Commentaar - jrg. 81-01
Feike ter Velde • 81 - 2005/06 • Uitgave: 1
Dertig jaar geleden liepen jongeren weg uit gezin en kerk, omdat ze geen antwoorden vonden op hun vragen. De wereld was die van de Club van Rome geworden met een toekomst zonder perspectief. De natuurlijke hulpbronnen raakten op, grote schaarste op korte termijn, de koude oorlog was op zijn hoogtepunt. Veel jongeren zochten het in de mystiek van het Oosten als vlucht uit de werkelijkheid. De predikant en filosoof, Dr. Francis Schäffer vertelde hoe jonge mensen uit de rijkste Amerikaanse families in oude spijkerbroeken, op blote voeten en met lange haren in zijn studiecentrum in Zwitserland aankwamen, op weg naar of terug uit India of Tibet. Jongeren op zoek naar houvast, naar antwoorden op vragen, naar de zin van hun bestaan. Vragen waarop ze geen antwoord vonden.
Vandaag zien we een soortgelijke ontwikkeling bij jongeren. Ze willen wel geloven, God dienen, maar krijgen in de kerk soms onvoldoende grond onder de voeten. De kerk biedt niet wat de disco geeft aan geluid, aan warmte en aan saamhorigheid. Dan is de keuze gauw gemaakt. Aan beide kanten spelen de emoties dan hoog op: bij de tiener woede om het onbegrip, bij de ouder(s) angst en onmacht voor de weg waarop de tiener zich begeeft.
Er is grote behoefte gekomen aan beleving van wat wordt geloofd, aan warmte en saamhorigheid. Vooral de vele nieuwe liederen voorzien in die behoefte. Lofprijzing en aanbidding, ook met je lijf, geven voor deze jongeren een nieuwe dimensie aan hun geloof. Zó willen ze het beleven. Ze kregen geen antwoord op de vragen, die ze meestal niet onder woorden konden brengen. Maar ze bedachten wel zelf de antwoorden, met zang en muziek. Het getuigt van armoede als er van ouderen alleen maar kritiek komt. Ze hebben ook geen boodschap aan rationeel of dogmatisch bestrijding vanuit kerk en kansel. Laten we bidden voor onze jongeren, hun vragen kennen en begrijpen en in liefde antwoorden geven, ook praktisch. Dan komt er hoop.
Feike ter Velde
Hoofdredacteur Het Zoeklicht
Vandaag zien we een soortgelijke ontwikkeling bij jongeren. Ze willen wel geloven, God dienen, maar krijgen in de kerk soms onvoldoende grond onder de voeten. De kerk biedt niet wat de disco geeft aan geluid, aan warmte en aan saamhorigheid. Dan is de keuze gauw gemaakt. Aan beide kanten spelen de emoties dan hoog op: bij de tiener woede om het onbegrip, bij de ouder(s) angst en onmacht voor de weg waarop de tiener zich begeeft.
Er is grote behoefte gekomen aan beleving van wat wordt geloofd, aan warmte en saamhorigheid. Vooral de vele nieuwe liederen voorzien in die behoefte. Lofprijzing en aanbidding, ook met je lijf, geven voor deze jongeren een nieuwe dimensie aan hun geloof. Zó willen ze het beleven. Ze kregen geen antwoord op de vragen, die ze meestal niet onder woorden konden brengen. Maar ze bedachten wel zelf de antwoorden, met zang en muziek. Het getuigt van armoede als er van ouderen alleen maar kritiek komt. Ze hebben ook geen boodschap aan rationeel of dogmatisch bestrijding vanuit kerk en kansel. Laten we bidden voor onze jongeren, hun vragen kennen en begrijpen en in liefde antwoorden geven, ook praktisch. Dan komt er hoop.
Feike ter Velde
Hoofdredacteur Het Zoeklicht
