In 1949 worden wapenstilstandsonderhandelingen op Rhodos gehouden en willen de Arabieren en de Joden daar een vredesverdrag sluiten. Echter, de aanwezige Engelse minister van Buitenlandse Zaken steekt daar een stokje voor!
In 1956 nationaliseert Egypte het Suezkanaal en verbiedt de toegang voor de Israëlische schepen en alle schepen met bestemming Israël. Frankrijk, Engeland en Israël besluiten gezamenlijk daar iets tegen te doen. Nog voordat de Engelse en Franse troepen arriveren, heeft Israël in vijf dagen de Sinaï veroverd en staat aan het Suezkanaal. Onder druk van Amerika, en na garanties voor vrije doorvaart van Amerika, Engeland Frankrijk en de VN, trekt Israël zijn leger uit de Sinaï-woestijn terug. Van een vrije doorvaart door het Suezkanaal is niets terecht gekomen en de bevolking in Cairo en Damascus schreeuwt om Joods bloed. De Egyptische president Nasser zegt in 1967: We gaan de Middellandse Zee met Joods bloed rood verven. De Israëlisch minister van Buitenlandse Zaken, dr. Abba Eban, reist de wereld rond om hulp en houdt hen de gegeven garanties voor, echter zonder énig resultaat. Egypte sluit ook de toegang tot de Rode Zee af, zodat Israël geen aanvoer via zee meer kan krijgen. Dan deelt Israël de eerste klap uit en in zes dagen zijn de Arabische legers verslagen. Israël heeft Oost-Jeruzalem, de West Bank, de Sinaï-woestijn en de Golanhoogte in handen en staat voor de tweede keer aan het Suezkanaal.
Israël biedt aan de veroverde gebieden te verlaten in ruil voor vrede. De Arabische landen komen in Khartoem (Soedan) bijeen en besluiten: Geen erkenning van de Zionistische Staat, geen onderhandelingen en handhaving van de Arabische boycot.
Het is 1973. Op Jom Kipoer, de Grote Verzoendag, de dag waar de Joden,waar ook ter wereld, de gehele dag in de synagoge bidden, vallen de Egyptische en Syrische legers Israël aan. Tijdens de eerste dagen verovert Syrië de Golanhoogte en lijdt Israël in de Sinaï grote verliezen. Tenslotte slaagt Israël erin het Syrische en het Egyptische leger terug te drijven. Het Israëlische leger staat dan onder leiding van Ariël Sharon en steekt het Suezkanaal over, waardoor het Egyptische leger in de Sinaï opgesloten zit. Het Israelische leger gaat richting Caïro, terwijl ook Damascus binnen schootsbereik komt te liggen.
Dan begint de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Henry Kissinger, zijn bekende pendeldienst tussen Jeruzalem, Damascus en Caïro en komt er een wapenstilstand, waarna Israël zich terugtrekt achter het Suezkanaal en het omsingelde Egyptische leger, twintigduizend(!) man, veilig kan terugkeren naar Egypte.
In november 1977 komt de Egyptische president Sadat op uitnodiging van de Israëlische premier Menachim Begin naar Israël en spreekt voor de Knesset.
In 1979 wordt in Washington het EgyptischIsraëlische vredesverdrag ondertekend. President Sadat wordt daarna door Palestijnen vermoord. Helaas blijkt dat de vrede slechts een koude vrede is; het wordt éénrichtingsverkeer. Israëlische steun bij het opzetten van modelboerderijen in Egypte, veel Israëlische toeristen bezoeken Egypte, maar in Egypte worden handelscontacten en toerisme naar Israël van hogerhand tegengewerkt.
