Groeiende crises in de wereldpolitiek
Feike ter Velde • 79 - 2003/04 • Uitgave: 13
Groeiende crises in de wereldpolitiek
Er zijn broeiende crises in de wereldpolitiek. Niet alleen in het Midden-Oosten en met name rond Irak en Iran, maar vooral ook met betrekking tot Noord-Korea. De Amerikanen, die met hun internationale politiek onder venijnig vuur liggen van de Europese Unie met president Jacques Chirac van Frankrijk voorop vertonen grote aarzeling in de Korea-politiek. Daarmee groeien crises en geraakt de wereld gaandeweg meer onder de terreur van schurkenstaten met de atoombom. Hoe moet het dan verder?
Het zal naar alle waarschijnlijkheid niet lang meer duren of Noord-Korea beschikt over de atoombom èn over langeafstandsraketten, die de Verenigde Staten kunnen bereiken. Dat is de beeldbepalende ontwikkeling in de wereld in de komende tijd. Daarnaast is het de vraag hoe snel Iran zijn atoomprogramma dusdanig klaar heeft dat men ook daar aan de productie van de atoombom kan gaan beginnen. Deskundigen houden het op ongeveer twee jaar. Deze ontwikkeling is griezelig gevaarlijk. Hoe moet Amerika hiermee omgaan?
Noord-Korea heeft verschillende malen openlijk toegegeven dat het werkt aan de bouw van de atoombom. Het wordt dan de negende kernmacht van de wereld. Daarmee is de stalinistische dictatuur met meer dan een miljoen soldaten onder de wapenen van mijnheer Kim Jong-Il een directe bedreiging voor geheel Azië, maar in het bijzonder voor Zuid-Korea en Japan. Inmiddels lijden de Noord-Koreanen honger en hebben een enorm gebrek aan bijna alles. Dit kan ertoe leiden dat de regering bereid is kernbommen te gaan verkopen aan rijke Arabische terreurgroepen, zoals Al-Quaida van Osama bin Laden. Moet de wereld op dat moment wachten? Moeten de vrije landen van het Westen deze ontwikkeling gelaten over zich heen laten gaan en wachten op de grote atoomklap, als b.v. New York, Londen of Amsterdam met een terreurbom wordt vernietigd? Dat is concreet de vraag voor de Amerikaanse regering.
Amerika onder leiding van George W. Bush heeft gekozen voor de preventieve oorlog en heeft dat in het geval van Irak in praktijk gebracht. Irak wordt een dagelijks zwaarder blok aan het been van de Amerikanen. Europa met name Frankrijk en Duitsland staat gniffelend aan de kant bij de groeiende terreur in het land. Massavernietigingswapens werden niet gevonden, hoewel er sterke aanwijzingen bestaan dat Saddam Hoessein ze wel degelijk had. Zijn ze al naar het buitenland gebracht vóórdat de oorlog begon? Het is mogelijk, vooral omdat bijna alles was opgesteld op grote trucks, dus kon alles snel worden verplaatst. Satellietfotos tonen aan dat dit steeds gebeurde als de wapeninspecteurs van de VN eraan kwamen. Er zijn nog steeds allerlei opties denkbaar. Ook Saddam Hoessein en Osama bin Laden zijn nog niet gevonden. Er blijven heel veel vragen. De toekomst is zeer onzeker. Als de Islamitische terreur in de markt is voor atoombommen, dan is Noord-Korea één van de eerste leveranciers. Er zijn ook anderen, zoals het fundamentalistische Pakistan, dat ook beschikt over de bom. Gingen de Amerikanen wel naar Irak om alleen Saddam Hoessein te verdrijven? Is Iran niet een veel groter gevaar dan Irak ooit is geweest? De Iraanse ayatollas werken hard aan de atoombom en hebben reeds dreigingen richting het Westen publiekelijk uitgesproken.
Vooral door de oorlog in Irak is het probleem Noord-Korea op de lange baan geschoven. Er was immers een overeenkomst uit de tijd van president Bill Clinton, die Irak van de atoombom moest afhouden. Gebleken is tot ieders schrik dat Noord- Korea zich daar niet aan heeft gehouden en toen werd alles anders. Het enorme leger van Noord-Korea kan verwoestende schade toebrengen aan met name Zuid-Korea en de stad Seoul met haar twaalf miljoen inwoners, op een kleine zestig kilometer afstand van de noordgrens. Dat is een zorgwekkend beeld. Daarom kan Amerika niet zomaar een preventieve aanval op Noord-Korea uitvoeren zonder dat dit zou leiden tot enorme consequenties. Praten, samen met andere landen, is dan nog de enige optie, maar tot nu toe levert dat niet veel op. Als Noord-Korea op de ingeslagen weg doorgaat en praten wil niet lukken dan zullen Aziatische landen, Japan voorop, aandringen op militaire confrontatie. Japan zelf zal zich genoodzaakt zien haar enorme technologische potentieel in te zetten voor de opbouw van een militair industrieel complex, wat na de nederlaag van 1945 niet eerder bespreekbaar was. Azië wordt steeds meer het centrum van wereldwijde politieke spanningen.
