Ankers
Kees Middelbeek • 80 - 2004/05 • Uitgave: 13
Waarom zijn kleine hondjes leuker dan grote? Ik kan het weten want we hebben vroeger een mooie herdershond gehad en nu twee Malthezer schoothondjes. Bas en Bella, zoals onze huisgenootjes heten zijn wit en hebben een zeer hoge aaibaarheidsfactor en een mogelijk nog hogere slaaptolerantie. Bas en Bella zijn niet erg kieskeurig wat hun rustplaats betreft. Je kan ze op elke willekeurig plek neerzetten, waarna ze hun pootjes intrekken om er te gaan slapen.
Dat ze s nachts volkomen onder zeil zijn is nog het minste wat ik ze aanreken, maar dit gaat de hele dag zo door. Nadat ze s morgens gelopen hebben, knabbelen ze op wat brokjes en trekken zich vervolgens terug om even bij te komen in hun mandje, waar ze tot 11.45 uur niet gestoord wensen te worden. In dribbeldraf komen ze rond die tijd mijn kantoor binnen omdat ze het dan wel eens tijd vinden om hun pootjes te strekken tijdens hun wandelingetje voor de sanitaire stop. Dit wordt standaard afgesloten met een middagdutje op de bank en daarna een schoonheidsslaapje op een willekeurige plaats in huis. Als mijn zoon dan uit school komt gaan ze dit het heuglijke feit vieren met een tukje op zijn schoot en na een wandeling in het eind van de middag kruipen zij weer eens lekker tegen elkaar aan in een ander mandje tot het warme eten. Als de geuren van het koken in de keuken, de kamer door trekken komt er een levenslust in deze twee doerakken die zou doen vermoeden dat ze toch wel energiek zijn. Helaas. Na het eten kukelen ze weer in slaap en verdragen ze het in stand-by dat we ze rond slepen door de kamer en over de bank, zolang ze maar niet in een al te oncomfortabele stand worden gehouden. Zo snurken ze door tot ze s avonds eindelijk weer naar bed mogen.
Toch weten Bas en Bella zich zeer geliefd te maken in ons gezin. Bas is een echte boef en Bella is, ondanks haar vreemde gewoonte om een modderpoel altijd dwars over te steken, wat haar met haar korte pootjes tot een grote kliederbal omtovert, een echt meisje, om niet te zeggen, een echt prinsesje. Als je haar te ruw behandelt wordt ze zichtbaar ontstemd en als je haar niet heel voorzichtig wil oppakken neemt ze de benen. Bella heeft ook een haat-liefde verhouding met het riempje dat om haar nek zit. Aan de ene kant associeert ze dat met uitgelaten worden, en dat vindt ze leuk. Aan de andere kant wil ze het helemaal niet hebben dat je er aan trekt. Zodra ze de riem in haar nek voelt trekken gaan haar ankers uit. Dat wil zeggen, dan zet ze zich schrap en doet ze geen stap meer. Zo heeft ze ook een bepaalde route naar het veld en weer terug. Zij wil eerst langs de huizen lopen en dan oversteken en als je de onzalige gedachte zou hebben om eerst over te steken en dan de straat uit te lopen dan vecht ze zich dood om dit te verhinderen.
Ik heb niet zo de behoefte om mijn gezag als haar roedelleider over Bella te laten gelden door haar toch mijn route te laten lopen. Sterker nog, ik heb er wel begrip voor als een individu wil strijden om zijn eigen weg te gaan in het leven. Het was, dacht ik, de grote Griekse wijsgeer Aristoteles die zei dat elke goede koning zelf een onderdaan moest zijn geweest om te weten hoe dat voelt. Ik heb onder voldoende koningen gediend om te weten dat mensen die hun hakken in het zand zetten als ze de bocht om worden getrokken niet erg worden gewaardeerd. Mensen die strijden voor hun eigen visie worden al snel als eigenwijs gelabeld, vooral door leiders die zon eigenschap zelf ruim in voorraad hebben. Wat moeten we hier nu mee? Waar doen we nu goed aan? Loop je aan de leiband of zet je je hakken in het zand als er dingen gebeuren waar je vraagtekens bij hebt?