In augustus 1993 wordt het Oslo-akkoord tussen Israël en de Palestijnen in Washington bevestigd met de ondertekening. Zéér ten onrechte heeft Arafat de Nobel Prijs gekregen, want .hij vloog rechtstreeks van Oslo naar Durban (Zuid-Afrika), waar hij in een moskee vertelde dat dit akkoord het begin van het eind van Israël is! Hij zegt o.a.: Ik ga zover als mijn geweer schiet en vandaar weer verder. Niets van het ondertekende Oslo-akkoord heeft hij uitgevoerd. De eerste zelfmoordaanslagen (bestonden daarvóór niet!) in Israël door Palestijnen vinden plaats. De Palestijnse bevolking wordt opgevoed met jodenhaat, de (met Europees geld gemaakte) schoolboekjes zitten vol jodenhaat! Het door Europa en de Wereldbank gegeven geld voor de bevolking, werd door Arafat afgeroomd, onder zijn vrienden verdeeld en gebruikt om de terreur tegen Israël te financieren.
Terug naar juni 1967. Nadat Oost-Jeruzalem en de Westbank waren bevrijd, kon de Arabische bevolking vanuit die gebieden vrij het hele land Israël doorreizen. De gehate wegversperringen kwamen pas nádat(!) de terreuraanslagen begonnen. De gehate muur (die voor een groot gedeelte geen muur, maar een doorzichtige draadafscheiding is) kwam pas nádat de Palestijnse zelfmoordenaars veel slachtoffers hadden geëist en de Palestijnse Autoriteit (PA) daar niets tegen deed. In tegendeel: straten en pleinen in Gaza werden naar hen genoemd.
Arafat prees ze in plaats van ze tegen te houden. Hamas is nu door de Palestijnse bevolking gekozen. Waarom? Dit was een tégenstem tegen de corrupte PA, die Arafat had opgericht en die na zijn dood nog net zo corrupt bleef. Veel van Arafats corrupte oud-medewerkers zijn met hun buit naar het buitenland gevlucht. Hamas heeft gezworen Israël niet te erkennen en net zo lang door te gaan totdat Israël niet meer bestaat. Echter, net zoals Arafat met twee tongen sprak: in het Engels liet hij horen wat men horen wilde en in het Arabisch de waarheid: Dood aan Israël en aan alle Joden. Zo begint Hamas ook steeds meer te spreken.
Zo zal men op den duur ook Hamas gaan geloven, zoals men Arafat geloofde. Premier Kok omhelsde Arafat en kuste hem bij zijn bezoek aan Den Haag. Onlangs heeft de Britse minister van buitenlandse zaken al gezegd dat Hamas het bestaansrecht van Israël niet hoeft te erkennen: erkennen dat Israël bestaat en een wapenstilstand is genoeg! Dit in tegenspraak met het EU standpunt!
Israël heeft vorig jaar de Joodse bevolking uit Gaza en uit de door hen op het zand gebouwde bloeiende landbouwnederzettingen verwijderd en de dorpen met de grond gelijk gemaakt. De uiterst moderne, volledig geacclimatiseerde en computergestuurde broeikassen, van waaruit de door de Joden geproduceerde landbouwproducten naar Europa werden geëxporteerd voor de Palestijnen achtergelaten om de Palestijnse economie te steunen.
Direct nadat de Joden vertrokken waren, werden de kassen echter door de Palestijnen geplunderd en afgebroken! Helaas was dat niet het enige: direct nadat de Joden en het leger uit Gaza vertrokken waren, werd Israël van daaruit met raketten bestookt. Verder hebben de terroristen een tunnel gegraven onder de afscheiding tussen de Gazastrook en Israël, hebben op Israëlisch grondgebied drie soldaten gedood en een gekidnapt! Om te proberen de soldaat te bevrijden is Israël toen de Gazastrook weer ingetrokken en probeert tegelijkertijd het rakettengevaar uit te schakelen.
In het zuiden van Libanon is niet de Libanese regering de baas, maar de Hezbollah (partij van Allah). Deze terroristenbeweging wordt door Syrië en Iran gefinancierd en van de modernste wapens en raketten voorzien. Hezbollah heeft inmiddels een arsenaal van tenminste tienduizend (!), maar misschien wel twintigduizend korte en lange afstandsraketten opgesteld.
