De grenzen van het herstelde Romeinse rijk
Feike ter Velde • 84 - 2008 • Uitgave: 17
De grenzen van het herstelde Romeinse rijk
De seminars van Het Zoeklicht over een breed scala van profetische onderwerpen zijn altijd weer boeiend, openen voor velen de Schrift en maken ook altijd veel vragen los.
Een van de veelgestelde vragen over het herstelde Romeinse Rijk in de eindtijd gaat over de grenzen van dat Rijk. Hoe lagen die grenzen vroeger? Toch anders dan nú de EU? Noord-Afrika, het Midden-Oosten en Turkije hoorden er toch ook bij? De ontwikkelingen gaan snel en heel plotseling zijn dingen zo maar weer anders ! Zegt de Bijbel niet: weest waakzaam?
In Het Zoeklicht nr. 7 (5 april jl.) stond een uitstekend artikel over de ontwikkelingen rond de persoon van de Franse president Nicolas Sarkozy en zijn wereldwijde politieke ambities. We zijn nu al weer enkele maanden verder. Op zondag 13 juli jl. is de Unie van Middellandse Zee in Parijs opgericht. Deze Unie is het gedachtekind van Nicolas Sarkozy. De Unie omvat de Europese Unie en de landen rond de Middellandse Zee, inclusief Israël en andere landen in het Midden-Oosten. Maar ook Palestina, hoewel dat een staat is die niet bestaat en ook nooit heeft bestaan. Maar haar president, Mahmoud Abbas, was ook aanwezig, naast premier Olmert van Israël en Assad van Syrië!
Wat wil dat ons zeggen? Eerst maar even een citaat van president Sarkozy zelf, opgetekend vanuit een persbericht van de Europese Unie in Brussel:
Weet u wel hoe ontroerend het voor ons is om te zien dat Arabische staatshoofden aan dezelfde tafel zitten als het staatshoofd (moet eigenlijk zijn: regeringsleider, maar hij zei Staatshoofd - ftv) van Israël en dat in een Europese hoofdstad? Voor mij betekent de aanwezigheid van deze staatshoofden hier in Parijs heel veel. Het beste van dat nieuws is, dat deze staatshoofden hier zijn namens de Europese Unie en namens de landen rond de Middellandse Zee, wat betekent, dat er nu vrede kan komen in het Midden-Oosten!
Hij werpt zich dus op als een soort vredestichter in het Midden-Oosten, namelijk vrede tussen Israël en de Palestijnen. Zal die zo vurig verlangde vrede er dan tóch komen? Nu wordt het, profetisch gezien, wel buitengewoon interessant. Het zou natuurlijk heel mooi zijn als die vrede er zou komen tussen Israël en de Palestijnen. Maar politiek gezien en met menselijke ogen lijkt dat toch nog wel heel ver weg. Hamas was niet aanwezig bij deze bijeenkomst, alleen Mahmoud Abbas, die optreedt namens een politieke minderheid onder de Palestijnen in Israël. Hamas is groter. Zowel Hamas als ook el-Fatah (van Abbas) hebben de vernietiging van de staat Israël hoog in het vaandel. Nu kan men natuurlijk steeds een schijnwereld scheppen, waarin die werkelijk wordt ontkend, alsof ze niet bestaat. Die schijnwereld was er ook toen premier Rabin van Israël en Arafat van de Palestijnen elkaar de hand schudden in de tuin van het Witte Huis onder het glunderend oog van de toenmalige Amerikaanse president Bill Clinton. Zo gaat het zo vaak en soms brengt dat ook wel verrassende politieke oplossingen voor lang slepende conflicten. Men gaat in die gecreëerde schijnwereld zoeken naar andere wegen, buiten de tot dan toe begane wegen, om zo nieuwe perspectieven op het politieke probleem te openen. En dat lukt soms, heel vaak echter van tijdelijke aard. Dat werd gedaan na de Balkanoorlog, dat wordt gedaan in het conflict over Cyprus tussen Griekenland en Turkije. Het brengt rust, het is een handig gemanoeuvreer, de conflictstof is tijdelijk minder explosief, maar het is er nog wel en op een dag laait vuurtje het zo maar weer op.
