Geloof zonder inhoud
ds. Jac. Schouten • 80 - 2004/05 • Uitgave: 1
Geloof zonder inhoud
Wat houd je dan nog over?
Het is al twee jaar geleden dat een predikant in een krant duidelijk maakte, dat hij wel in de opstanding geloofde, maar het lege graf sprak hem niet aan. Met deze uitspraak zijn we terug bij af! Of, duidelijker, bij het ongeloof dat leefde bij sommigen in de gemeente van Corinthe. Want in Corinthe waren allerlei gedachten aanwezig over veel zaken, maar daar waren ook sommigen die niet in de opstanding der doden geloofden. Dood is dood!
We kunnen ons deze gedachte vanuit die tijd wel enigszins voorstellen. Corinthe was een kosmopolitische (internationaal beïnvloede, red.) stad, die sterk beheerst werd door het Griekse denken van de filosofen als Plato en Socrates. In het denken van deze wijsgeren was geen plaats voor de opstanding uit de dood. Toen Paulus op de Areopagus in Athene de opstanding verkondigde, weigerde men verder naar hem te luisteren. Men vond dat een belachelijke zaak. Vandaag denken er velen precies zo over. Bekende cultuurdragers, zoals televisiepresentatoren, schrijvers en anderen, roepen het uit, niet te geloven in God, niet te geloven in de opstanding van de doden. Velen in deze wereld worden gestuurd door het Griekse denken. Bovengenoemde predikant staat niet alleen. Zelfs binnen de ruimte van de kerk probeert men een andere inhoud te geven aan het Paasevangelie. Maar ten diepste wordt de opstanding ontkend, terwijl dit juist het hart is van het christelijk geloof.
Paulus spreekt daarbij over een leegte. Zonder inhoud is de prediking en zonder inhoud is het geloof. Hij schrijft dat de werkelijkheid van de opstanding, juist de grond is van prediking en geloof (1 Cor. 15:11). In het begin van dit hoofdstuk noemt hij de lange rij getuigen, die het lege graf hebben gezien en de opgestane, levende Here hebben gezien en gehoord.
Waar dit wegvalt, blijft alleen de leegte over. Soms ontmoeten wij mensen die er blijk van geven alleen voor dit leven te leven. Het gaat om geld, amusement, uitgaan en vakantie. Maar tegelijk wordt duidelijk hoe leeg zo iemand is. Die leegte kan ook binnen de kerkgrenzen plaatsvinden. Er zijn predikers die niets anders weten te brengen dan christelijke normen en waarden, hoe goed die ook zijn, zoals over het milieu en vrede en recht in deze wereld. Allemaal prachtige zaken, maar als het hart in de prediking ontbreekt, of, om het duidelijker te zeggen, als de gestorven en opgestane Heiland in de prediking ontbreekt, dan is de prediking leeg, zonder inhoud. Een ander woord voor leegte is ijdel, waardeloos.
Omdat de prediking op deze wijze, ook in onze dagen, maar al te vaak wordt gebracht, is ook het geloof bij veel mensen leeg, zonder inhoud. Zoals we een lege prediking ontmoet hebben, ontmoeten we ook lege gelovigen. Zij noemden zich gelovig, maar waar de diepe volheid van het geloof in de opstanding ontbreekt, ontbreekt het ware leven. In werkelijkheid gaat het geloof niet om normen en waarden, al noemen we deze ook christelijk. Niet om milieu en vredesbetogingen, hoe belangrijk dit alles ook mag zijn. Het gaat om de Heiland, die in een onpeilbaar diep lijden, onze zonden heeft weggedragen en de dood ja, onze dood is in gegaan, maar in de opstanding de overwinning over de dood heeft behaald!
Waarom leven wij niet veel meer uit deze opstandingsgedachte? Het was de hoop en de zekerheid van de eerste christenen. Maar het was ook de hoop en de zekerheid van de gelovigen die in zware verdrukkingen leefden. Het is de hoop en de zekerheid van hen die vandaag verdrukt worden. Neen, deze gelovigen worden niet verdrukt omdat ze zich willen bezig houden met het amusement van deze wereld en alles wat daar bij hoort. Daar zullen wij ook niet om verdrukt worden. Maar verdrukking is daar, waar Gods kinderen het kruis op zich nemen en achter de Here Jezus aan gaan wandelen. Heeft de Here ons zelf daar niet toe opgeroepen? Om onszelf te verloochenen, ons kruis op ons te nemen en de geloofsweg te gaan bewandelen. Is de diepe leegte, die in onze dagen wordt ervaren, niet de oorzaak van veel geestelijke problemen? Zegen, grote zegen, wordt daar beleefd waar Kruis en Opstanding weer hun rechte plaats gevonden hebben in het leven van Gods kinderen, maar dan ook in Gods kerk, Gods gemeente. Want wij hebben geen heilig graf, maar een heilige en levende Here, die onze verkondiging en ons geloofsleven volheid wil schenken. Want de Here leeft. Hij is waarlijk opgestaan!