Ze zijn ze erin geslaagd om twee soldaten te kidnappen en drie te doden. Als afleidingsmanoeuvre begonnen ze van dat grote rakettenarsenaal op steden en dorpen langs de grens te schieten. Ieder land heeft de plicht om de veiligheid van zijn burgers te waarborgen, ook Israël. Toen heeft de Israëlische regering opdracht gegeven om de gekidnapte soldaten te proberen te bevrijden en het afschieten van raketten op de bevolking te voorkomen, m.a.w. ze uit te schakelen. Daar de Libanese regering verantwoordelijk is voor alles wat op het Libanese grondgebied gebeurt, heeft Israël de eerste dagen uitsluitend gebieden gebombardeerd waar praktisch geen bevolking was, zoals het vliegveld. Dit vooral om bevoorrading met nog meer wapens uit Syrië en Iran te voorkomen. Toen de raketregen steeds feller werd, begon het leger de Hezbollah-kantoren en woningen van Hezbollah-leiders te bestoken. Helaas zijn daarbij ook onschuldige burgers geraakt, wat direct door de tegenstanders van Israël wordt gebruikt om te zeggen wat voor agressief en slecht volk Israël is. Diezelfde mensen hebben al die maanden gezwegen, toen de Israëlische bevolking te lijden had onder de raketaanvallen vanuit Gaza!
Samengevat: Israël en het Midden-Oosten zijn wereldwijd nieuws. Teken van de tijd! Maar de God van Israël, Zijn Naam is JAHWEH, heeft Zijn ogen open over Israël. De Bewaarder Israëls sluimert, noch slaapt (Ps. 121:4). Wij bidden Israël goede moed, vertroosting, de vrede van God, veiligheid en voorspoed toe.
Feike ter Velde
Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft Göbbels leugens en verzinsels zo vaak herhaald, dat velen het voor waarheid aannamen! Ditzelfde gebeurt met het Israëlisch-Palestijnse geschil! De Palestijnen draaien de feiten om, herhalen het zo vaak tot dat het als waarheid wordt geaccepteerd! Daarom wil ik zo beknopt mogelijk de controleerbare feiten op een rij zetten.
Rond 1880 was het land Palestina kaal, dor en praktisch onbevolkt. Dan komen jonge Joden uit Oost-Europa en vestigen zich op grond, aangekocht door het Joods Nationaal Fonds. De grond die de in Beiroet en Damascus wonende grootgrondbezitters verkochten, bestond uit moerassen en rotsgrond! De jonge pioniers dempten de moerassen en droegen de stenen van het veld om er zo landbouwgrond van te maken. Velen stierven door malaria. Uit de omliggende Arabische landen kwamen arme Arabieren die hoopten bij de Joden werk te vinden. Toen dit niet lukte, probeerden ze in hun levensonderhoud te voorzien door het vee van de Joden te stelen!
De Arabieren waren in de Tweede Wereldoorlog tegen de geallieerden. De Joden hebben o.a. voor de geallieerden gespioneerd, waarbij Moshe Dayan zijn rechteroog verloor! Na de Eerste Wereldoorlog kreeg Engeland in 1919 het mandaat over Palestina van de Volkerenbond (voorloper van de Verenigde Naties) met de opdracht daar een Joods Tehuis te stichten!
Vanaf het begin hield Engeland zich niet aan die opdracht: In 1920 deelde Engeland het land Palestina in tweeën. Op 70% van Palestina het gebied dat ten oosten van de rivier de Jordaan ligt, stichtte Engeland het koninkrijk Trans-Jordanië en maakte een uit Saoedie-Arabië gevluchte bedoeïensheik, Abdullah, koning. Wat de opdracht om van het land een Joods Tehuis te maken aangaat, werkte Engeland van het begin af aan tegen en beperkte de Joodse emigratie. Ook toen bekend werd wat het lot was van de Joden in Duitsland en de door de Duitsland bezette gebieden, sloot Engeland de deur voor de gevluchte Joden.
Tijden de Tweede Wereldoorlog waren de Arabieren vóór Duitsland en tégen de geallieerden. De Moefti van Jeruzalem was een goede vriend van Adolf Hitler en smeekte hem om, als de Duitsers Palestina zouden veroveren, ook de daar wonende Joden uit te roeien.
