De ontwortelde mensheid
Feike ter Velde • 79 - 2003/04 • Uitgave: 24
In de revolutionaire jaren ’60 van de 20e eeuw is de samenleving ineengestort als samenleving, om plaats te maken voor het ‘individu’. Weinigen hebben toen de dramatische consequenties ervan gezien, maar vandaag plukken we de
wrange vruchten. De mens staat als individu alleen in de wereld, als een overlevende op de puinhopen na een zware aardbeving: gewond, ontredderd, verward en onzeker. Met name de kinderen staan volkomen alleen in deze wereld. Die revolutie werd gedragen door mensen, die een grote weerzin hadden tegen het traditionele gezin, als hoeksteen van de samenleving. Het hele systeem moest omver en dan moet je bij het gezin beginnen. Het uitgangspunt moest zijn de gelijkheid van man en vrouw en het zelfbeschikkingsrecht van de kinderen. Het traditionele gezin, zoals dat al duizenden jaren bestaat staat juist dat in de weg. De Ik-generatie was geboren. Steekwoord werd: het individuele zelfbeschikkingsrecht. Wetten werden daarop aangepast. De mens werd wereldburger. Losgeslagen uit de vertrouwde relaties van de bloedband met ouders en voorouders en steeds meer ook uit de veiligheid van de landsgrenzen.
Iemand telde dat het familierecht in ons land al twaalf categorieën vaders kent, die door de ontwrichting van het normale huwelijk zijn ontstaan, zoals – om er maar één te noemen – vaders die al of niet anoniem hun sperma beschikbaar stellen voor een al of niet bekende vrouw die moeder wil worden. Daarnaast nog eens negen verschillende ‘soorten’ moeders, waaronder ook lesbische moeders en homoseksuele adoptievaders. Iedereen moet immers eigen keuzes maken. Ouders kiezen kinderen en kinderen ‘kiezen’ ouders. Bij de alsmaar wisselende partners van de verzorgende ouder, meestal de moeder, vraagt het kind zich af, vaak zonder woorden: ‘wie zal de volgende vriend van mijn moeder zijn, dus mijn stiefvader’. Het kind woont innerlijk op ‘een onbewoond eiland’ in volstrekte eenzaamheid, waar hij het allemaal zelf maar moet uitzoeken. Ouders van nu hebben geleerd "kies voor jezelf". Maar een jong kind kan niet kiezen en wordt de speelbal in een krachtenveld dat hij niet kan overzien, laat staan beheersen.
In deze wereld verkondigen wij God als Vader. Immers, het huwelijk, het gezin, het vaderschap, de liefde en de geborgenheid zijn begrippen die van Hem komen. Werkelijkheden en sociale verbanden waarin een kind veilig kan opgroeien en mens kan gedijen zijn de motieven van Zijn scheppingswerk. De geest van de tijd, de geest van deze wereld, dat is: de overste van deze wereld, Gods grote tegenstander, weet hoe hij de mens moet vernietigen en volgt een strategie van isolatie van het individu. Het kind in onze samenleving staat kwetsbaar aan de dijk, als het stabiele gezin is ondermijnd door ruzie, echtscheiding en alles wat daarna nog volgt.
Hoe kan onze ontspoorde generatie nog bereikt worden moet de boodschap de God van liefde. Ieder schept zijn eigen god of maakt zichzelf tot god in het zoeken naar houvast en enige zin van het leven. Deze ongelukkig ik-generatie heeft vertroosting nodig en de zegen van een levende kerk als rots in de branding. Christelijke gezinnen mogen functioneren als oases voor kinderen die in deze wereld alles moeten missen aan veiligheid en geborgenheid. Echte vaders zijn nog altijd de beste gidsen voor hun kinderen op weg naar de hemelse Vader. Mogen we allemaal, ook in het werk van Het Zoeklicht, doordrongen zijn van die grote taak in maatschappij, kerk en gezin.
Van de redactie
ftv
wrange vruchten. De mens staat als individu alleen in de wereld, als een overlevende op de puinhopen na een zware aardbeving: gewond, ontredderd, verward en onzeker. Met name de kinderen staan volkomen alleen in deze wereld. Die revolutie werd gedragen door mensen, die een grote weerzin hadden tegen het traditionele gezin, als hoeksteen van de samenleving. Het hele systeem moest omver en dan moet je bij het gezin beginnen. Het uitgangspunt moest zijn de gelijkheid van man en vrouw en het zelfbeschikkingsrecht van de kinderen. Het traditionele gezin, zoals dat al duizenden jaren bestaat staat juist dat in de weg. De Ik-generatie was geboren. Steekwoord werd: het individuele zelfbeschikkingsrecht. Wetten werden daarop aangepast. De mens werd wereldburger. Losgeslagen uit de vertrouwde relaties van de bloedband met ouders en voorouders en steeds meer ook uit de veiligheid van de landsgrenzen.
Iemand telde dat het familierecht in ons land al twaalf categorieën vaders kent, die door de ontwrichting van het normale huwelijk zijn ontstaan, zoals – om er maar één te noemen – vaders die al of niet anoniem hun sperma beschikbaar stellen voor een al of niet bekende vrouw die moeder wil worden. Daarnaast nog eens negen verschillende ‘soorten’ moeders, waaronder ook lesbische moeders en homoseksuele adoptievaders. Iedereen moet immers eigen keuzes maken. Ouders kiezen kinderen en kinderen ‘kiezen’ ouders. Bij de alsmaar wisselende partners van de verzorgende ouder, meestal de moeder, vraagt het kind zich af, vaak zonder woorden: ‘wie zal de volgende vriend van mijn moeder zijn, dus mijn stiefvader’. Het kind woont innerlijk op ‘een onbewoond eiland’ in volstrekte eenzaamheid, waar hij het allemaal zelf maar moet uitzoeken. Ouders van nu hebben geleerd "kies voor jezelf". Maar een jong kind kan niet kiezen en wordt de speelbal in een krachtenveld dat hij niet kan overzien, laat staan beheersen.
In deze wereld verkondigen wij God als Vader. Immers, het huwelijk, het gezin, het vaderschap, de liefde en de geborgenheid zijn begrippen die van Hem komen. Werkelijkheden en sociale verbanden waarin een kind veilig kan opgroeien en mens kan gedijen zijn de motieven van Zijn scheppingswerk. De geest van de tijd, de geest van deze wereld, dat is: de overste van deze wereld, Gods grote tegenstander, weet hoe hij de mens moet vernietigen en volgt een strategie van isolatie van het individu. Het kind in onze samenleving staat kwetsbaar aan de dijk, als het stabiele gezin is ondermijnd door ruzie, echtscheiding en alles wat daarna nog volgt.
Hoe kan onze ontspoorde generatie nog bereikt worden moet de boodschap de God van liefde. Ieder schept zijn eigen god of maakt zichzelf tot god in het zoeken naar houvast en enige zin van het leven. Deze ongelukkig ik-generatie heeft vertroosting nodig en de zegen van een levende kerk als rots in de branding. Christelijke gezinnen mogen functioneren als oases voor kinderen die in deze wereld alles moeten missen aan veiligheid en geborgenheid. Echte vaders zijn nog altijd de beste gidsen voor hun kinderen op weg naar de hemelse Vader. Mogen we allemaal, ook in het werk van Het Zoeklicht, doordrongen zijn van die grote taak in maatschappij, kerk en gezin.
Van de redactie
ftv