De andere grote crisis is het Midden-Oosten. Naast Irak komt ook Iran steeds meer in beeld. De VS hopen op een stille revolutie van de jongere generatie in Iran, die steeds meer pro Westers en pro-Amerikaans wordt. Ook zij willen op het internet meedoen met de Amerikaanse hypes vooral in de wereld van de muziek en ook zij zien een welvarende Westerse wereld waaraan ze deel willen hebben. De fundamentalistische Islam is een hinderpaal voor elke ontwikkeling van een land en dat wordt door de jonge generatie in Iran gezien. Als reactie op groeiende Westerse sympathieën in Iran hergroepeert het fundamentalisme zich om terug te slaan. Daarbij krijgt de Sjiïtische Islam de wind in de rug door Amerika vooral te beschuldigen van de dood van een Sjiïtische leider in Irak. Dit mobiliseert Islamieten tegen Amerika in Irak en te vrezen valt ook in Iran.
Op dit moment moet nog blijken of Jasser Arafat in het zadel kan blijven en aan de touwtjes zal kunnen blijven trekken van de Palestijnse veiligheidsdiensten. Daarin ligt de sleutel tot wel of geen Palestijnse terreur tegen Israël. Volgens Israël en Amerika is Arafat de motor achter de recente terreur. Hamas en Islamitische Jihad moet worden ontwapend door het Palestijnse gezag. Israël wil eigenlijk Arafat uitwijzen omdat blijkt dat hij achter de terreur zit en niets wil oplossen. De huichelarij van het Westen en met name van Europa kent in dit politieke spel geen grenzen. Men heeft Arafat de Nobelprijs voor de Vrede gegeven. Hij was de "democratisch" gekozen president van de Palestijnen, zo heeft men ons willen laten geloven. Westerse politici stonden jarenlang te dringen om Arafat te omhelzen en te zoenen.
De Westerse wereld heeft de eigen "democratische" verkiezingen zoals men die rond Arafat destijds noemde en aan ons wilde opdringen terzijde gesteld en Abu Mazen in het zadel geholpen. Politici hullen zich daarover in een huichelachtig stilzwijgen en de meeste mensen vergeten het wel. Arafat heeft Abu Mazen na ruim honderd dagen weer uit datzelfde zadel gewipt. En bij dit alles groeit de spanning in het Midden-Oosten en wordt steeds meer een kokende pot. Terwijl aller ogen gericht zijn op Azië en Korea, Irak en Iran en de wereldwijde terreurcrises, gaat de ontwikkeling rond Israëls herstel gewoon door naar het profetisch Woord(!), ondanks alle spanningen, tranen en strijd.
Feike ter Velde
Er zijn broeiende crises in de wereldpolitiek. Niet alleen in het Midden-Oosten en met name rond Irak en Iran, maar vooral ook met betrekking tot Noord-Korea. De Amerikanen, die met hun internationale politiek onder venijnig vuur liggen van de Europese Unie met president Jacques Chirac van Frankrijk voorop vertonen grote aarzeling in de Korea-politiek. Daarmee groeien crises en geraakt de wereld gaandeweg meer onder de terreur van schurkenstaten met de atoombom. Hoe moet het dan verder?
Het zal naar alle waarschijnlijkheid niet lang meer duren of Noord-Korea beschikt over de atoombom èn over langeafstandsraketten, die de Verenigde Staten kunnen bereiken. Dat is de beeldbepalende ontwikkeling in de wereld in de komende tijd. Daarnaast is het de vraag hoe snel Iran zijn atoomprogramma dusdanig klaar heeft dat men ook daar aan de productie van de atoombom kan gaan beginnen. Deskundigen houden het op ongeveer twee jaar. Deze ontwikkeling is griezelig gevaarlijk. Hoe moet Amerika hiermee omgaan?
Noord-Korea heeft verschillende malen openlijk toegegeven dat het werkt aan de bouw van de atoombom. Het wordt dan de negende kernmacht van de wereld. Daarmee is de stalinistische dictatuur met meer dan een miljoen soldaten onder de wapenen van mijnheer Kim Jong-Il een directe bedreiging voor geheel Azië, maar in het bijzonder voor Zuid-Korea en Japan. Inmiddels lijden de Noord-Koreanen honger en hebben een enorm gebrek aan bijna alles. Dit kan ertoe leiden dat de regering bereid is kernbommen te gaan verkopen aan rijke Arabische terreurgroepen, zoals Al-Quaida van Osama bin Laden. Moet de wereld op dat moment wachten? Moeten de vrije landen van het Westen deze ontwikkeling gelaten over zich heen laten gaan en wachten op de grote atoomklap, als b.v. New York, Londen of Amsterdam met een terreurbom wordt vernietigd? Dat is concreet de vraag voor de Amerikaanse regering.
