Midden-Oosten

De oorlog in Irak zal ongetwijfeld een andere wending hebben gekregen dan op het moment dat ik dit neerschrijf (27 maart). Hoe de gevolgen eruit zien – vooral op de lange termijn – is op dit moment een open vraag. Dat de rol van de Verenigde Naties opnieuw ter discussie staat en dat dit voor lange tijd het geval zal zijn, lijkt wel duidelijk. Door de politiek van Frankrijk heeft het gezag van de VN sterk ingeboet en Amerika zal niet toestaan dat Frankrijk achteraf in het Midden-Oosten vruchten zal proberen te plukken van een oorlog die men afwees. Vaak moet ik denken aan de invasie van Normandië tijdens de Tweede Wereldoorlog door Amerika, Engeland en Canada. Duizenden jongemannen liggen begraven op de oorlogsbegraafplaatsen in Normandië. Maar toen de bevrijding van Frankrijk een feit was, liet generaal Charles de Gaulle zich als de grote overwinnaar in Parijs bejubelen en betoonde zich de rest van zijn leven een vijand van de Verenigde Staten. Dit voorbeeld wordt gevolgd door president Jacques Chirac, die ten koste van alles een groot politiek leider wil worden van de, in zijn ogen, grote natie Frankrijk.
Bij de voortgang van de politieke ontwikkelingen in het Midden-Oosten liggen vooral de vragen in het verschiet rond Iran, dat er hard aan werkt om een atoommacht te worden. De atoombom in de handen van de fanatieke ayatollah’s is geen verheugend vooruitzicht. Dat Hezbollah in Zuid-Libanon, gedirigeerd door Iran, zich tot op dit moment stil houdt en Israël nog niet heeft aangevallen, kan samenhangen met de onzekere toekomst van Iran met een grote Amerikaanse troepenmacht in de achtertuin. Er kan van alles gebeuren in het Midden-Oosten.