Ga voor goud!
Bert Reinds • 88 - 2012 • Uitgave: 4
‘Want Mijn volk heeft twee boze daden bedreven: Mij, de bron van levend water, hebben zij verlaten, om zichzelf bakken uit te houwen, gebroken bakken die geen water houden’ (Jeremia 2:13).
Wanneer je over ’s Heren wegen rijdt, zie je langs snelwegen de meest prachtige (kantoor)gebouwen staan. Architectonische hoogstandjes waarin de ontwerper helemaal los is gegaan op het gebied van creativiteit en originaliteit. De panden vormen een prachtige skyline en geven de betreffende woonkern een indrukwekkend ‘stadsgezicht’. De kenner vindt de meest actuele moderne bouwstijl terug. Kosten nog moeiten zijn gespaard. Er is echter wel één maar. Ondanks de hoge kwaliteit en duurzaamheid van bouwmaterialen, bijzonderheid in de stijl en de efficiënte ligging voor elke ondernemer, staan veel van deze gebouwen leeg.
Niet alleen in de materiële wereld kom je een opgepoetste buitenkant tegen, ook in immateriële zaken.
We jagen naar professionaliteit en een hoge kwaliteit van leven. Elke tak van leven vraagt om deskundigheid en een keurmerk. Het liefst hebben we alles geprotocolleerd afgedekt, mocht het misgaan dan kan niemand ons aansprakelijk stellen. En toch vraag ik me af, hoewel ik een voorstander ben van kwaliteit en professionaliteit, of deze manier van georganiseerd samenleven een bijdrage levert aan de inhoud en kwaliteit van het (individuele)leven.
Neem nu de ouderenzorg
Jarenlang hebben ouderen zelfstandig geleefd. En dan, aan het eind van hun levensloop, worden zij ondergebracht in een verzorgingshuis en krijgen voor de rest van hun leven een paar vierkante meter toegewezen. En de wegstoppers houden elkaar voor: “We hebben het professioneel en goed geregeld.”
Ik moet denken aan het verhaal van een oude vrouw. Ze had tot haar tachtigste zelfstandig gewoond. Maar op een gegeven moment vonden de kinderen dat het allemaal te veel werd voor haar (of voor hen?), ze moest maar naar het verzorgingshuis.
En daar zat ze dan. Oké, de zorg was prima, zo af en toe mocht ze naar buiten met een van de kleinkinderen wanneer er een langskwam. De woonplek was wel goed geregeld, maar wat betekende deze opbergdrift voor de kwaliteit van leven van deze tachtigjarige en van al die anderen?
Neem de zorg voor kinderen
Ook de zorg voor kinderen wordt steeds vaker methodisch verantwoord aangeboden. Via televisie en tijdschriften wordt ouders voorgehouden hoe ze hun schatjes kunnen opvoeden. Er is nog nooit zo’n groot aanbod aan voorlichtingsmateriaal geweest als nu, en toch lijkt het erop dat steeds meer opvoedingsprocessen uit de hand lopen en gezinnen als los zand bij elkaar wonen. Opvoedverantwoordelijkheid wordt verplaatst en als deze zorg niet in de smaak van de ouders valt worden deze deskundigen aangeklaagd.
Een groeiende wachtlijst bij de jeugdzorg, de toenemende druk bij pleegzorginstellingen maken onder andere duidelijk dat deze kwaliteitsboost nog niet echt een bijdrage heeft geleverd aan de kwaliteit van het (gezins)leven.
Daarbij komt dat de invloed van het groeiende aantal echtscheidingen ook in de levens van kinderen geen gunstige invloed heeft op de kwaliteit van hun ontwikkeling en het gezinsleven. Het lijkt allemaal zo mooi en goed georganiseerd, maar ook zo leeg!
