In Memoriam - Joop Schotanus
Feike ter Velde • 87 - 2011 • Uitgave: 18
Onze broeder en vriend, Joop Schotanus, is heengegaan. Op 4 januari 2010 kregen Joop en Mieke de mededeling van de dokter dat een ongeneeslijke ziekte de nog resterende tijd in het leven van Joop zou bepalen. Op de Zoeklicht Toogdag van datzelfde jaar getuigde Joop van Gods genade en bedankte iedereen voor de voorbede. Het leven was tot dan toe redelijk draagbaar. Maar gaandeweg moest hij verder terugschakelen, totdat de Here hem op zondagmiddag 14 augustus jl. verloste uit zijn lichamelijk lijden en hij zijn intrek mocht nemen in het huis van God. Zó beleven ook Mieke, de kinderen en de kleinkinderen het sterven van Joop. Bij alle verdriet en het gemis dat volgt is dát hun grootste troost!
Het gezin Schotanus was een zendingsgezin, wonend en werkend in Afrika. Maar twee maal moesten ze vluchten voor het geweld van de Congolese burgeroorlog, totdat ze definitief terugkeerde naar Nederland. In de tijd van de opwekkingsboodschap vanuit Canada en Amerika, begin jaren ’70 leerde ik Joop beter kennen. De boodschap van de opwekking had zijn hele hart. Hij werkte mee in de landelijke teams en in de samenkomsten. Dit alles verdiepte ook zijn eigen geloofsleven. De gééstelijke verbondenheid met ons allen in die boodschap van het sterven met Christus en het opstaan in een nieuw leven met Hem, kreeg eveneens die verdieping. We zagen van dichtbij, in de jaren die volgden, hoe Joop die opwekkingsboodschap in zijn eigen leven toepaste. Grote teleurstellingen bleven Mieke en hem niet bespaard, ook van mensen die hem in het geloof zeer na stonden. Hij onderging het als uit Gods hand hem toebedeeld: “Vader vergist zich nooit” en hij kwam er koninklijk doorheen in plaats van in verbittering. Zó kon hij anderen troosten, bemoedigen, pastoraal begeleiden en onderwijzen als geen ander.
In de redactie van Het Zoeklicht, zowel in de vergaderingen als in de artikelen die hij schreef, leverde hij steeds een waardevolle bijdrage. Zijn geestelijk inzicht én zijn humor maakte Joop tot een zeer aangenaam mens, een onvergetelijke vriend en broeder, wiens voorbeeld in de wandel met God navolging verdient.
Feike ter Velde
Het gezin Schotanus was een zendingsgezin, wonend en werkend in Afrika. Maar twee maal moesten ze vluchten voor het geweld van de Congolese burgeroorlog, totdat ze definitief terugkeerde naar Nederland. In de tijd van de opwekkingsboodschap vanuit Canada en Amerika, begin jaren ’70 leerde ik Joop beter kennen. De boodschap van de opwekking had zijn hele hart. Hij werkte mee in de landelijke teams en in de samenkomsten. Dit alles verdiepte ook zijn eigen geloofsleven. De gééstelijke verbondenheid met ons allen in die boodschap van het sterven met Christus en het opstaan in een nieuw leven met Hem, kreeg eveneens die verdieping. We zagen van dichtbij, in de jaren die volgden, hoe Joop die opwekkingsboodschap in zijn eigen leven toepaste. Grote teleurstellingen bleven Mieke en hem niet bespaard, ook van mensen die hem in het geloof zeer na stonden. Hij onderging het als uit Gods hand hem toebedeeld: “Vader vergist zich nooit” en hij kwam er koninklijk doorheen in plaats van in verbittering. Zó kon hij anderen troosten, bemoedigen, pastoraal begeleiden en onderwijzen als geen ander.
In de redactie van Het Zoeklicht, zowel in de vergaderingen als in de artikelen die hij schreef, leverde hij steeds een waardevolle bijdrage. Zijn geestelijk inzicht én zijn humor maakte Joop tot een zeer aangenaam mens, een onvergetelijke vriend en broeder, wiens voorbeeld in de wandel met God navolging verdient.
Feike ter Velde
