Dorien Peet: "Je weet 't... dit is Gods weg!"
Feike ter Velde • 81 - 2005/06 • Uitgave: 2
Dorien Peet
"Je weet 't... dit is Gods weg!"
Ze kan zich de dag en het uur herinneren waarop de Here haar riep in Zijn dienst. Zuster Dorien Peet,(57) leidinggevende diacones in Amerongen, is zeker van haar zaak. Ze weet zich geroepen tot een mooi werk en bevestigingen bleven niet uit. Ze vertelt erover en over het diaconessenhuis dat binnenkort zijn 70e verjaardag viert.
Dertig jaar weet ik me, als diacones, op Gods weg. Die weg werd mij duidelijk nadat ik tot bewust geloof gekomen was. Wat mij later opviel en dat is voor anderen misschien niet van belang, maar wel voor mij zijn de getallen 1 en 7. Want de Here Jezus kwam wonen in mijn hart op 17-1-71 door een preek op die dag uit Matth.17:7, gehouden bij de bevestiging van de hervormde ds. Kaastra tot predikant van het Zendings-Diaconessenhuis in Amerongen. Ik was daar op uitnodiging van een collega. Die collega werd enige tijd daarvóór diacones in Amerongen. Wij, verpleegkundigen in Rotterdam, verklaarden haar toen voor gek. Mijn geloofsleven, van huis uit gereformeerd, stond op een laag pitje. Toch was ik wel een beetje zoekende naar mijn eigen plek in het christelijke geloof. Op een gegeven moment ben ik mee gaan doen aan bijbelstudie. Wat mij het meest aansprak was de persoonlijke geloofsbeleving. Dat kende ik absoluut niet. In de bevestigingsdienst van dominee Kaastra gingen voor het eerst mijn oren en mijn hart open. Ik hoorde daar: Jezus komt naar je toe. Hij wil bij je wonen. Die dag werd ik een nieuwe schepping, een kind van God.
Zendingsveld
Ik wilde eigenlijk naar het zendingsveld. Ik dacht aan een tropisch land, dus deed ik een tropenopleiding. Ik kwam echter aanvankelijk niet op het zendingsveld terecht. In 1976 trad ik toe tot de Gemeenschap van Zendings-Diaconessen en werkte van daaruit zeven jaar in Amsterdam. Het was een grote stap. Het betekende dat ik geen salaris meer ontving, maar een zakcentje. Mijn auto moest ik weg doen en mijn flat moest ik uit. Ik was toen 28 jaar. Ik stapte over in een gemeenschap van vrouwen. Dat was heel
wat!
Ik heb er altijd voor gevreesd dat ik mijn werkzame leven als verpleegkundige zou doorbrengen in een verpleeghuis. Toen gaf de Here mij een tekst uit Zijn Woord, waardoor die vrees definitief is weggegaan: Ik weet welke gedachten ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven (Jer.29:11). Ook werd steeds weer, op belangrijke momenten het lied gezongen Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand.
In Amsterdam mocht ik meedoen aan het kinderwerk. Kinderen uit allerlei culturen mocht ik het Evangelie brengen. Ik wist toen niet dat ik van 1995 tot 2001 in Rwanda zou werken, waar ik leiding gaf aan een Weesdorp met zon vijftig kinderen. Dit was na die vreselijke slachting onder de Tutsis door de Hutus.
Leiding
Toen kwam de vraag uit Amerongen of ik terug wilde komen om de leiding over de gemeenschap op me te nemen. Er was een crisis ontstaan en er moesten nieuwe initiatieven worden ontplooid. Er bleek behoefte aan gemeenschapsvorming in een sfeer van openheid. De beslissing vond ik wel erg moeilijk. Maar de Here heeft ook die stap bevestigd.
Het is voor jonge vrouwen in deze tijd vaak een te moeilijke stap zich levenslang te binden. Daarom wordt gedacht aan andere vormen van betrokkenheid bij de gemeenschap, waarbij de mogelijkheid van een tijdelijke verbintenis als diacones niet uitgesloten wordt. Voorwaarden blijven de persoonlijke bekering en de roeping. Bij de oprichting van het werk in Nederland in 1935 heeft Johannes de Heer een belangrijke rol gespeeld. Hij sprak op onze conferenties. Hij staat ook in het boekje over onze geschiedenis. Op 23 april a.s. hopen we in Amerongen een feestelijke jubileumdag te hebben.