Neem het christendom
Helaas, wij christenen doen ook mee in deze trend. Het ene na het andere geprofessionaliseerde idee komt overwaaien. Gelikte kinderprogramma’s, kerkdiensten die meer op een show lijken dan op een plaats van levensheiliging. Christelijke journalistiek en openbare discussies moeten er vooral intellectueel uitzien, want christenen willen niet amateuristisch of simplistisch overkomen.
Maar heeft deze kwaliteitsdrang naast de voordelen ook nadelen, bijvoorbeeld als het gaat om de inhoudswaarde? Natuurlijk is het zaak na te denken over de verpakking en dat deze aansluit bij deze tijd, maar de inhoud hoeft toch niet overboord?
Het gaat in het christendom toch om de gekruisigde Christus, Zijn wil zoeken en uitvoeren. Liefde en passie hebben voor de verlorene en een verlangen kinderen in het geloof te laten groeien naar geestelijke volwassenheid?
Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de inhoud van het ‘professionele’ christendom steeds leger wordt. Ik moet denken aan het gedeelte uit Openbaring (3:20): ‘Zie ik sta aan de deur en ik klop.’ Jezus, staat te kloppen aan de deur van de Gemeente te Laodicea. De christenen aldaar waren zo druk met zichzelf, dat Jezus buiten stond, wat een leegte!
Ga voor goud
Zorg, gezinnen, het uit-/beleven van het geloof; kijkend naar deze ontwikkelingen moest ik denken aan dat wat Jeremia zegt in Jeremia 2:13: ‘Want Mijn volk heeft twee boze daden bedreven: Mij, de bron van levend water, hebben zij verlaten, om zichzelf bakken uit te houwen, gebroken bakken die geen water houden.’
Waar bent u mee bezig: uw leegheid bedekken met een professioneel ‘camouflagepak’, of gaat u voor echte inhoud, staat de kwaliteit van het hart op één?
Laten we niet met het badwater ook het kind weggooien. Een christen gaat altijd voor een geestelijk leven van Bijbelse kwaliteit. Denk aan Paulus en zijn wedloop: hij gaat voor goud (1 Korintiërs 9:24-27), maar nooit ten koste van de inhoud.
Bert Reinds
Wanneer je over ’s Heren wegen rijdt, zie je langs snelwegen de meest prachtige (kantoor)gebouwen staan. Architectonische hoogstandjes waarin de ontwerper helemaal los is gegaan op het gebied van creativiteit en originaliteit. De panden vormen een prachtige skyline en geven de betreffende woonkern een indrukwekkend ‘stadsgezicht’. De kenner vindt de meest actuele moderne bouwstijl terug. Kosten nog moeiten zijn gespaard. Er is echter wel één maar. Ondanks de hoge kwaliteit en duurzaamheid van bouwmaterialen, bijzonderheid in de stijl en de efficiënte ligging voor elke ondernemer, staan veel van deze gebouwen leeg.
Niet alleen in de materiële wereld kom je een opgepoetste buitenkant tegen, ook in immateriële zaken.
We jagen naar professionaliteit en een hoge kwaliteit van leven. Elke tak van leven vraagt om deskundigheid en een keurmerk. Het liefst hebben we alles geprotocolleerd afgedekt, mocht het misgaan dan kan niemand ons aansprakelijk stellen. En toch vraag ik me af, hoewel ik een voorstander ben van kwaliteit en professionaliteit, of deze manier van georganiseerd samenleven een bijdrage levert aan de inhoud en kwaliteit van het (individuele)leven.
Neem nu de ouderenzorg
Jarenlang hebben ouderen zelfstandig geleefd. En dan, aan het eind van hun levensloop, worden zij ondergebracht in een verzorgingshuis en krijgen voor de rest van hun leven een paar vierkante meter toegewezen. En de wegstoppers houden elkaar voor: “We hebben het professioneel en goed geregeld.”