Amerika onder leiding van George W. Bush heeft gekozen voor de preventieve oorlog en heeft dat in het geval van Irak in praktijk gebracht. Irak wordt een dagelijks zwaarder blok aan het been van de Amerikanen. Europa met name Frankrijk en Duitsland staat gniffelend aan de kant bij de groeiende terreur in het land. Massavernietigingswapens werden niet gevonden, hoewel er sterke aanwijzingen bestaan dat Saddam Hoessein ze wel degelijk had. Zijn ze al naar het buitenland gebracht vóórdat de oorlog begon? Het is mogelijk, vooral omdat bijna alles was opgesteld op grote trucks, dus kon alles snel worden verplaatst. Satellietfotos tonen aan dat dit steeds gebeurde als de wapeninspecteurs van de VN eraan kwamen. Er zijn nog steeds allerlei opties denkbaar. Ook Saddam Hoessein en Osama bin Laden zijn nog niet gevonden. Er blijven heel veel vragen. De toekomst is zeer onzeker. Als de Islamitische terreur in de markt is voor atoombommen, dan is Noord-Korea één van de eerste leveranciers. Er zijn ook anderen, zoals het fundamentalistische Pakistan, dat ook beschikt over de bom. Gingen de Amerikanen wel naar Irak om alleen Saddam Hoessein te verdrijven? Is Iran niet een veel groter gevaar dan Irak ooit is geweest? De Iraanse ayatollas werken hard aan de atoombom en hebben reeds dreigingen richting het Westen publiekelijk uitgesproken.
Vooral door de oorlog in Irak is het probleem Noord-Korea op de lange baan geschoven. Er was immers een overeenkomst uit de tijd van president Bill Clinton, die Irak van de atoombom moest afhouden. Gebleken is tot ieders schrik dat Noord- Korea zich daar niet aan heeft gehouden en toen werd alles anders. Het enorme leger van Noord-Korea kan verwoestende schade toebrengen aan met name Zuid-Korea en de stad Seoul met haar twaalf miljoen inwoners, op een kleine zestig kilometer afstand van de noordgrens. Dat is een zorgwekkend beeld. Daarom kan Amerika niet zomaar een preventieve aanval op Noord-Korea uitvoeren zonder dat dit zou leiden tot enorme consequenties. Praten, samen met andere landen, is dan nog de enige optie, maar tot nu toe levert dat niet veel op. Als Noord-Korea op de ingeslagen weg doorgaat en praten wil niet lukken dan zullen Aziatische landen, Japan voorop, aandringen op militaire confrontatie. Japan zelf zal zich genoodzaakt zien haar enorme technologische potentieel in te zetten voor de opbouw van een militair industrieel complex, wat na de nederlaag van 1945 niet eerder bespreekbaar was. Azië wordt steeds meer het centrum van wereldwijde politieke spanningen.
De andere grote crisis is het Midden-Oosten. Naast Irak komt ook Iran steeds meer in beeld. De VS hopen op een stille revolutie van de jongere generatie in Iran, die steeds meer pro Westers en pro-Amerikaans wordt. Ook zij willen op het internet meedoen met de Amerikaanse hypes vooral in de wereld van de muziek en ook zij zien een welvarende Westerse wereld waaraan ze deel willen hebben. De fundamentalistische Islam is een hinderpaal voor elke ontwikkeling van een land en dat wordt door de jonge generatie in Iran gezien. Als reactie op groeiende Westerse sympathieën in Iran hergroepeert het fundamentalisme zich om terug te slaan. Daarbij krijgt de Sjiïtische Islam de wind in de rug door Amerika vooral te beschuldigen van de dood van een Sjiïtische leider in Irak. Dit mobiliseert Islamieten tegen Amerika in Irak en te vrezen valt ook in Iran.
Op dit moment moet nog blijken of Jasser Arafat in het zadel kan blijven en aan de touwtjes zal kunnen blijven trekken van de Palestijnse veiligheidsdiensten. Daarin ligt de sleutel tot wel of geen Palestijnse terreur tegen Israël. Volgens Israël en Amerika is Arafat de motor achter de recente terreur. Hamas en Islamitische Jihad moet worden ontwapend door het Palestijnse gezag. Israël wil eigenlijk Arafat uitwijzen omdat blijkt dat hij achter de terreur zit en niets wil oplossen. De huichelarij van het Westen en met name van Europa kent in dit politieke spel geen grenzen. Men heeft Arafat de Nobelprijs voor de Vrede gegeven. Hij was de "democratisch" gekozen president van de Palestijnen, zo heeft men ons willen laten geloven. Westerse politici stonden jarenlang te dringen om Arafat te omhelzen en te zoenen.
De Westerse wereld heeft de eigen "democratische" verkiezingen zoals men die rond Arafat destijds noemde en aan ons wilde opdringen terzijde gesteld en Abu Mazen in het zadel geholpen. Politici hullen zich daarover in een huichelachtig stilzwijgen en de meeste mensen vergeten het wel. Arafat heeft Abu Mazen na ruim honderd dagen weer uit datzelfde zadel gewipt. En bij dit alles groeit de spanning in het Midden-Oosten en wordt steeds meer een kokende pot. Terwijl aller ogen gericht zijn op Azië en Korea, Irak en Iran en de wereldwijde terreurcrises, gaat de ontwikkeling rond Israëls herstel gewoon door naar het profetisch Woord(!), ondanks alle spanningen, tranen en strijd.
Feike ter Velde