Feike ter Velde
"Je weet 't... dit is Gods weg!"
Ze kan zich de dag en het uur herinneren waarop de Here haar riep in Zijn dienst. Zuster Dorien Peet,(57) leidinggevende diacones in Amerongen, is zeker van haar zaak. Ze weet zich geroepen tot een mooi werk en bevestigingen bleven niet uit. Ze vertelt erover en over het diaconessenhuis dat binnenkort zijn 70e verjaardag viert.
Dertig jaar weet ik me, als diacones, op Gods weg. Die weg werd mij duidelijk nadat ik tot bewust geloof gekomen was. Wat mij later opviel en dat is voor anderen misschien niet van belang, maar wel voor mij zijn de getallen 1 en 7. Want de Here Jezus kwam wonen in mijn hart op 17-1-71 door een preek op die dag uit Matth.17:7, gehouden bij de bevestiging van de hervormde ds. Kaastra tot predikant van het Zendings-Diaconessenhuis in Amerongen. Ik was daar op uitnodiging van een collega. Die collega werd enige tijd daarvóór diacones in Amerongen. Wij, verpleegkundigen in Rotterdam, verklaarden haar toen voor gek. Mijn geloofsleven, van huis uit gereformeerd, stond op een laag pitje. Toch was ik wel een beetje zoekende naar mijn eigen plek in het christelijke geloof. Op een gegeven moment ben ik mee gaan doen aan bijbelstudie. Wat mij het meest aansprak was de persoonlijke geloofsbeleving. Dat kende ik absoluut niet. In de bevestigingsdienst van dominee Kaastra gingen voor het eerst mijn oren en mijn hart open. Ik hoorde daar: Jezus komt naar je toe. Hij wil bij je wonen. Die dag werd ik een nieuwe schepping, een kind van God.
Zendingsveld
Ik wilde eigenlijk naar het zendingsveld. Ik dacht aan een tropisch land, dus deed ik een tropenopleiding. Ik kwam echter aanvankelijk niet op het zendingsveld terecht. In 1976 trad ik toe tot de Gemeenschap van Zendings-Diaconessen en werkte van daaruit zeven jaar in Amsterdam. Het was een grote stap. Het betekende dat ik geen salaris meer ontving, maar een zakcentje. Mijn auto moest ik weg doen en mijn flat moest ik uit. Ik was toen 28 jaar. Ik stapte over in een gemeenschap van vrouwen. Dat was heel
wat!
Ik heb er altijd voor gevreesd dat ik mijn werkzame leven als verpleegkundige zou doorbrengen in een verpleeghuis. Toen gaf de Here mij een tekst uit Zijn Woord, waardoor die vrees definitief is weggegaan: Ik weet welke gedachten ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven (Jer.29:11). Ook werd steeds weer, op belangrijke momenten het lied gezongen Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand.
In Amsterdam mocht ik meedoen aan het kinderwerk. Kinderen uit allerlei culturen mocht ik het Evangelie brengen. Ik wist toen niet dat ik van 1995 tot 2001 in Rwanda zou werken, waar ik leiding gaf aan een Weesdorp met zon vijftig kinderen. Dit was na die vreselijke slachting onder de Tutsis door de Hutus.
Leiding
Toen kwam de vraag uit Amerongen of ik terug wilde komen om de leiding over de gemeenschap op me te nemen. Er was een crisis ontstaan en er moesten nieuwe initiatieven worden ontplooid. Er bleek behoefte aan gemeenschapsvorming in een sfeer van openheid. De beslissing vond ik wel erg moeilijk. Maar de Here heeft ook die stap bevestigd.
Het is voor jonge vrouwen in deze tijd vaak een te moeilijke stap zich levenslang te binden. Daarom wordt gedacht aan andere vormen van betrokkenheid bij de gemeenschap, waarbij de mogelijkheid van een tijdelijke verbintenis als diacones niet uitgesloten wordt. Voorwaarden blijven de persoonlijke bekering en de roeping. Bij de oprichting van het werk in Nederland in 1935 heeft Johannes de Heer een belangrijke rol gespeeld. Hij sprak op onze conferenties. Hij staat ook in het boekje over onze geschiedenis. Op 23 april a.s. hopen we in Amerongen een feestelijke jubileumdag te hebben.
Feike ter Velde
