Commentaar - jrg. 82-03
Feike ter Velde • 82 - 2006/07 • Uitgave: 3
Onlangs las ik het bekroonde boek Knielen op een bed violen van Jan Siebelink. Het heeft mij zeer aangegrepen. Zoals bij de bekroning werd vermeld: Het grijpt je bij de keel en laat je onthutst achter.
De wonden die het zogenaamde christelijke geloof kan slaan in levens van mensen die het mitrailleurvuur willen hanteren, zijn diep en blijvend. Ons land kent er vele voorbeelden van. In de literatuur sinds de jaren 60 van de vorige eeuw is er heel veel langs gekomen: Jan Wolkers en Maarten 't Hart zijn de meest in het oog springende geweest. Maar het ontbrak hen aan respect en integriteit. Jan Siebelink laat je als lezer in je waarde. Ik was diep ontroerd vanwege de vier mensen in één gezin, die alle vier op een onbewoond eiland leefden. Ze zijn elkaar kwijtgeraakt, moesten elkaar loslaten, werden uiteengescheurd, door wat lijkt op het christelijk geloof door de schrijver genoemd het zwartste calvinisme.
geen ruimte laat, maar in feite afwijst. Als de opvoeding alleen maar corrigeert, zonder positieve bemoediging, veroorzaakt dat ademnood die tot verstikking dreigt te worden. Het enige wat overblijft is: vluchten. Afwijzing van kinderen door één van de ouders is een groot en tevens subtiel gevaar. De omgeving merkt het nauwelijks. Een kind kan niet gedijen bij een houding van alleen maar correctie. Dan mag het kind er in wezen niet zijn. Het ontwikkelt later allerlei vormen van psychologische scheefgroei met veel innerlijke pijn.
Ouder-zijn en kinderen opvoeden is een grote roeping, waarvoor geen opleiding bestaat. De overheid wil dit nu gaan aanbieden aan ouders. Maar in de kerk zou er veel meer aandacht moeten zijn voor jonggehuwden die vader en moeder zijn geworden. De plaatselijke gemeente van Christus, zou een lesprogramma moeten ontwikkelen en goede leraars moeten opleiden. Dat kan tot grote zegen worden, vooral voor ouders én kinderen beiden.
Feike ter Velde
Hoofdredacteur Het Zoeklicht
De wonden die het zogenaamde christelijke geloof kan slaan in levens van mensen die het mitrailleurvuur willen hanteren, zijn diep en blijvend. Ons land kent er vele voorbeelden van. In de literatuur sinds de jaren 60 van de vorige eeuw is er heel veel langs gekomen: Jan Wolkers en Maarten 't Hart zijn de meest in het oog springende geweest. Maar het ontbrak hen aan respect en integriteit. Jan Siebelink laat je als lezer in je waarde. Ik was diep ontroerd vanwege de vier mensen in één gezin, die alle vier op een onbewoond eiland leefden. Ze zijn elkaar kwijtgeraakt, moesten elkaar loslaten, werden uiteengescheurd, door wat lijkt op het christelijk geloof door de schrijver genoemd het zwartste calvinisme.
geen ruimte laat, maar in feite afwijst. Als de opvoeding alleen maar corrigeert, zonder positieve bemoediging, veroorzaakt dat ademnood die tot verstikking dreigt te worden. Het enige wat overblijft is: vluchten. Afwijzing van kinderen door één van de ouders is een groot en tevens subtiel gevaar. De omgeving merkt het nauwelijks. Een kind kan niet gedijen bij een houding van alleen maar correctie. Dan mag het kind er in wezen niet zijn. Het ontwikkelt later allerlei vormen van psychologische scheefgroei met veel innerlijke pijn.
Ouder-zijn en kinderen opvoeden is een grote roeping, waarvoor geen opleiding bestaat. De overheid wil dit nu gaan aanbieden aan ouders. Maar in de kerk zou er veel meer aandacht moeten zijn voor jonggehuwden die vader en moeder zijn geworden. De plaatselijke gemeente van Christus, zou een lesprogramma moeten ontwikkelen en goede leraars moeten opleiden. Dat kan tot grote zegen worden, vooral voor ouders én kinderen beiden.
Feike ter Velde
Hoofdredacteur Het Zoeklicht