Dat bleek ook tijdens de akkoorden die onder president Clinton werden gesloten tussen wijlen premier Rabin en wijlen Yasser Arafat. Maar feitelijk werd er niets opgelost. Arafat had weer een nieuw soort bom in zijn achterzak, terwijl hij glimlachend het Oslo-akkoord tekende en Jericho en Bethlehem autonoom Palestijns bestuur kregen. Tegelijkertijd zijn de zelfmoordaanslagen in Israël begonnen. Zoiets was nog niet eerder gebeurd. De zelfmoordenaars waren daartoe reeds opgeleid en stonden klaar om dit leven te verwisselen in een islamitisch walhalla met twaalf jonge meisjes op schoot. Moslims bliezen zich op in stadsbussen, theaters en dergelijke onder aanroeping van Allah. Vele onschuldige Joodse burgers, mannen, vrouwen en kinderen vonden de dood of werden voor de rest van het leven zwaar verminkt. Tweeërlei tactiek van Arafat, wat hij ook gewoon openlijk, maar dan wel in het Arabisch, overal verkondigde. Vrede sluiten en tegelijkertijd moorden. De overeenkomst met Arafat bleek voor Israël een verdrag met de dood. Want de waakzaamheid zwakte af, immers de Palestijnen kiezen nu toch voor vrede, zo was de gedachte. De moordenaars van Arafat konden toeslaan. Zijn vredesakkoord had nieuwe openingen gegeven. Zó zat deze man in elkaar en velen van zijn volgelingen en opvolgers evenzo. Dat is met zijn dood niet afgelopen. Die volstrekte onbetrouwbaarheid kan nooit worden genegeerd, na zoveel blijken ervan, ook niet door goedbedoelende Israëlische politici vandaag.
Voor Israël bleef onder premier Sharon niets anders over dan een muur, op de meeste plaatsen een hek, te bouwen, zodat deze zelfmoordterroristen moeilijker - en liever nog, helemaal niet meer - vanuit de Westbank en Gaza in Israël konden moorden. In de Westerse media is die maatregel stelselmatig afgeschilderd als bijna een criminele daad jegens de Palestijnen. Er werd en wordt nooit bij vermeld, dat zelfmoordaanslagen tot een minimum zijn teruggebracht door deze maatregel. Alsof Joodse doden er eigenlijk niet toe doen in de Westerse media en bij (vooral linkse) politici in ons parlement !
De Amerikaanse regering van president George Bush zag geen kans baanbrekende en vernieuwende initiatieven te nemen. Israël moet op elke centimeter grondgebied alert zijn. Elke Palestijn kan een potentiële moordenaar zijn voor elke Jood binnen Israël. Wie kan zó leven, wie wil dat onder ogen zien? Er zijn immers ook goede mensen onder de Palestijnen. Ze werken in Israël en verdienen daar hun geld voor hun gezinnen, in Oost-Jeruzalem, op de Westbank en in Gaza. Maar dingen kunnen van de ene minuut op de andere in het hoofd van een Palestijn veranderen. Het blijft volstrekt onberekenbaar. Kortgeleden nog een dertigjarige bouwvakker in Jeruzalem die daar werkte aan de nieuwe trambaan. Hij zat op zijn shovel om zijn werk te doen, draait de shovel om, rijdt in volle vaart de Jaffastreet in, ramt autos, doodt twee mensen die daar lopen te winkelen en verwondt veel meer mensen. In volstrekte waanzin trekt hij er moordend op uit. Dát is de werkelijkheid voor Israël. Wie van hen is dan te vertrouwen?
Nu komen er nieuwe initiatieven van de Franse president Sarkozy, van Hongaars-Joodse afkomst. Als uit het niets verrees hij. Hij smelt volken aaneen in een nieuwe Unie en maakt de grenzen van vroegere Romeinse rijk compleet. Dat Romeinse rijk dat alle kenmerken van de vier rijken ervoor - Babel, Perzië en Griekenland - in zich heeft opgenomen en door de hele aarde zal worden bewonderd en aanbeden (Op. 13:1,2). Dat rijk zal tot een groot beest worden. Daar werden de zes miljoen omgebracht (Dan. 7:21)! Dat rijk van ijzer en koper, dat de Joden uit zijn midden heeft uitgeroeid, vergast en verbrand, dat rijk zal de oplossing aandragen, die de door Israël zo begeerde vrede zal brengen. Vrede echter, los van de Vredevorst, Christus, maar uit de geest van de tegenchristus, de valse Messias, het beest uit de zee (Op. 13:1). Jesaja roept tot de leiders van Jeruzalem: Omdat gij zegt: wij hebben een verbond gesloten met de dood en met het dodenrijk een verdrag gemaakt ! [(Jes. 28:15). Met dat rijk waar de zes miljoen in holocaust werden omgebracht, teneinde een duizendjarig Europees vrederijk te kunnen stichten (Adolf Hitler)! Met dát rijk een verdrag sluiten? Met het dodenrijk van de zes miljoen? O, wat een vergissing, wat een tragiek zal het worden voor Israël.