Wie Jezus wil volgen weet dat hij of zij vaak niet zal worden begrepen. De Bijbel zegt dat allen die Jezus willen volgen zullen worden verdrukt hier op aarde. Dat wil zeggen dat mensen er moeite voor zullen doen om je van je mening af te brengen. Aan de andere kant zegt hij dat niemand moet lijden als eigenwijs. Hoe ga je om met je geloof in Jezus? Hoe kun je in een gesprek met iemand die niet gelooft duidelijk maken dat je aan de ene kant serieus naar hem of haar luistert maar, dat je er niet van te overtuigen bent dat Jezus niet leeft?
Ik geloof niet dat we ons over dit soort dingen echt zorgen moeten maken. Ik denk wel dat we door veel situaties anders heen komen met de leiding van Gods Geest. Wij zullen alleen maar daar komen waar Hij ons wil hebben als wij ons door Hem laten leiden. Wij zijn geen schoothondjes. Wij zullen ons moeten inspannen om Gods visie over de weg in te kunnen begrijpen en gestalte te doen krijgen. Wij kunnen niet de hele dag op de bank liggen te slapen en als er iets gebeurt dat ons niet aanstaat de ankers uit gooien. God heeft er helemaal geen behoefte aan om ons Zijn kant op te trekken als wij dat niet willen, Hij gaat toch wel door. Een grote zorg die zo nu en dan de kop opsteekt is, voel ik zijn trekken nog wel, of ben ik al te lang geleden mijn eigen weg gegaan?
Kees Middelbeek
De Heilige Geest moet ons wegleiden van onze neiging de dingen van hier beneden lief te hebben en ons leren de hemelse dingen lief te krijgen. Hij moet onze hardnekkige wil ombuigen tot gehoorzaamheid aan de wil van God. We hebben de heiligmaking net zo hard nodig als de rechtvaardigmaking. Zonder heiligmaking zal niemand de Here zien (Hebr. 12:14). Alleen te geloven dat je zonden vergeven zijn is niet genoeg. De liefde tot de zonde moet van ons weggenomen worden, net zo goed als de schuld over gedane zonden. Het verlangen om voor God te leven moet ervoor in de plaats komen. Dat is het werk van de Geest. Zonder de Heilige Geest is er geen behoudenis.
Uit: Old Paths"
John Charles Ryle
Dat ze s nachts volkomen onder zeil zijn is nog het minste wat ik ze aanreken, maar dit gaat de hele dag zo door. Nadat ze s morgens gelopen hebben, knabbelen ze op wat brokjes en trekken zich vervolgens terug om even bij te komen in hun mandje, waar ze tot 11.45 uur niet gestoord wensen te worden. In dribbeldraf komen ze rond die tijd mijn kantoor binnen omdat ze het dan wel eens tijd vinden om hun pootjes te strekken tijdens hun wandelingetje voor de sanitaire stop. Dit wordt standaard afgesloten met een middagdutje op de bank en daarna een schoonheidsslaapje op een willekeurige plaats in huis. Als mijn zoon dan uit school komt gaan ze dit het heuglijke feit vieren met een tukje op zijn schoot en na een wandeling in het eind van de middag kruipen zij weer eens lekker tegen elkaar aan in een ander mandje tot het warme eten. Als de geuren van het koken in de keuken, de kamer door trekken komt er een levenslust in deze twee doerakken die zou doen vermoeden dat ze toch wel energiek zijn. Helaas. Na het eten kukelen ze weer in slaap en verdragen ze het in stand-by dat we ze rond slepen door de kamer en over de bank, zolang ze maar niet in een al te oncomfortabele stand worden gehouden. Zo snurken ze door tot ze s avonds eindelijk weer naar bed mogen.
