Noodzaak van verootmoediging en gebed
Teun van der Weijden • 83 - 2007 • Uitgave: 6
Noodzaak van verootmoediging en gebed
Het is al vele jaren het verlangen en het gebed van gelovigen dat er een opwekking mag komen. Een geestelijke doorbraak, te beginnen bij de kinderen van God. Hoewel er zeker bemoedigende signalen zijn, moeten we erkennen dat de opwekking nog steeds uitblijft. De één zegt dat de tijd rijp is voor een opwekking, de ander beweert dat de opwekking uitblijft en de afbraak doorgaat. Eén ding is zeker, de tijd waarin we nu leven, is een ernstige tijd.
De samenleving verloedert en het ergste is dat we er gewend aan raken. Is dat niet het ergste oordeel van God? Wie herkent zich in Lot, die vermoeid was van de ontuchtige wandel van de gruwelijke mensen en dag op dag zijn ziel kwelde? (2Petr. 2:7-8). Van Paulus lezen we dat hij bedroefd was en toch blij. Als wij in God en in de Here Jezus Christus mogen geloven, hebben wij eeuwig leven. Dan mogen wij blij zijn voor de vergeving en verlossing van de zonden door Zijn dierbaar bloed. We mogen wandelen in het licht met Jezus. Maar kijken we om ons heen, zowel binnen als buiten de kerk(en) en we weten van de velen die nog buiten de Here Jezus Christus leven, zouden we dan niet bedroefd en bewogen zijn? Ja, met innerlijke ontferming bewogen, zoals de Here Jezus was?
Toch geloof ik dat er opwekking gaat komen, te beginnen bij de kinderen van God. Maar dan is het eerst nodig om te beseffen dat het oordeel ook begint bij het Huis van God! Als wij de situatie van Gods gemeente in Nederland, toetsen aan het Woord van God, is er veel reden om ons als kinderen van God te verootmoedigen voor de Here onze God en voor elkaar. Gods Gemeente is verscheurd en verdeeld. Er is veel ruzie, twist, liefdeloosheid, hoogmoed, trots en een geest van kritiek en onverdraagzaamheid. Als u en ik mogen weten door het geloof in de Here Jezus Christus gered te zijn, dat Hij ons heeft vrijgekocht door Zijn bloed, dan behoren wij bij de Here Jezus en we behoren bij elkaar, ook al verschillen we dan van mening over de opnameleer, doop, toekomstvisie en andere zaken. God wil dat Zijn kinderen in elk dorp en in elke stad samen één zijn en dat uitdragen en uitstralen, opdat de wereld zal geloven (Joh. 17!).
Wij zijn vanwege onze verdeeldheid een grote belemmering voor de ongelovige wereld om ons heen. Als we dat beseffen, dan zoeken we naar een oplossing en dat is: verootmoediging en gebed! Niet praten en discussiëren, maar bidden, op onze knieën gaan en roepen en smeken tot God, of Hij Zich nog over Zijn Gemeente en over ons land en volk zou willen ontfermen. Here, ontferm U over ons, en wees ons genadig, om Jezus wil.
Vier keer per jaar bezoek ik een samenkomst van verootmoediging en gebed (op een zaterdag, overdag), waar het thema is: Eén in de nood, in de schuld, in het gebed en in de verwachting. Laten we ons ook daarin één voelen. God spreekt in Zijn Woord ook vandaag tot ons: En Mijn volk, waarover Mijn Naam is uitgeroepen, zich verootmoedigt en bidt, en zij Mijn aangezicht zoeken, en zich bekeren van hun boze wegen; dan zal ik uit de hemel horen, en hun zonden vergeven en hun land genezen (2Kron. 7:14).
Bij ons is een beschaamd gelaat, over wat wij er met elkaar van terecht hebben gebracht, al eeuwenlang. Maar de God van Abraham, Isaäk en Jakob is en blijft Dezelfde. Hij blijft getrouw, ondanks onze ontrouw. Daarom is er hoop!