Inderdaad, er komt een korte tijd van vrede. De ruiter op het witte paard zal overwinnend doortrekken met zijn zwaardmacht, om Israël te beschermen en vrede te brengen. Net als Arafat , dachten ze. Maar dán zal de verwoester komen en doortrekken met zijn legers, dag en nacht (Jes. 28:19). Wat zal het dan loutere verschrikking worden als Israël de openbaring gaat verstaan, de boodschap van verdrukking en van uitredding. Wanneer het hun bang te moede is zullen zij verlangend naar Mij uitzien (Hos. 5:15). De Messias van Israël, de Leeuw van Juda, zal dán komen en hen op de derde(!) dag oprichten!
We staan aan de vooravond van grote gebeurtenissen! Eerst hebben onze regeringsleiders de christelijke wortels van de Europese geschiedenis uitgerukt, bij de ondertekening van de Europese grondwet. Nu neemt Sarkozy van Frankrijk, het land van de Franse revolutie - Geen God en geen meester - de touwtjes in handen en smeedt als een speer de brokstukken aan elkaar. Wie heeft nog tijd om een rustig het profetisch Woord te bestuderen terwijl zij zeggen het is alles vrede en rust, overkomt hun een plotseling verderf en zij zullen geenszins ontkomen. In die nood wordt Israël gered ! Gelooft zij God met diepst ontzag! Geprezen zij de Here. Dag aan dag draagt Hij ons; die God is ons heil. Die God is ons een God van uitreddingen, bij de HERE Here zijn uitkomsten tegen de dood! (Ps. 68:20,21).
Tot slot: Israël zal dan zingen Geprezen zij de Here - dat is Adonai, de Oudtestamentische naam van de Here Jezus! Hij, de Messias, zal Zich over Zijn volk ontfermen!
Feike ter Velde
De seminars van Het Zoeklicht over een breed scala van profetische onderwerpen zijn altijd weer boeiend, openen voor velen de Schrift en maken ook altijd veel vragen los.
Een van de veelgestelde vragen over het herstelde Romeinse Rijk in de eindtijd gaat over de grenzen van dat Rijk. Hoe lagen die grenzen vroeger? Toch anders dan nú de EU? Noord-Afrika, het Midden-Oosten en Turkije hoorden er toch ook bij? De ontwikkelingen gaan snel en heel plotseling zijn dingen zo maar weer anders ! Zegt de Bijbel niet: weest waakzaam?
In Het Zoeklicht nr. 7 (5 april jl.) stond een uitstekend artikel over de ontwikkelingen rond de persoon van de Franse president Nicolas Sarkozy en zijn wereldwijde politieke ambities. We zijn nu al weer enkele maanden verder. Op zondag 13 juli jl. is de Unie van Middellandse Zee in Parijs opgericht. Deze Unie is het gedachtekind van Nicolas Sarkozy. De Unie omvat de Europese Unie en de landen rond de Middellandse Zee, inclusief Israël en andere landen in het Midden-Oosten. Maar ook Palestina, hoewel dat een staat is die niet bestaat en ook nooit heeft bestaan. Maar haar president, Mahmoud Abbas, was ook aanwezig, naast premier Olmert van Israël en Assad van Syrië!
Wat wil dat ons zeggen? Eerst maar even een citaat van president Sarkozy zelf, opgetekend vanuit een persbericht van de Europese Unie in Brussel:
Weet u wel hoe ontroerend het voor ons is om te zien dat Arabische staatshoofden aan dezelfde tafel zitten als het staatshoofd (moet eigenlijk zijn: regeringsleider, maar hij zei Staatshoofd - ftv) van Israël en dat in een Europese hoofdstad? Voor mij betekent de aanwezigheid van deze staatshoofden hier in Parijs heel veel. Het beste van dat nieuws is, dat deze staatshoofden hier zijn namens de Europese Unie en namens de landen rond de Middellandse Zee, wat betekent, dat er nu vrede kan komen in het Midden-Oosten!
