Er is meer, er is hoop
Henk Schouten • 79 - 2003/04 • Uitgave: 21
´Indien wij alleen voor dit leven onze hoop op Christus gebouwd hebben, zijn wij de beklagenswaardigste van alle mensen´ (1 Corinthiers 15:19). Er zijn heel wat beklagenswaardige mensen. Dat kan zijn vanwege hun leefomstandigheden, maar zo bedoel ik het niet. Ik bedoel die mensen die bezig zijn met de dingen van deze wereld, terwijl er meer is. Mensen die met de dingen van deze wereld bezig zijn zonder besef van dat meerdere en zonder de hoop op het geweldige dat bereikbaar is, zijn beklagenswaardig. Hoe zit dat met u?
Dat meerdere en heerlijke begint met bazuingeschal. Dat bazuingeschal zal ons opwekken en veranderen. We zullen, ontrukt aan de dingen van het tijdelijke, gebracht worden in het eeuwige, dat is het huis met de vele woningen (1 Thes. 4:13-18 en Joh. 14:1-3). We hebben het dan over wat wel de ‘opname van de gemeente’ genoemd wordt. De gelovigen zullen op een volkomen onverwacht moment als het ware door onzichtbare handen van de aarde worden weggeplukt en worden gebracht in het huis met de vele woningen en dat alles in een onzichtbaar ogenblik.
Waarom is het zo belangrijk dit onderwerp steeds ter sprake te brengen? Omdat het een geweldige hoop biedt. Wat voor perspectief heeft de wereld van vandaag? We zien een voortdurend toenemende razernij. De wereld is op drift. De manier waarop volken en mensen met elkaar omgaan en culturen botsen is onheilspellend. Zo wordt het leven ook dikwijls ervaren. Als ‘dit leven’ alles zou zijn, dan zijn we toch beklagenswaardig, maar er is meer er is hoop.
Betekent dit nu dat we vluchten uit de wereld en dat we ons afzonderen van de werkelijkheid? Zo wordt soms geringschattend gesproken, maar dat is niet de werkelijkheid. De werkelijkheid is dat in de eerste drie eeuwen van de christenheid deze verwachting heel sterk was. Daaruit voortvloeiend was er ook een sterk geloof en er werd een krachtig getuigenis gehoord. Er werd een heilig en toegewijd leven gevonden bij hen die de Here liefhadden en hoopten op zijn komst. De kerk had uitstraling, ze veranderde het gezicht van de samenleving.
Met de omwenteling die door de ‘bekering’ van keizer Constantijn plaatsvond werd het vreemdelingschap van de gelovige hier en nu steeds minder Er is meer, er is hoop gevoeld en begon de kerk en de gelovige zich meer en meer op aarde thuis te voelen. De theoloog Augustinus bouwde de bijbelse profetieën om tot een aards verwachtingspatroon, waarmee de verwachting dat de Here ons thuishalen zou bijna geheel verdween uit de kerkleer. Dat daarbij de bijbel geweld werd aangedaan is duidelijk voor ieder die zelf de profetieën leest.
Vandaag verliest de cultuur steeds sneller haar ‘christelijk’ karakter. De contouren van een onchristelijk en zelfs antichristelijk tijdperk worden steeds duidelijker. Het concept voor de nieuwe grondwet van Europa wijst zelfs niet op de historische betekenis van het joods-christelijk erfgoed. Het straalt enkel humanisme uit, dat is geloof in de mens. Een volkomen onterecht geloof, want de geschiedenis van de mens laat bijna alleen boosheid, vuilheid en gemeenheid zien. Het humanisme biedt geen perspectief of hoop voor mensen. Mensen die daarop bouwen zijn beklagenswaardig, na ons de zondvloed, zo leven velen. Maar er is meer, er is hoop.
Gelovigen die zien dat het christelijk karakter van onze samenleving ingeruild wordt voor een antichristelijke sfeer, beginnen hun vreemdelingschap weer en meer te beseffen. Beginnen zich weer te oriënteren op de bijbelse profetieën. In steeds meer kerken wordt gesproken en nagedacht over de bijbelse beloften en het besef groeit dat de Constantijnse omwenteling de zondeval van de kerk was en dat de theologische onderbouwing van Augustinus niet deugt. Waar de reformatoren ophielden, dat was bij Augustinus, moet vandaag verder teruggegrepen worden: wat geloofden de eerste christenen en wat beleden zij in de eeuwen vóór Augustinus? Niet iedereen is in staat de kerkvaders van die eerste eeuwen te lezen, dat hoeft ook niet. De bijbel zelf is binnen ieders bereik gekomen. Gods Woord spreekt van een geweldige hoop. We lezen daarin van het Vaderhuis. Voor altijd veilig, voor altijd vrede, voor altijd rust, voor altijd bij Jezus. Wie van deze dingen weet zit niet vast aan het tijdelijke en zo onvolmaakte van de tegenwoordige tijd. De gelovige klampt zich niet met alle geweld vast aan de dingen die hij niet vasthouden kan, maar de gelovige klampt zich vast aan de Heiland, Gods Zoon, Jezus Christus. Iedere gelovige weet, er is meer, er is hoop. En die boodschap geeft hij door
ds. Henk Schouten
Dat meerdere en heerlijke begint met bazuingeschal. Dat bazuingeschal zal ons opwekken en veranderen. We zullen, ontrukt aan de dingen van het tijdelijke, gebracht worden in het eeuwige, dat is het huis met de vele woningen (1 Thes. 4:13-18 en Joh. 14:1-3). We hebben het dan over wat wel de ‘opname van de gemeente’ genoemd wordt. De gelovigen zullen op een volkomen onverwacht moment als het ware door onzichtbare handen van de aarde worden weggeplukt en worden gebracht in het huis met de vele woningen en dat alles in een onzichtbaar ogenblik.
