De tolerantie
Joop Strietman • 78 - 2002/03 • Uitgave: 6/7
In de zomer van 2001 stonden wij met z'n allen voorop het Amerikaanse weekblad Newsweek. Op de foto prijkte een blowende drug-gebruiker. Even verder, op de binnenpagina, stond een prostituee achter een raam. De tekst die erbij vermeld stond luidde: Wijst Nederland de weg naar de toekomst van Europa?"
In de hele wereld wordt er over Holland gesproken. Het tolerante drugsbeleid en de wet die de toepassing van euthanasie regelt, zijn alom onderwerp van gesprek.
Abortus is reeds lang wettelijk geregeld, het huwelijk als een verbintenis tussen man en vrouw is nu ook afgeschaft, prostitutie is een legale bedrijfstak, euthanasie is nu ook geen probleem meer en drugs zijn overal te koop. Want ... "alles moet kunnen" zeggen we in Nederland. Wat is er in dit land in vredesnaam gebeurd? Hoe kon een land, waar eens de kerk zo duidelijk aanwezig was en christelijke normen en waarden hoog in het vaandel stonden, nu de voorloper zijn geworden van deze "alles moet kunnen" overtuiging? Waar komt deze nieuwe richting vandaan? Hoe moeten mensen met een christelijke levensovertuiging die gebaseerd is op de Bijbel, zich in deze situatie opstellen?
De andere kant van de ‘Tolerantie’ medaille
In haar kersttoespraak van het jaar 2000 riep onze koningin het Nederlandse volk op om te midden van de doemdenkers, er in de samenleving te staan als mensen met een overtuiging. De werkelijkheid gebiedt echter te zeggen dat mensen met een uitgesproken christelijke levensovertuiging het steeds lastiger krijgen. Een verpleegster die bij een sollicitatiegesprek niet de juiste antwoorden geeft op vragen naar haar bereidheid tot het meewerken aan abortus en euthanasie, loopt grote kans om kennis te maken met de andere kant van de medaille die 'tolerantie heet. Ook in andere westerse en zogenaamd beschaafde landen gebeurden soortgelijke dingen. Cliff Richard's milleniumsong werd door de media in Engeland doodleuk genegeerd, toen hij het 'Onze Vader' uit de Bijbel op muziek gezet had. Dat kon kennelijk niet meer in de moderne 'tolerante' samenleving. Nadat er zoveel van verkocht werden dat hij als de nummer één op de hitparade prijkte, kon de media niet langer om Cliff heen en moesten ze hem wel spelen. Van harte ging het echter geenszins!
Hoogleraar sociologie Zijderveld van de Erasmus universiteit schreef in het financieel dagblad van 31 maart 2001 het volgende:
"Naar mijn mening moet in een democratische rechtsstaat de vrijheid van meningsuiting zo ruim mogelijk geïnterpreteerd worden." Waarop hij in zijn artikel onder de kop van 'Verdraagzaamheid kent grenzen' het volgende voorval optekent: "Een bekend columnist karakteriseerde enige tijd geleden een NCRV-presentator als 'die man met de christenhondenkop'. ... Vrijheid van meningsuiting is een groot democratisch goed, maar het kan toch niet de bedoeling zijn die te misbruiken voor het willens en wetens kwetsen en vernederen van personen en groepen? Zou de columnist het begrip 'jodenhondenkop' hebben gebezigd, dan zou de wereld (terecht) te klein zijn geweest." Vervolgens voegt deze hoogleraar eraan toe: "Christenen zijn inmiddels als het om beledigingen gaat loslopend wild geworden."
Joop Strietman
In de hele wereld wordt er over Holland gesproken. Het tolerante drugsbeleid en de wet die de toepassing van euthanasie regelt, zijn alom onderwerp van gesprek.
Abortus is reeds lang wettelijk geregeld, het huwelijk als een verbintenis tussen man en vrouw is nu ook afgeschaft, prostitutie is een legale bedrijfstak, euthanasie is nu ook geen probleem meer en drugs zijn overal te koop. Want ... "alles moet kunnen" zeggen we in Nederland. Wat is er in dit land in vredesnaam gebeurd? Hoe kon een land, waar eens de kerk zo duidelijk aanwezig was en christelijke normen en waarden hoog in het vaandel stonden, nu de voorloper zijn geworden van deze "alles moet kunnen" overtuiging? Waar komt deze nieuwe richting vandaan? Hoe moeten mensen met een christelijke levensovertuiging die gebaseerd is op de Bijbel, zich in deze situatie opstellen?
De andere kant van de ‘Tolerantie’ medaille
In haar kersttoespraak van het jaar 2000 riep onze koningin het Nederlandse volk op om te midden van de doemdenkers, er in de samenleving te staan als mensen met een overtuiging. De werkelijkheid gebiedt echter te zeggen dat mensen met een uitgesproken christelijke levensovertuiging het steeds lastiger krijgen. Een verpleegster die bij een sollicitatiegesprek niet de juiste antwoorden geeft op vragen naar haar bereidheid tot het meewerken aan abortus en euthanasie, loopt grote kans om kennis te maken met de andere kant van de medaille die 'tolerantie heet. Ook in andere westerse en zogenaamd beschaafde landen gebeurden soortgelijke dingen. Cliff Richard's milleniumsong werd door de media in Engeland doodleuk genegeerd, toen hij het 'Onze Vader' uit de Bijbel op muziek gezet had. Dat kon kennelijk niet meer in de moderne 'tolerante' samenleving. Nadat er zoveel van verkocht werden dat hij als de nummer één op de hitparade prijkte, kon de media niet langer om Cliff heen en moesten ze hem wel spelen. Van harte ging het echter geenszins!
Hoogleraar sociologie Zijderveld van de Erasmus universiteit schreef in het financieel dagblad van 31 maart 2001 het volgende:
"Naar mijn mening moet in een democratische rechtsstaat de vrijheid van meningsuiting zo ruim mogelijk geïnterpreteerd worden." Waarop hij in zijn artikel onder de kop van 'Verdraagzaamheid kent grenzen' het volgende voorval optekent: "Een bekend columnist karakteriseerde enige tijd geleden een NCRV-presentator als 'die man met de christenhondenkop'. ... Vrijheid van meningsuiting is een groot democratisch goed, maar het kan toch niet de bedoeling zijn die te misbruiken voor het willens en wetens kwetsen en vernederen van personen en groepen? Zou de columnist het begrip 'jodenhondenkop' hebben gebezigd, dan zou de wereld (terecht) te klein zijn geweest." Vervolgens voegt deze hoogleraar eraan toe: "Christenen zijn inmiddels als het om beledigingen gaat loslopend wild geworden."
Joop Strietman
