'De Vader Zelf heeft je lief'
Elly Zeegers-Verspuy • 77 - 2001/02 • Uitgave: 19
Op de Zoeklicht Toogdag van 08-09-'O1 ontmoette ik u en vertelde u, dat ik door uw programma ' God verandert mensen", een kind van God geworden ben. U vroeg mij om mijn getuigenis op papier te zetten. Getuigen van mijn Vader in de hemel wil ik zeker, want ieder die Hem nog niet kent, mist het allerbelangrijkste in het leven.
Zelf ben ik niet gelovig opgevoed. Ik heb de Here Jezus mogen leren kennen toen ik 44 jaar was. Daar is een hele zoektocht aan vooraf gegaan. Dus ik weet wat het is om zonder de Heer te leven. Hoe leeg dat was, terwijl ik voor de buitenkant een schijn van vrolijkheid wist op te houden. De binnenkant knaagde, huilde, maar niemand zag dat.
Toen ik zes weken oud was is mijn vader, die al een aantal jaren ziek was, overleden. Mijn moeder had nog een dochtertje van negen jaar. Het was erg zwaar voor haar. In 1945 ben ik geboren, dus de oorlogstijd was bijna voorbij. Haar zwangerschap van mij was zeker niet gepland. In haar wanhoop heeft ze tweemaal een poging gedaan om de zwangerschap af te breken, maar ik bleef zitten waar ik zat.
Later vertelde ze mij dat ze blij was dat ze me nog had. Mijn moeder was heel depressief, vond het leven moeilijk en zei altijd dat ik het zonnetje in huis was. Dat probeerde ik zoveel mogelijk, als mamma maar blij kon zijn. Zo groeide ik op, daarin miste ik zo een vader. Ik leerde al vroeg te zorgen, soms was ik de volwassene en mijn moeder het kind. Ze was zo lief, maar kon het leven niet aan en daarom moest ik overleven, flink zijn, anders werd moeder verdrietig en als mijn moeder er niet meer zou zijn, waar was dan mijn geborgenheid, veiligheid?
Ik vroeg mij steeds vaker af: "Waarom ben ik eigenlijk op deze wereld?" Als mijn vader eerder was overleden dan was ik er niet geweest en nu ben ik geboren uit een vader die erg ziek was en niet voor mij en mijn zus kon zorgen. Die vraag kwam steeds vaker bij me op.
Ik ben getrouwd en zelf moeder van twee prachtige jongens, maar ik had toch zo'n lege plek van binnen. Net of ik niet compleet was. Ook ging ik wel eens naar een kerk, maar vaak kwam ik daar nog eenzamer vandaan, omdat het Woord niet in mijn hart kwam. Ook begreep ik de preek vaak niet. Spiritueel heb ik mij ook op gevaarlijk terrein begeven. Maar gelukkig voelde ik heel duidelijk, dat ik daar niet moest zijn. Nu weet ik dat de Here God mij heeft beschermd. Aan de buitenkant ging alles gewoon door, maar niemand zag echt aan mij , hoe eenzaam ik mij voelde. Ik begreep mijzelf niet meer en dacht dat ik ook wel zeer ondankbaar was. Ik had het toch goed voor elkaar, een lieve man, twee fijne jongens, een leuk huis en een leuke baan. Waarom kon ik toch niet echt blij zijn? Zo tobde ik heel wat jaren, totdat ik helemaal uitgeput raakte. Voor mij hoefde het leven niet meer, ik kon de schijn niet langer ophouden. Die buitenkant en die binnenkant die ik niet wilde laten zien. Ik moest toch sterk zijn. Mijn hele leven bestond uit lief zijn, sterk zijn, doorgaan, maar het raakte op!
Op zo'n avond zette ik de tv aan: het programma "God verandert mensen". Er was een getuigenis van een mevrouw, dat mij zeer raakte. Ik ben daarna op mijn knieën gegaan om mee te bidden en kon alleen maar huilen. Was het echt waar? Kende God ons al in de moederschoot? Heeft Hij een plan met je leven? Al onze haren zijn geteld? Hij kent ons bij naam en in de moederschoot zag Hij al ons vormeloos begin? Dus de Here God had mijn zieke vader nog gebruikt, zodat ik nog geboren mocht worden? Ik ben kostbaar in Zijn ogen? Daarom mag ik leven?
Het is onbeschrijfelijk, een vreugde zo overweldigend: ik mag er zijn! Er is een Vader in de hemel die van me houdt en die me nooit afwijst. Die zegt: "Kom maar, Ik zal je leren de weg, die je gaan moet, de weg die leidt naar de eeuwigheid. Leg je hand maar in Mijn hand, want daarin ben je geborgen".
Mijn man heeft zich twee jaar later aan de Here Jezus overgegeven en samen mochten we ons laten dopen. Toen kreeg ik de tekst: "De Vader Zelf heeft u lief". En nu de bevestiging!
Mijn man werkte toen aan de infobalie van de Postbank. Hij had in de loop der jaren honderden mensen aan zijn balie gehad. Maar op die maandag, na ons dopen, kreeg hij een wildvreemde vrouw aan zijn loket, raakte met haar aan de praat en hij vertelde haar dat wij gisteren (zondag) gedoopt waren. Hij had haar nooit eerder ontmoet, daarna ook nooit meer gezien. Deze mevrouw vertelde dat ze een klein cadeautje voor zijn vrouw had. Het was keurig ingepakt, met een strikje erom. Hij bewaarde het zorgvuldig en gaf het 's avonds aan mij en weet u wat erin zat? Een boekenlegger met erop de dooptekst: "De Vader Zelf heeft u lief", Joh. 16:27.