Op 29 november 1947 besloten de Verenigde Naties om het resterende deel van Palestina westelijk van de Jordaan te verdelen in een Joods en een Arabisch gedeelte. Het Joodse gedeelte zou bestaan uit de door de Joden gekochte en ontwikkelde gronden, de rest voor de Arabieren (nu heten ze Palestijnen, toen niet). De Arabische landen echter hebben dit voorstel afgewezen, zonder de in het land wonende Arabieren te raadplegen.
Op 15 Mei 1948 proclameerde David Ben Goerion de Staat Israël, wat direct daarop door zeven(!) Arabische legers, onder leiding van Britse officieren werd aangevallen. Als door een wonder slaagden de Joden erin, ten koste van vele doden en gewonden, de aanval af te slaan. Trans-Jordanië slaagde erin Oost- Jeruzalem met haar Joodse bevolking en de vele synagogen plus de Westbank van de rivier de Jordaan te veroveren. Helaas spreekt men sindsdien over Oost- Jeruzalem als Arabisch Oost-Jeruzalem.
Kort vóór de Arabische aanval in 1948 werd via de radio de Arabische bevolking van Palestina, door hun broeders in de omliggende landen, opgeroepen om tijdelijk het land te verlaten, zodat de Arabische legers iedereen die ze tegen zouden komen, kunnen afslachten en de zee indrijven.
In de plaatsen waar zowel Joden als Arabieren woonden, zoals Haifa, Tiberias, Jaffo en Safed hebben de Joden geprobeerd hun Arabische buren te overtuigen om te blijven, wat helaas slecht gedeeltelijk gelukt is. Circa zeshonderdduizend Arabieren zijn gevlucht, waarvan een klein gedeelte onder dwang! Tijdens deze strijd werden circa achthonderdduizend (!) Joden uit de Arabische landen verdreven, waarvan het grootste gedeelte via een omweg uiteindelijk in Israël belandde. Allen zijn opgenomen en konden een normaal leven opbouwen.
In bittere tegenstelling tot wat er met de Arabische vluchtelingen gebeurde: die werden door hun Arabische broeders in kampen opgesloten en mochten daar niet uit. Ze mochten geen grond kopen en geen huis bouwen, kortom ze moesten als politiek wapen dienen. De VN heeft hen, tot de dag van vandaag, onderhouden! Vergelijk dat eens met de miljoenen vluchtelingen in Europa na Tweede Wereldoorlog.
Allen zijn in de verschillende landen opgenomen en leiden een normaal leven!
In 1949 worden wapenstilstandsonderhandelingen op Rhodos gehouden en willen de Arabieren en de Joden daar een vredesverdrag sluiten. Echter, de aanwezige Engelse minister van Buitenlandse Zaken steekt daar een stokje voor!
In 1956 nationaliseert Egypte het Suezkanaal en verbiedt de toegang voor de Israëlische schepen en alle schepen met bestemming Israël. Frankrijk, Engeland en Israël besluiten gezamenlijk daar iets tegen te doen. Nog voordat de Engelse en Franse troepen arriveren, heeft Israël in vijf dagen de Sinaï veroverd en staat aan het Suezkanaal. Onder druk van Amerika, en na garanties voor vrije doorvaart van Amerika, Engeland Frankrijk en de VN, trekt Israël zijn leger uit de Sinaï-woestijn terug. Van een vrije doorvaart door het Suezkanaal is niets terecht gekomen en de bevolking in Cairo en Damascus schreeuwt om Joods bloed. De Egyptische president Nasser zegt in 1967: We gaan de Middellandse Zee met Joods bloed rood verven. De Israëlisch minister van Buitenlandse Zaken, dr. Abba Eban, reist de wereld rond om hulp en houdt hen de gegeven garanties voor, echter zonder énig resultaat. Egypte sluit ook de toegang tot de Rode Zee af, zodat Israël geen aanvoer via zee meer kan krijgen. Dan deelt Israël de eerste klap uit en in zes dagen zijn de Arabische legers verslagen. Israël heeft Oost-Jeruzalem, de West Bank, de Sinaï-woestijn en de Golanhoogte in handen en staat voor de tweede keer aan het Suezkanaal.