Toch weten Bas en Bella zich zeer geliefd te maken in ons gezin. Bas is een echte boef en Bella is, ondanks haar vreemde gewoonte om een modderpoel altijd dwars over te steken, wat haar met haar korte pootjes tot een grote kliederbal omtovert, een echt meisje, om niet te zeggen, een echt prinsesje. Als je haar te ruw behandelt wordt ze zichtbaar ontstemd en als je haar niet heel voorzichtig wil oppakken neemt ze de benen. Bella heeft ook een haat-liefde verhouding met het riempje dat om haar nek zit. Aan de ene kant associeert ze dat met uitgelaten worden, en dat vindt ze leuk. Aan de andere kant wil ze het helemaal niet hebben dat je er aan trekt. Zodra ze de riem in haar nek voelt trekken gaan haar ankers uit. Dat wil zeggen, dan zet ze zich schrap en doet ze geen stap meer. Zo heeft ze ook een bepaalde route naar het veld en weer terug. Zij wil eerst langs de huizen lopen en dan oversteken en als je de onzalige gedachte zou hebben om eerst over te steken en dan de straat uit te lopen dan vecht ze zich dood om dit te verhinderen.
Ik heb niet zo de behoefte om mijn gezag als haar roedelleider over Bella te laten gelden door haar toch mijn route te laten lopen. Sterker nog, ik heb er wel begrip voor als een individu wil strijden om zijn eigen weg te gaan in het leven. Het was, dacht ik, de grote Griekse wijsgeer Aristoteles die zei dat elke goede koning zelf een onderdaan moest zijn geweest om te weten hoe dat voelt. Ik heb onder voldoende koningen gediend om te weten dat mensen die hun hakken in het zand zetten als ze de bocht om worden getrokken niet erg worden gewaardeerd. Mensen die strijden voor hun eigen visie worden al snel als eigenwijs gelabeld, vooral door leiders die zon eigenschap zelf ruim in voorraad hebben. Wat moeten we hier nu mee? Waar doen we nu goed aan? Loop je aan de leiband of zet je je hakken in het zand als er dingen gebeuren waar je vraagtekens bij hebt?
Wie Jezus wil volgen weet dat hij of zij vaak niet zal worden begrepen. De Bijbel zegt dat allen die Jezus willen volgen zullen worden verdrukt hier op aarde. Dat wil zeggen dat mensen er moeite voor zullen doen om je van je mening af te brengen. Aan de andere kant zegt hij dat niemand moet lijden als eigenwijs. Hoe ga je om met je geloof in Jezus? Hoe kun je in een gesprek met iemand die niet gelooft duidelijk maken dat je aan de ene kant serieus naar hem of haar luistert maar, dat je er niet van te overtuigen bent dat Jezus niet leeft?
Ik geloof niet dat we ons over dit soort dingen echt zorgen moeten maken. Ik denk wel dat we door veel situaties anders heen komen met de leiding van Gods Geest. Wij zullen alleen maar daar komen waar Hij ons wil hebben als wij ons door Hem laten leiden. Wij zijn geen schoothondjes. Wij zullen ons moeten inspannen om Gods visie over de weg in te kunnen begrijpen en gestalte te doen krijgen. Wij kunnen niet de hele dag op de bank liggen te slapen en als er iets gebeurt dat ons niet aanstaat de ankers uit gooien. God heeft er helemaal geen behoefte aan om ons Zijn kant op te trekken als wij dat niet willen, Hij gaat toch wel door. Een grote zorg die zo nu en dan de kop opsteekt is, voel ik zijn trekken nog wel, of ben ik al te lang geleden mijn eigen weg gegaan?
Kees Middelbeek
De Heilige Geest moet ons wegleiden van onze neiging de dingen van hier beneden lief te hebben en ons leren de hemelse dingen lief te krijgen. Hij moet onze hardnekkige wil ombuigen tot gehoorzaamheid aan de wil van God. We hebben de heiligmaking net zo hard nodig als de rechtvaardigmaking. Zonder heiligmaking zal niemand de Here zien (Hebr. 12:14). Alleen te geloven dat je zonden vergeven zijn is niet genoeg. De liefde tot de zonde moet van ons weggenomen worden, net zo goed als de schuld over gedane zonden. Het verlangen om voor God te leven moet ervoor in de plaats komen. Dat is het werk van de Geest. Zonder de Heilige Geest is er geen behoudenis.
Uit: Old Paths"
John Charles Ryle