Ds. Jac. Schouten
Wat houd je dan nog over?
Het is al twee jaar geleden dat een predikant in een krant duidelijk maakte, dat hij wel in de opstanding geloofde, maar het lege graf sprak hem niet aan. Met deze uitspraak zijn we terug bij af! Of, duidelijker, bij het ongeloof dat leefde bij sommigen in de gemeente van Corinthe. Want in Corinthe waren allerlei gedachten aanwezig over veel zaken, maar daar waren ook sommigen die niet in de opstanding der doden geloofden. Dood is dood!
We kunnen ons deze gedachte vanuit die tijd wel enigszins voorstellen. Corinthe was een kosmopolitische (internationaal beïnvloede, red.) stad, die sterk beheerst werd door het Griekse denken van de filosofen als Plato en Socrates. In het denken van deze wijsgeren was geen plaats voor de opstanding uit de dood. Toen Paulus op de Areopagus in Athene de opstanding verkondigde, weigerde men verder naar hem te luisteren. Men vond dat een belachelijke zaak. Vandaag denken er velen precies zo over. Bekende cultuurdragers, zoals televisiepresentatoren, schrijvers en anderen, roepen het uit, niet te geloven in God, niet te geloven in de opstanding van de doden. Velen in deze wereld worden gestuurd door het Griekse denken. Bovengenoemde predikant staat niet alleen. Zelfs binnen de ruimte van de kerk probeert men een andere inhoud te geven aan het Paasevangelie. Maar ten diepste wordt de opstanding ontkend, terwijl dit juist het hart is van het christelijk geloof.
Paulus spreekt daarbij over een leegte. Zonder inhoud is de prediking en zonder inhoud is het geloof. Hij schrijft dat de werkelijkheid van de opstanding, juist de grond is van prediking en geloof (1 Cor. 15:11). In het begin van dit hoofdstuk noemt hij de lange rij getuigen, die het lege graf hebben gezien en de opgestane, levende Here hebben gezien en gehoord.
Waar dit wegvalt, blijft alleen de leegte over. Soms ontmoeten wij mensen die er blijk van geven alleen voor dit leven te leven. Het gaat om geld, amusement, uitgaan en vakantie. Maar tegelijk wordt duidelijk hoe leeg zo iemand is. Die leegte kan ook binnen de kerkgrenzen plaatsvinden. Er zijn predikers die niets anders weten te brengen dan christelijke normen en waarden, hoe goed die ook zijn, zoals over het milieu en vrede en recht in deze wereld. Allemaal prachtige zaken, maar als het hart in de prediking ontbreekt, of, om het duidelijker te zeggen, als de gestorven en opgestane Heiland in de prediking ontbreekt, dan is de prediking leeg, zonder inhoud. Een ander woord voor leegte is ijdel, waardeloos.
Omdat de prediking op deze wijze, ook in onze dagen, maar al te vaak wordt gebracht, is ook het geloof bij veel mensen leeg, zonder inhoud. Zoals we een lege prediking ontmoet hebben, ontmoeten we ook lege gelovigen. Zij noemden zich gelovig, maar waar de diepe volheid van het geloof in de opstanding ontbreekt, ontbreekt het ware leven. In werkelijkheid gaat het geloof niet om normen en waarden, al noemen we deze ook christelijk. Niet om milieu en vredesbetogingen, hoe belangrijk dit alles ook mag zijn. Het gaat om de Heiland, die in een onpeilbaar diep lijden, onze zonden heeft weggedragen en de dood ja, onze dood is in gegaan, maar in de opstanding de overwinning over de dood heeft behaald!
Waarom leven wij niet veel meer uit deze opstandingsgedachte? Het was de hoop en de zekerheid van de eerste christenen. Maar het was ook de hoop en de zekerheid van de gelovigen die in zware verdrukkingen leefden. Het is de hoop en de zekerheid van hen die vandaag verdrukt worden. Neen, deze gelovigen worden niet verdrukt omdat ze zich willen bezig houden met het amusement van deze wereld en alles wat daar bij hoort. Daar zullen wij ook niet om verdrukt worden. Maar verdrukking is daar, waar Gods kinderen het kruis op zich nemen en achter de Here Jezus aan gaan wandelen. Heeft de Here ons zelf daar niet toe opgeroepen? Om onszelf te verloochenen, ons kruis op ons te nemen en de geloofsweg te gaan bewandelen. Is de diepe leegte, die in onze dagen wordt ervaren, niet de oorzaak van veel geestelijke problemen? Zegen, grote zegen, wordt daar beleefd waar Kruis en Opstanding weer hun rechte plaats gevonden hebben in het leven van Gods kinderen, maar dan ook in Gods kerk, Gods gemeente. Want wij hebben geen heilig graf, maar een heilige en levende Here, die onze verkondiging en ons geloofsleven volheid wil schenken. Want de Here leeft. Hij is waarlijk opgestaan!
Ds. Jac. Schouten