Israël biedt aan de veroverde gebieden te verlaten in ruil voor vrede. De Arabische landen komen in Khartoem (Soedan) bijeen en besluiten: Geen erkenning van de Zionistische Staat, geen onderhandelingen en handhaving van de Arabische boycot.
Het is 1973. Op Jom Kipoer, de Grote Verzoendag, de dag waar de Joden,waar ook ter wereld, de gehele dag in de synagoge bidden, vallen de Egyptische en Syrische legers Israël aan. Tijdens de eerste dagen verovert Syrië de Golanhoogte en lijdt Israël in de Sinaï grote verliezen. Tenslotte slaagt Israël erin het Syrische en het Egyptische leger terug te drijven. Het Israëlische leger staat dan onder leiding van Ariël Sharon en steekt het Suezkanaal over, waardoor het Egyptische leger in de Sinaï opgesloten zit. Het Israelische leger gaat richting Caïro, terwijl ook Damascus binnen schootsbereik komt te liggen.
Dan begint de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Henry Kissinger, zijn bekende pendeldienst tussen Jeruzalem, Damascus en Caïro en komt er een wapenstilstand, waarna Israël zich terugtrekt achter het Suezkanaal en het omsingelde Egyptische leger, twintigduizend(!) man, veilig kan terugkeren naar Egypte.
In november 1977 komt de Egyptische president Sadat op uitnodiging van de Israëlische premier Menachim Begin naar Israël en spreekt voor de Knesset.
In 1979 wordt in Washington het EgyptischIsraëlische vredesverdrag ondertekend. President Sadat wordt daarna door Palestijnen vermoord. Helaas blijkt dat de vrede slechts een koude vrede is; het wordt éénrichtingsverkeer. Israëlische steun bij het opzetten van modelboerderijen in Egypte, veel Israëlische toeristen bezoeken Egypte, maar in Egypte worden handelscontacten en toerisme naar Israël van hogerhand tegengewerkt.
In augustus 1993 wordt het Oslo-akkoord tussen Israël en de Palestijnen in Washington bevestigd met de ondertekening. Zéér ten onrechte heeft Arafat de Nobel Prijs gekregen, want .hij vloog rechtstreeks van Oslo naar Durban (Zuid-Afrika), waar hij in een moskee vertelde dat dit akkoord het begin van het eind van Israël is! Hij zegt o.a.: Ik ga zover als mijn geweer schiet en vandaar weer verder. Niets van het ondertekende Oslo-akkoord heeft hij uitgevoerd. De eerste zelfmoordaanslagen (bestonden daarvóór niet!) in Israël door Palestijnen vinden plaats. De Palestijnse bevolking wordt opgevoed met jodenhaat, de (met Europees geld gemaakte) schoolboekjes zitten vol jodenhaat! Het door Europa en de Wereldbank gegeven geld voor de bevolking, werd door Arafat afgeroomd, onder zijn vrienden verdeeld en gebruikt om de terreur tegen Israël te financieren.
Terug naar juni 1967. Nadat Oost-Jeruzalem en de Westbank waren bevrijd, kon de Arabische bevolking vanuit die gebieden vrij het hele land Israël doorreizen. De gehate wegversperringen kwamen pas nádat(!) de terreuraanslagen begonnen. De gehate muur (die voor een groot gedeelte geen muur, maar een doorzichtige draadafscheiding is) kwam pas nádat de Palestijnse zelfmoordenaars veel slachtoffers hadden geëist en de Palestijnse Autoriteit (PA) daar niets tegen deed. In tegendeel: straten en pleinen in Gaza werden naar hen genoemd.