Waarom is het zo belangrijk dit onderwerp steeds ter sprake te brengen? Omdat het een geweldige hoop biedt. Wat voor perspectief heeft de wereld van vandaag? We zien een voortdurend toenemende razernij. De wereld is op drift. De manier waarop volken en mensen met elkaar omgaan en culturen botsen is onheilspellend. Zo wordt het leven ook dikwijls ervaren. Als ‘dit leven’ alles zou zijn, dan zijn we toch beklagenswaardig, maar er is meer er is hoop.
Betekent dit nu dat we vluchten uit de wereld en dat we ons afzonderen van de werkelijkheid? Zo wordt soms geringschattend gesproken, maar dat is niet de werkelijkheid. De werkelijkheid is dat in de eerste drie eeuwen van de christenheid deze verwachting heel sterk was. Daaruit voortvloeiend was er ook een sterk geloof en er werd een krachtig getuigenis gehoord. Er werd een heilig en toegewijd leven gevonden bij hen die de Here liefhadden en hoopten op zijn komst. De kerk had uitstraling, ze veranderde het gezicht van de samenleving.
Met de omwenteling die door de ‘bekering’ van keizer Constantijn plaatsvond werd het vreemdelingschap van de gelovige hier en nu steeds minder Er is meer, er is hoop gevoeld en begon de kerk en de gelovige zich meer en meer op aarde thuis te voelen. De theoloog Augustinus bouwde de bijbelse profetieën om tot een aards verwachtingspatroon, waarmee de verwachting dat de Here ons thuishalen zou bijna geheel verdween uit de kerkleer. Dat daarbij de bijbel geweld werd aangedaan is duidelijk voor ieder die zelf de profetieën leest.
Vandaag verliest de cultuur steeds sneller haar ‘christelijk’ karakter. De contouren van een onchristelijk en zelfs antichristelijk tijdperk worden steeds duidelijker. Het concept voor de nieuwe grondwet van Europa wijst zelfs niet op de historische betekenis van het joods-christelijk erfgoed. Het straalt enkel humanisme uit, dat is geloof in de mens. Een volkomen onterecht geloof, want de geschiedenis van de mens laat bijna alleen boosheid, vuilheid en gemeenheid zien. Het humanisme biedt geen perspectief of hoop voor mensen. Mensen die daarop bouwen zijn beklagenswaardig, na ons de zondvloed, zo leven velen. Maar er is meer, er is hoop.
Gelovigen die zien dat het christelijk karakter van onze samenleving ingeruild wordt voor een antichristelijke sfeer, beginnen hun vreemdelingschap weer en meer te beseffen. Beginnen zich weer te oriënteren op de bijbelse profetieën. In steeds meer kerken wordt gesproken en nagedacht over de bijbelse beloften en het besef groeit dat de Constantijnse omwenteling de zondeval van de kerk was en dat de theologische onderbouwing van Augustinus niet deugt. Waar de reformatoren ophielden, dat was bij Augustinus, moet vandaag verder teruggegrepen worden: wat geloofden de eerste christenen en wat beleden zij in de eeuwen vóór Augustinus? Niet iedereen is in staat de kerkvaders van die eerste eeuwen te lezen, dat hoeft ook niet. De bijbel zelf is binnen ieders bereik gekomen. Gods Woord spreekt van een geweldige hoop. We lezen daarin van het Vaderhuis. Voor altijd veilig, voor altijd vrede, voor altijd rust, voor altijd bij Jezus. Wie van deze dingen weet zit niet vast aan het tijdelijke en zo onvolmaakte van de tegenwoordige tijd. De gelovige klampt zich niet met alle geweld vast aan de dingen die hij niet vasthouden kan, maar de gelovige klampt zich vast aan de Heiland, Gods Zoon, Jezus Christus. Iedere gelovige weet, er is meer, er is hoop. En die boodschap geeft hij door
ds. Henk Schouten