Hij werpt zich dus op als een soort vredestichter in het Midden-Oosten, namelijk vrede tussen Israël en de Palestijnen. Zal die zo vurig verlangde vrede er dan tóch komen? Nu wordt het, profetisch gezien, wel buitengewoon interessant. Het zou natuurlijk heel mooi zijn als die vrede er zou komen tussen Israël en de Palestijnen. Maar politiek gezien en met menselijke ogen lijkt dat toch nog wel heel ver weg. Hamas was niet aanwezig bij deze bijeenkomst, alleen Mahmoud Abbas, die optreedt namens een politieke minderheid onder de Palestijnen in Israël. Hamas is groter. Zowel Hamas als ook el-Fatah (van Abbas) hebben de vernietiging van de staat Israël hoog in het vaandel. Nu kan men natuurlijk steeds een schijnwereld scheppen, waarin die werkelijk wordt ontkend, alsof ze niet bestaat. Die schijnwereld was er ook toen premier Rabin van Israël en Arafat van de Palestijnen elkaar de hand schudden in de tuin van het Witte Huis onder het glunderend oog van de toenmalige Amerikaanse president Bill Clinton. Zo gaat het zo vaak en soms brengt dat ook wel verrassende politieke oplossingen voor lang slepende conflicten. Men gaat in die gecreëerde schijnwereld zoeken naar andere wegen, buiten de tot dan toe begane wegen, om zo nieuwe perspectieven op het politieke probleem te openen. En dat lukt soms, heel vaak echter van tijdelijke aard. Dat werd gedaan na de Balkanoorlog, dat wordt gedaan in het conflict over Cyprus tussen Griekenland en Turkije. Het brengt rust, het is een handig gemanoeuvreer, de conflictstof is tijdelijk minder explosief, maar het is er nog wel en op een dag laait vuurtje het zo maar weer op.
Dat bleek ook tijdens de akkoorden die onder president Clinton werden gesloten tussen wijlen premier Rabin en wijlen Yasser Arafat. Maar feitelijk werd er niets opgelost. Arafat had weer een nieuw soort bom in zijn achterzak, terwijl hij glimlachend het Oslo-akkoord tekende en Jericho en Bethlehem autonoom Palestijns bestuur kregen. Tegelijkertijd zijn de zelfmoordaanslagen in Israël begonnen. Zoiets was nog niet eerder gebeurd. De zelfmoordenaars waren daartoe reeds opgeleid en stonden klaar om dit leven te verwisselen in een islamitisch walhalla met twaalf jonge meisjes op schoot. Moslims bliezen zich op in stadsbussen, theaters en dergelijke onder aanroeping van Allah. Vele onschuldige Joodse burgers, mannen, vrouwen en kinderen vonden de dood of werden voor de rest van het leven zwaar verminkt. Tweeërlei tactiek van Arafat, wat hij ook gewoon openlijk, maar dan wel in het Arabisch, overal verkondigde. Vrede sluiten en tegelijkertijd moorden. De overeenkomst met Arafat bleek voor Israël een verdrag met de dood. Want de waakzaamheid zwakte af, immers de Palestijnen kiezen nu toch voor vrede, zo was de gedachte. De moordenaars van Arafat konden toeslaan. Zijn vredesakkoord had nieuwe openingen gegeven. Zó zat deze man in elkaar en velen van zijn volgelingen en opvolgers evenzo. Dat is met zijn dood niet afgelopen. Die volstrekte onbetrouwbaarheid kan nooit worden genegeerd, na zoveel blijken ervan, ook niet door goedbedoelende Israëlische politici vandaag.
Voor Israël bleef onder premier Sharon niets anders over dan een muur, op de meeste plaatsen een hek, te bouwen, zodat deze zelfmoordterroristen moeilijker - en liever nog, helemaal niet meer - vanuit de Westbank en Gaza in Israël konden moorden. In de Westerse media is die maatregel stelselmatig afgeschilderd als bijna een criminele daad jegens de Palestijnen. Er werd en wordt nooit bij vermeld, dat zelfmoordaanslagen tot een minimum zijn teruggebracht door deze maatregel. Alsof Joodse doden er eigenlijk niet toe doen in de Westerse media en bij (vooral linkse) politici in ons parlement !