Wat een geweldige bevestiging. Het was alsof de Heer wilde zeggen: Elly, weet je het nu zeker, ik heb je gewild".
Elly Zeegers-Verspuy
Zelf ben ik niet gelovig opgevoed. Ik heb de Here Jezus mogen leren kennen toen ik 44 jaar was. Daar is een hele zoektocht aan vooraf gegaan. Dus ik weet wat het is om zonder de Heer te leven. Hoe leeg dat was, terwijl ik voor de buitenkant een schijn van vrolijkheid wist op te houden. De binnenkant knaagde, huilde, maar niemand zag dat.
Toen ik zes weken oud was is mijn vader, die al een aantal jaren ziek was, overleden. Mijn moeder had nog een dochtertje van negen jaar. Het was erg zwaar voor haar. In 1945 ben ik geboren, dus de oorlogstijd was bijna voorbij. Haar zwangerschap van mij was zeker niet gepland. In haar wanhoop heeft ze tweemaal een poging gedaan om de zwangerschap af te breken, maar ik bleef zitten waar ik zat.
Later vertelde ze mij dat ze blij was dat ze me nog had. Mijn moeder was heel depressief, vond het leven moeilijk en zei altijd dat ik het zonnetje in huis was. Dat probeerde ik zoveel mogelijk, als mamma maar blij kon zijn. Zo groeide ik op, daarin miste ik zo een vader. Ik leerde al vroeg te zorgen, soms was ik de volwassene en mijn moeder het kind. Ze was zo lief, maar kon het leven niet aan en daarom moest ik overleven, flink zijn, anders werd moeder verdrietig en als mijn moeder er niet meer zou zijn, waar was dan mijn geborgenheid, veiligheid?
Ik vroeg mij steeds vaker af: "Waarom ben ik eigenlijk op deze wereld?" Als mijn vader eerder was overleden dan was ik er niet geweest en nu ben ik geboren uit een vader die erg ziek was en niet voor mij en mijn zus kon zorgen. Die vraag kwam steeds vaker bij me op.
Ik ben getrouwd en zelf moeder van twee prachtige jongens, maar ik had toch zo'n lege plek van binnen. Net of ik niet compleet was. Ook ging ik wel eens naar een kerk, maar vaak kwam ik daar nog eenzamer vandaan, omdat het Woord niet in mijn hart kwam. Ook begreep ik de preek vaak niet. Spiritueel heb ik mij ook op gevaarlijk terrein begeven. Maar gelukkig voelde ik heel duidelijk, dat ik daar niet moest zijn. Nu weet ik dat de Here God mij heeft beschermd. Aan de buitenkant ging alles gewoon door, maar niemand zag echt aan mij , hoe eenzaam ik mij voelde. Ik begreep mijzelf niet meer en dacht dat ik ook wel zeer ondankbaar was. Ik had het toch goed voor elkaar, een lieve man, twee fijne jongens, een leuk huis en een leuke baan. Waarom kon ik toch niet echt blij zijn? Zo tobde ik heel wat jaren, totdat ik helemaal uitgeput raakte. Voor mij hoefde het leven niet meer, ik kon de schijn niet langer ophouden. Die buitenkant en die binnenkant die ik niet wilde laten zien. Ik moest toch sterk zijn. Mijn hele leven bestond uit lief zijn, sterk zijn, doorgaan, maar het raakte op!
Op zo'n avond zette ik de tv aan: het programma "God verandert mensen". Er was een getuigenis van een mevrouw, dat mij zeer raakte. Ik ben daarna op mijn knieën gegaan om mee te bidden en kon alleen maar huilen. Was het echt waar? Kende God ons al in de moederschoot? Heeft Hij een plan met je leven? Al onze haren zijn geteld? Hij kent ons bij naam en in de moederschoot zag Hij al ons vormeloos begin? Dus de Here God had mijn zieke vader nog gebruikt, zodat ik nog geboren mocht worden? Ik ben kostbaar in Zijn ogen? Daarom mag ik leven?
Het is onbeschrijfelijk, een vreugde zo overweldigend: ik mag er zijn! Er is een Vader in de hemel die van me houdt en die me nooit afwijst. Die zegt: "Kom maar, Ik zal je leren de weg, die je gaan moet, de weg die leidt naar de eeuwigheid. Leg je hand maar in Mijn hand, want daarin ben je geborgen".
Mijn man heeft zich twee jaar later aan de Here Jezus overgegeven en samen mochten we ons laten dopen. Toen kreeg ik de tekst: "De Vader Zelf heeft u lief". En nu de bevestiging!
Mijn man werkte toen aan de infobalie van de Postbank. Hij had in de loop der jaren honderden mensen aan zijn balie gehad. Maar op die maandag, na ons dopen, kreeg hij een wildvreemde vrouw aan zijn loket, raakte met haar aan de praat en hij vertelde haar dat wij gisteren (zondag) gedoopt waren. Hij had haar nooit eerder ontmoet, daarna ook nooit meer gezien. Deze mevrouw vertelde dat ze een klein cadeautje voor zijn vrouw had. Het was keurig ingepakt, met een strikje erom. Hij bewaarde het zorgvuldig en gaf het 's avonds aan mij en weet u wat erin zat? Een boekenlegger met erop de dooptekst: "De Vader Zelf heeft u lief", Joh. 16:27.
Wat een geweldige bevestiging. Het was alsof de Heer wilde zeggen: Elly, weet je het nu zeker, ik heb je gewild".
Elly Zeegers-Verspuy
