Ervaringen van een prediker (1)
ds. Gerrit Leuvenink • 87 - 2011 • Uitgave: 11
Prediker 1:1 zegt het: ‘Lucht en leegte, alles is leegte’ (NBV)
Het is reeds vele jaren geleden, maar het komt voortdurend weer in mijn herinnering boven, de man die zijn leven niet meer zag zitten. Na een mislukte poging de daad bij het woord te voegen ontmoette ik hem in een lege ruimte, liggend op een dun matras met kale muren zonder daglicht. Daar lag hij met de levensgrote vraag op zijn lippen hoe hij zijn leven kon stoppen. Zijn leven was totaal vastgelopen door verkeerde keuzes en ongelukkige omstandigheden. Het was zijn eigen wil geweest om de andere weg op te gaan. De weg waar zijn vader zo vaak over had gesproken en mensen voor had gewaarschuwd. Al vele jaren raakte het zijn hart niet meer, hij had zich afgesloten voor al die waarschuwingen die zijn vader vanaf de kansel zondag na zondag de gelovigen voor hield. Hij had het al te vaak gehoord dat de weg zonder God een weg was van leegte. Hij was er steeds meer vraagtekens bij gaan zetten, want zijn zogenaamde vrienden hadden altijd grote spannende verhalen. Langzaam sloot hij zijn hart af voor het één en ging het open voor het ander. Uiterlijk zagen mensen niet zoveel verandering in zijn leven, want hij bleef behulpzaam naar zijn vader wanneer die een verre spreekbeurt ging vervullen. Ook na de dood van zijn moeder. Behulpzaam met een grote dosis eigenbelang, het was toch immers geweldig tegen zijn vrienden te kunnen zeggen een lange autorit te hebben gemaakt. Daarbij kwam dat zijn vader als tegenprestatie de auto aan hem uitleende. Langzaam was hij steeds meer gaan verlangen naar de wereld waarover zijn vader een duidelijke mening had.
Toen hij daar lag na die mislukte poging kwamen de waarschuwingen van zijn vader als donkere wolken op hem af. Hij had ze in de wind geslagen en al die oproepen om je zondige leven aan Jezus te geven hadden op hem geen indruk meer gemaakt.
Ik merkte direct dat hij me niet afwees toen ik naast hem neerknielde en mijn hand op zijn hoofd legde. Het was alsof God zelf aanwezig was op dat moment. We waren een poosje stil, alleen maar bij elkaar. Op de vraag of ik met hem mocht bidden kwamen er tranen van angst en schaamte.
Toen ik hem na enkele dagen in andere omstandigheden weer bezocht, hadden we een lang gesprek over de Hemelse Vader die op de uitkijk had gestaan of de verloren zoon terug zou komen. Zijn verzet brak en hij erkende dat de prediking van zijn vader over de leegte in het hart van mensen zonder Jezus zo waar was.
ds. Gerrit Leuvenink
Het is reeds vele jaren geleden, maar het komt voortdurend weer in mijn herinnering boven, de man die zijn leven niet meer zag zitten. Na een mislukte poging de daad bij het woord te voegen ontmoette ik hem in een lege ruimte, liggend op een dun matras met kale muren zonder daglicht. Daar lag hij met de levensgrote vraag op zijn lippen hoe hij zijn leven kon stoppen. Zijn leven was totaal vastgelopen door verkeerde keuzes en ongelukkige omstandigheden. Het was zijn eigen wil geweest om de andere weg op te gaan. De weg waar zijn vader zo vaak over had gesproken en mensen voor had gewaarschuwd. Al vele jaren raakte het zijn hart niet meer, hij had zich afgesloten voor al die waarschuwingen die zijn vader vanaf de kansel zondag na zondag de gelovigen voor hield. Hij had het al te vaak gehoord dat de weg zonder God een weg was van leegte. Hij was er steeds meer vraagtekens bij gaan zetten, want zijn zogenaamde vrienden hadden altijd grote spannende verhalen. Langzaam sloot hij zijn hart af voor het één en ging het open voor het ander. Uiterlijk zagen mensen niet zoveel verandering in zijn leven, want hij bleef behulpzaam naar zijn vader wanneer die een verre spreekbeurt ging vervullen. Ook na de dood van zijn moeder. Behulpzaam met een grote dosis eigenbelang, het was toch immers geweldig tegen zijn vrienden te kunnen zeggen een lange autorit te hebben gemaakt. Daarbij kwam dat zijn vader als tegenprestatie de auto aan hem uitleende. Langzaam was hij steeds meer gaan verlangen naar de wereld waarover zijn vader een duidelijke mening had.
Toen hij daar lag na die mislukte poging kwamen de waarschuwingen van zijn vader als donkere wolken op hem af. Hij had ze in de wind geslagen en al die oproepen om je zondige leven aan Jezus te geven hadden op hem geen indruk meer gemaakt.
Ik merkte direct dat hij me niet afwees toen ik naast hem neerknielde en mijn hand op zijn hoofd legde. Het was alsof God zelf aanwezig was op dat moment. We waren een poosje stil, alleen maar bij elkaar. Op de vraag of ik met hem mocht bidden kwamen er tranen van angst en schaamte.
Toen ik hem na enkele dagen in andere omstandigheden weer bezocht, hadden we een lang gesprek over de Hemelse Vader die op de uitkijk had gestaan of de verloren zoon terug zou komen. Zijn verzet brak en hij erkende dat de prediking van zijn vader over de leegte in het hart van mensen zonder Jezus zo waar was.
ds. Gerrit Leuvenink