Arafat prees ze in plaats van ze tegen te houden. Hamas is nu door de Palestijnse bevolking gekozen. Waarom? Dit was een tégenstem tegen de corrupte PA, die Arafat had opgericht en die na zijn dood nog net zo corrupt bleef. Veel van Arafats corrupte oud-medewerkers zijn met hun buit naar het buitenland gevlucht. Hamas heeft gezworen Israël niet te erkennen en net zo lang door te gaan totdat Israël niet meer bestaat. Echter, net zoals Arafat met twee tongen sprak: in het Engels liet hij horen wat men horen wilde en in het Arabisch de waarheid: Dood aan Israël en aan alle Joden. Zo begint Hamas ook steeds meer te spreken.
Zo zal men op den duur ook Hamas gaan geloven, zoals men Arafat geloofde. Premier Kok omhelsde Arafat en kuste hem bij zijn bezoek aan Den Haag. Onlangs heeft de Britse minister van buitenlandse zaken al gezegd dat Hamas het bestaansrecht van Israël niet hoeft te erkennen: erkennen dat Israël bestaat en een wapenstilstand is genoeg! Dit in tegenspraak met het EU standpunt!
Israël heeft vorig jaar de Joodse bevolking uit Gaza en uit de door hen op het zand gebouwde bloeiende landbouwnederzettingen verwijderd en de dorpen met de grond gelijk gemaakt. De uiterst moderne, volledig geacclimatiseerde en computergestuurde broeikassen, van waaruit de door de Joden geproduceerde landbouwproducten naar Europa werden geëxporteerd voor de Palestijnen achtergelaten om de Palestijnse economie te steunen.
Direct nadat de Joden vertrokken waren, werden de kassen echter door de Palestijnen geplunderd en afgebroken! Helaas was dat niet het enige: direct nadat de Joden en het leger uit Gaza vertrokken waren, werd Israël van daaruit met raketten bestookt. Verder hebben de terroristen een tunnel gegraven onder de afscheiding tussen de Gazastrook en Israël, hebben op Israëlisch grondgebied drie soldaten gedood en een gekidnapt! Om te proberen de soldaat te bevrijden is Israël toen de Gazastrook weer ingetrokken en probeert tegelijkertijd het rakettengevaar uit te schakelen.
In het zuiden van Libanon is niet de Libanese regering de baas, maar de Hezbollah (partij van Allah). Deze terroristenbeweging wordt door Syrië en Iran gefinancierd en van de modernste wapens en raketten voorzien. Hezbollah heeft inmiddels een arsenaal van tenminste tienduizend (!), maar misschien wel twintigduizend korte en lange afstandsraketten opgesteld.
Ze zijn ze erin geslaagd om twee soldaten te kidnappen en drie te doden. Als afleidingsmanoeuvre begonnen ze van dat grote rakettenarsenaal op steden en dorpen langs de grens te schieten. Ieder land heeft de plicht om de veiligheid van zijn burgers te waarborgen, ook Israël. Toen heeft de Israëlische regering opdracht gegeven om de gekidnapte soldaten te proberen te bevrijden en het afschieten van raketten op de bevolking te voorkomen, m.a.w. ze uit te schakelen. Daar de Libanese regering verantwoordelijk is voor alles wat op het Libanese grondgebied gebeurt, heeft Israël de eerste dagen uitsluitend gebieden gebombardeerd waar praktisch geen bevolking was, zoals het vliegveld. Dit vooral om bevoorrading met nog meer wapens uit Syrië en Iran te voorkomen. Toen de raketregen steeds feller werd, begon het leger de Hezbollah-kantoren en woningen van Hezbollah-leiders te bestoken. Helaas zijn daarbij ook onschuldige burgers geraakt, wat direct door de tegenstanders van Israël wordt gebruikt om te zeggen wat voor agressief en slecht volk Israël is. Diezelfde mensen hebben al die maanden gezwegen, toen de Israëlische bevolking te lijden had onder de raketaanvallen vanuit Gaza!
Samengevat: Israël en het Midden-Oosten zijn wereldwijd nieuws. Teken van de tijd! Maar de God van Israël, Zijn Naam is JAHWEH, heeft Zijn ogen open over Israël. De Bewaarder Israëls sluimert, noch slaapt (Ps. 121:4). Wij bidden Israël goede moed, vertroosting, de vrede van God, veiligheid en voorspoed toe.
Feike ter Velde