Ik moet denken aan het verhaal van een oude vrouw. Ze had tot haar tachtigste zelfstandig gewoond. Maar op een gegeven moment vonden de kinderen dat het allemaal te veel werd voor haar (of voor hen?), ze moest maar naar het verzorgingshuis.
En daar zat ze dan. Oké, de zorg was prima, zo af en toe mocht ze naar buiten met een van de kleinkinderen wanneer er een langskwam. De woonplek was wel goed geregeld, maar wat betekende deze opbergdrift voor de kwaliteit van leven van deze tachtigjarige en van al die anderen?
Neem de zorg voor kinderen
Ook de zorg voor kinderen wordt steeds vaker methodisch verantwoord aangeboden. Via televisie en tijdschriften wordt ouders voorgehouden hoe ze hun schatjes kunnen opvoeden. Er is nog nooit zo’n groot aanbod aan voorlichtingsmateriaal geweest als nu, en toch lijkt het erop dat steeds meer opvoedingsprocessen uit de hand lopen en gezinnen als los zand bij elkaar wonen. Opvoedverantwoordelijkheid wordt verplaatst en als deze zorg niet in de smaak van de ouders valt worden deze deskundigen aangeklaagd.
Een groeiende wachtlijst bij de jeugdzorg, de toenemende druk bij pleegzorginstellingen maken onder andere duidelijk dat deze kwaliteitsboost nog niet echt een bijdrage heeft geleverd aan de kwaliteit van het (gezins)leven.
Daarbij komt dat de invloed van het groeiende aantal echtscheidingen ook in de levens van kinderen geen gunstige invloed heeft op de kwaliteit van hun ontwikkeling en het gezinsleven. Het lijkt allemaal zo mooi en goed georganiseerd, maar ook zo leeg!
Neem het christendom
Helaas, wij christenen doen ook mee in deze trend. Het ene na het andere geprofessionaliseerde idee komt overwaaien. Gelikte kinderprogramma’s, kerkdiensten die meer op een show lijken dan op een plaats van levensheiliging. Christelijke journalistiek en openbare discussies moeten er vooral intellectueel uitzien, want christenen willen niet amateuristisch of simplistisch overkomen.
Maar heeft deze kwaliteitsdrang naast de voordelen ook nadelen, bijvoorbeeld als het gaat om de inhoudswaarde? Natuurlijk is het zaak na te denken over de verpakking en dat deze aansluit bij deze tijd, maar de inhoud hoeft toch niet overboord?
Het gaat in het christendom toch om de gekruisigde Christus, Zijn wil zoeken en uitvoeren. Liefde en passie hebben voor de verlorene en een verlangen kinderen in het geloof te laten groeien naar geestelijke volwassenheid?
Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de inhoud van het ‘professionele’ christendom steeds leger wordt. Ik moet denken aan het gedeelte uit Openbaring (3:20): ‘Zie ik sta aan de deur en ik klop.’ Jezus, staat te kloppen aan de deur van de Gemeente te Laodicea. De christenen aldaar waren zo druk met zichzelf, dat Jezus buiten stond, wat een leegte!
Ga voor goud
Zorg, gezinnen, het uit-/beleven van het geloof; kijkend naar deze ontwikkelingen moest ik denken aan dat wat Jeremia zegt in Jeremia 2:13: ‘Want Mijn volk heeft twee boze daden bedreven: Mij, de bron van levend water, hebben zij verlaten, om zichzelf bakken uit te houwen, gebroken bakken die geen water houden.’
Waar bent u mee bezig: uw leegheid bedekken met een professioneel ‘camouflagepak’, of gaat u voor echte inhoud, staat de kwaliteit van het hart op één?
Laten we niet met het badwater ook het kind weggooien. Een christen gaat altijd voor een geestelijk leven van Bijbelse kwaliteit. Denk aan Paulus en zijn wedloop: hij gaat voor goud (1 Korintiërs 9:24-27), maar nooit ten koste van de inhoud.
Bert Reinds
