Buiten de kerkmuren
Dirk van Genderen • 88 - 2012 • Uitgave: 9
Ik hoorde het na een dienst, ergens in het land. Over een voormalig kerkgebouw, waar nu een moskee in gehuisvest is. U mag best weten dat mij dat raakte. Een Godshuis, waar ooit het Woord van God klonk, waar mensen de Here Jezus hebben leren kennen en waar Hij werd aanbeden en geprezen, biedt nu ruimte aan mensen die Allah vereren. Het zette mij aan het denken: hoe erg is dit?
Dit voelt als een nederlaag. De kerk verliest het van de moskee. En niet alleen hier, maar op meer plaatsen. Het is een ontwikkeling die al jaren gaande is. Gelukkig hebben we de belofte van de Here zelf dat de poorten van de hel Zijn gemeente niet zullen overweldigen (Matteüs 16:18).
Er is ook een andere kant. Er komen op vele plaatsen nieuwe kerken en gemeenten bij. In nieuwe gebouwen, in scholen, in huizen en soms zelfs in het open veld.
Het zou wel eens zo kunnen zijn dat we te veel binnen de muren van onze (monumentale) kerkgebouwen zijn gebleven, waardoor de invloed van de gemeente op de samenleving steeds minder is geworden.
‘Gij zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het uiterste van de aarde,’ klonken immers de woorden van de Heiland in Handelingen 1:8. Het is onze roeping ons christen-zijn ook zichtbaar te laten worden in het ‘open veld’. Er is veel verwarring in onze samenleving. Mensen zijn op zoek. Religie is in. Dat biedt kansen voor christenen om present te zijn. In de politiek, de media, de maatschappij, de buurt, het onderwijs, op het werk. En de uitdaging is om ook daar de Here Jezus ter sprake te brengen. We mogen wel bidden om Gods wijsheid, om dat zo te doen dat het mensen raakt.
Denk eens aan de eerste christenen in het Bijbelboek Handelingen. Ze kwamen aanvankelijk ook veilig in hun eigen huizen bijeen en misschien ook wel gezamenlijk in grotere gebouwen. Maar erg veel verder kwam het Evangelie in die eerste tijd nog niet. Dat gebeurde pas toen zij weggejaagd werden uit hun betrekkelijk veilige omgeving.
In Handelingen 8 staat bijvoorbeeld dat degenen die verstrooid werden, het land doortrokken en het Evangelie verkondigden. Ze moesten hun huizen en gebouwen uit. Ze moesten letterlijk met hun geloof het open veld in en de Here God gebruikte daar vervolging voor. Zo ging het Evangelie verder de wereld in.
Hoe staat het er voor bij ons, in onze kerken en gemeenten? Wat merkt de wereld van ons? Wat zien ze, wat horen ze? Zien de mensen iets van de Here Jezus in ons? Of zijn we misschien zo druk met onze eigen zaken en discussies, dat we niet aan ‘buiten’ toekomen?
Zijn we ervan doordrongen dat mensen die de Here Jezus niet kennen, verloren gaan? De Here wil ons roepen om vissers van mensen te zijn. Het geldt nog steeds dat de oogst groot is, maar dat er weinig arbeiders zijn (Matteüs 9:37).
Ik pleit voor een grotere zichtbaarheid van christenen in de samenleving en in het publieke debat. De één kan zijn christen-zijn zichtbaar laten worden in de media, een ander in de politiek en weer een ander in de wetenschap, in het bedrijfsleven, in het onderwijs, in de gezondheidszorg of op straat. En laten degenen die in de kerk blijven, bidden voor degenen die in het open veld actief zijn.
Dit zal ons lang niet altijd in dank worden afgenomen. Laten we er maar rekening mee houden dat de wereld ons het liefst binnen de vier muren van onze kerk wil opsluiten. Daarom hebben we elkaar nodig, als gelovigen, om elkaar bij te staan, te ondersteunen, voor elkaar te bidden, over kerkmuren heen.
Dirk van Genderen
Dit voelt als een nederlaag. De kerk verliest het van de moskee. En niet alleen hier, maar op meer plaatsen. Het is een ontwikkeling die al jaren gaande is. Gelukkig hebben we de belofte van de Here zelf dat de poorten van de hel Zijn gemeente niet zullen overweldigen (Matteüs 16:18).
Er is ook een andere kant. Er komen op vele plaatsen nieuwe kerken en gemeenten bij. In nieuwe gebouwen, in scholen, in huizen en soms zelfs in het open veld.
Het zou wel eens zo kunnen zijn dat we te veel binnen de muren van onze (monumentale) kerkgebouwen zijn gebleven, waardoor de invloed van de gemeente op de samenleving steeds minder is geworden.
‘Gij zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het uiterste van de aarde,’ klonken immers de woorden van de Heiland in Handelingen 1:8. Het is onze roeping ons christen-zijn ook zichtbaar te laten worden in het ‘open veld’. Er is veel verwarring in onze samenleving. Mensen zijn op zoek. Religie is in. Dat biedt kansen voor christenen om present te zijn. In de politiek, de media, de maatschappij, de buurt, het onderwijs, op het werk. En de uitdaging is om ook daar de Here Jezus ter sprake te brengen. We mogen wel bidden om Gods wijsheid, om dat zo te doen dat het mensen raakt.
Denk eens aan de eerste christenen in het Bijbelboek Handelingen. Ze kwamen aanvankelijk ook veilig in hun eigen huizen bijeen en misschien ook wel gezamenlijk in grotere gebouwen. Maar erg veel verder kwam het Evangelie in die eerste tijd nog niet. Dat gebeurde pas toen zij weggejaagd werden uit hun betrekkelijk veilige omgeving.
In Handelingen 8 staat bijvoorbeeld dat degenen die verstrooid werden, het land doortrokken en het Evangelie verkondigden. Ze moesten hun huizen en gebouwen uit. Ze moesten letterlijk met hun geloof het open veld in en de Here God gebruikte daar vervolging voor. Zo ging het Evangelie verder de wereld in.
Hoe staat het er voor bij ons, in onze kerken en gemeenten? Wat merkt de wereld van ons? Wat zien ze, wat horen ze? Zien de mensen iets van de Here Jezus in ons? Of zijn we misschien zo druk met onze eigen zaken en discussies, dat we niet aan ‘buiten’ toekomen?
Zijn we ervan doordrongen dat mensen die de Here Jezus niet kennen, verloren gaan? De Here wil ons roepen om vissers van mensen te zijn. Het geldt nog steeds dat de oogst groot is, maar dat er weinig arbeiders zijn (Matteüs 9:37).
Ik pleit voor een grotere zichtbaarheid van christenen in de samenleving en in het publieke debat. De één kan zijn christen-zijn zichtbaar laten worden in de media, een ander in de politiek en weer een ander in de wetenschap, in het bedrijfsleven, in het onderwijs, in de gezondheidszorg of op straat. En laten degenen die in de kerk blijven, bidden voor degenen die in het open veld actief zijn.
Dit zal ons lang niet altijd in dank worden afgenomen. Laten we er maar rekening mee houden dat de wereld ons het liefst binnen de vier muren van onze kerk wil opsluiten. Daarom hebben we elkaar nodig, als gelovigen, om elkaar bij te staan, te ondersteunen, voor elkaar te bidden, over kerkmuren heen.
Dirk van Genderen