De Amerikaanse regering van president George Bush zag geen kans baanbrekende en vernieuwende initiatieven te nemen. Israël moet op elke centimeter grondgebied alert zijn. Elke Palestijn kan een potentiële moordenaar zijn voor elke Jood binnen Israël. Wie kan zó leven, wie wil dat onder ogen zien? Er zijn immers ook goede mensen onder de Palestijnen. Ze werken in Israël en verdienen daar hun geld voor hun gezinnen, in Oost-Jeruzalem, op de Westbank en in Gaza. Maar dingen kunnen van de ene minuut op de andere in het hoofd van een Palestijn veranderen. Het blijft volstrekt onberekenbaar. Kortgeleden nog een dertigjarige bouwvakker in Jeruzalem die daar werkte aan de nieuwe trambaan. Hij zat op zijn shovel om zijn werk te doen, draait de shovel om, rijdt in volle vaart de Jaffastreet in, ramt autos, doodt twee mensen die daar lopen te winkelen en verwondt veel meer mensen. In volstrekte waanzin trekt hij er moordend op uit. Dát is de werkelijkheid voor Israël. Wie van hen is dan te vertrouwen?
Nu komen er nieuwe initiatieven van de Franse president Sarkozy, van Hongaars-Joodse afkomst. Als uit het niets verrees hij. Hij smelt volken aaneen in een nieuwe Unie en maakt de grenzen van vroegere Romeinse rijk compleet. Dat Romeinse rijk dat alle kenmerken van de vier rijken ervoor - Babel, Perzië en Griekenland - in zich heeft opgenomen en door de hele aarde zal worden bewonderd en aanbeden (Op. 13:1,2). Dat rijk zal tot een groot beest worden. Daar werden de zes miljoen omgebracht (Dan. 7:21)! Dat rijk van ijzer en koper, dat de Joden uit zijn midden heeft uitgeroeid, vergast en verbrand, dat rijk zal de oplossing aandragen, die de door Israël zo begeerde vrede zal brengen. Vrede echter, los van de Vredevorst, Christus, maar uit de geest van de tegenchristus, de valse Messias, het beest uit de zee (Op. 13:1). Jesaja roept tot de leiders van Jeruzalem: Omdat gij zegt: wij hebben een verbond gesloten met de dood en met het dodenrijk een verdrag gemaakt ! [(Jes. 28:15). Met dat rijk waar de zes miljoen in holocaust werden omgebracht, teneinde een duizendjarig Europees vrederijk te kunnen stichten (Adolf Hitler)! Met dát rijk een verdrag sluiten? Met het dodenrijk van de zes miljoen? O, wat een vergissing, wat een tragiek zal het worden voor Israël.
Inderdaad, er komt een korte tijd van vrede. De ruiter op het witte paard zal overwinnend doortrekken met zijn zwaardmacht, om Israël te beschermen en vrede te brengen. Net als Arafat , dachten ze. Maar dán zal de verwoester komen en doortrekken met zijn legers, dag en nacht (Jes. 28:19). Wat zal het dan loutere verschrikking worden als Israël de openbaring gaat verstaan, de boodschap van verdrukking en van uitredding. Wanneer het hun bang te moede is zullen zij verlangend naar Mij uitzien (Hos. 5:15). De Messias van Israël, de Leeuw van Juda, zal dán komen en hen op de derde(!) dag oprichten!
We staan aan de vooravond van grote gebeurtenissen! Eerst hebben onze regeringsleiders de christelijke wortels van de Europese geschiedenis uitgerukt, bij de ondertekening van de Europese grondwet. Nu neemt Sarkozy van Frankrijk, het land van de Franse revolutie - Geen God en geen meester - de touwtjes in handen en smeedt als een speer de brokstukken aan elkaar. Wie heeft nog tijd om een rustig het profetisch Woord te bestuderen terwijl zij zeggen het is alles vrede en rust, overkomt hun een plotseling verderf en zij zullen geenszins ontkomen. In die nood wordt Israël gered ! Gelooft zij God met diepst ontzag! Geprezen zij de Here. Dag aan dag draagt Hij ons; die God is ons heil. Die God is ons een God van uitreddingen, bij de HERE Here zijn uitkomsten tegen de dood! (Ps. 68:20,21).
Tot slot: Israël zal dan zingen Geprezen zij de Here - dat is Adonai, de Oudtestamentische naam van de Here Jezus! Hij, de Messias, zal Zich over Zijn volk ontfermen!
Feike ter Velde