Teun van der Weijden
Het is al vele jaren het verlangen en het gebed van gelovigen dat er een opwekking mag komen. Een geestelijke doorbraak, te beginnen bij de kinderen van God. Hoewel er zeker bemoedigende signalen zijn, moeten we erkennen dat de opwekking nog steeds uitblijft. De één zegt dat de tijd rijp is voor een opwekking, de ander beweert dat de opwekking uitblijft en de afbraak doorgaat. Eén ding is zeker, de tijd waarin we nu leven, is een ernstige tijd.
De samenleving verloedert en het ergste is dat we er gewend aan raken. Is dat niet het ergste oordeel van God? Wie herkent zich in Lot, die vermoeid was van de ontuchtige wandel van de gruwelijke mensen en dag op dag zijn ziel kwelde? (2Petr. 2:7-8). Van Paulus lezen we dat hij bedroefd was en toch blij. Als wij in God en in de Here Jezus Christus mogen geloven, hebben wij eeuwig leven. Dan mogen wij blij zijn voor de vergeving en verlossing van de zonden door Zijn dierbaar bloed. We mogen wandelen in het licht met Jezus. Maar kijken we om ons heen, zowel binnen als buiten de kerk(en) en we weten van de velen die nog buiten de Here Jezus Christus leven, zouden we dan niet bedroefd en bewogen zijn? Ja, met innerlijke ontferming bewogen, zoals de Here Jezus was?
Toch geloof ik dat er opwekking gaat komen, te beginnen bij de kinderen van God. Maar dan is het eerst nodig om te beseffen dat het oordeel ook begint bij het Huis van God! Als wij de situatie van Gods gemeente in Nederland, toetsen aan het Woord van God, is er veel reden om ons als kinderen van God te verootmoedigen voor de Here onze God en voor elkaar. Gods Gemeente is verscheurd en verdeeld. Er is veel ruzie, twist, liefdeloosheid, hoogmoed, trots en een geest van kritiek en onverdraagzaamheid. Als u en ik mogen weten door het geloof in de Here Jezus Christus gered te zijn, dat Hij ons heeft vrijgekocht door Zijn bloed, dan behoren wij bij de Here Jezus en we behoren bij elkaar, ook al verschillen we dan van mening over de opnameleer, doop, toekomstvisie en andere zaken. God wil dat Zijn kinderen in elk dorp en in elke stad samen één zijn en dat uitdragen en uitstralen, opdat de wereld zal geloven (Joh. 17!).
Wij zijn vanwege onze verdeeldheid een grote belemmering voor de ongelovige wereld om ons heen. Als we dat beseffen, dan zoeken we naar een oplossing en dat is: verootmoediging en gebed! Niet praten en discussiëren, maar bidden, op onze knieën gaan en roepen en smeken tot God, of Hij Zich nog over Zijn Gemeente en over ons land en volk zou willen ontfermen. Here, ontferm U over ons, en wees ons genadig, om Jezus wil.
Vier keer per jaar bezoek ik een samenkomst van verootmoediging en gebed (op een zaterdag, overdag), waar het thema is: Eén in de nood, in de schuld, in het gebed en in de verwachting. Laten we ons ook daarin één voelen. God spreekt in Zijn Woord ook vandaag tot ons: En Mijn volk, waarover Mijn Naam is uitgeroepen, zich verootmoedigt en bidt, en zij Mijn aangezicht zoeken, en zich bekeren van hun boze wegen; dan zal ik uit de hemel horen, en hun zonden vergeven en hun land genezen (2Kron. 7:14).
Bij ons is een beschaamd gelaat, over wat wij er met elkaar van terecht hebben gebracht, al eeuwenlang. Maar de God van Abraham, Isaäk en Jakob is en blijft Dezelfde. Hij blijft getrouw, ondanks onze ontrouw. Daarom is er hoop!
Teun van der Weijden
