Spreuken 3:11b (I)
Els ter Welle • 81 - 2005/06 • Uitgave: 12
Spreuken
Wees niet verdrietig over Zijne kastijding Spreuken 3:11b SV
Ik heb eindeloos vaak In de Arena van Isobel Kuhn gelezen. En steeds word ik er enorm door geïnspireerd. Het is een gouwen ouwe. Isobel en haar man waren zendelingen in China in de eerste helft van de vorige eeuw. Zij hebben een zwaar maar mooi leven gehad in dienst van de Heer. Als hun enige kind ver bij hun weg moet gaan naar de zendingsschool voor een lange tijd, is het of er een zwaard door Isobels ziel gaat. Zij beschrijft het als volgt:
Het afscheid was een foltering voor mij. Nog uren erna kon ik niet zitten, niet liggen, noch iets anders doen dan verdriet hebben. Ik peinsde erover, hoe ik haar zou missen: ik zou haar s avonds niet meer naar bed kunnen brengen. Ik zou haar kinderlijke manier van doen niet meer meemaken, zij zou mij waarschijnlijk vergeten. De laatste keer dat ik haar in bad zou doen, de laatste avond dat ik haar lekker instopte in bed, de laatste onstuimige omhelzing waarbij haar stevige armpjes om mijn hals knelden, de laatste zucht van het bevallige kinderfiguurtje in slaaphouding en ga zo maar door. Ik was geducht van streek. Mijn lieve, geduldige echtgenoot liep s avonds net zo lang met mij op straat totdat ik lichamelijk uitgeput was.
Later begreep Isobel Kuhn dat ze zich niet meer zo moest laten gaan in haar verdriet. Niet dat ze geen emoties mocht hebben, maar de Here wilde haar leren haar emoties te beteugelen en beter met zulke omstandigheden om te gaan. Hoewel Isobel Kuhn nog door heel veel zware dingen is heen gegaan, schrijft ze:
En zo leerde Hij mij. Nooit weer heb ik mijzelf toegestaan zo van streek te zijn over een verdriet.
In Psalm 62:3 zegt David die in heel moeilijke omstandigheden verkeert zo treffend: Waarlijk, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn burcht, ik zal niet te zeer wankelen. God vraagt niet van ons dat we onberoerd zijn bij emotionele gebeurtenissen. Hij roept ons wel op dat we er niet aan onderdoor gaan!
Els ter Welle
Wees niet verdrietig over Zijne kastijding Spreuken 3:11b SV
Ik heb eindeloos vaak In de Arena van Isobel Kuhn gelezen. En steeds word ik er enorm door geïnspireerd. Het is een gouwen ouwe. Isobel en haar man waren zendelingen in China in de eerste helft van de vorige eeuw. Zij hebben een zwaar maar mooi leven gehad in dienst van de Heer. Als hun enige kind ver bij hun weg moet gaan naar de zendingsschool voor een lange tijd, is het of er een zwaard door Isobels ziel gaat. Zij beschrijft het als volgt:
Het afscheid was een foltering voor mij. Nog uren erna kon ik niet zitten, niet liggen, noch iets anders doen dan verdriet hebben. Ik peinsde erover, hoe ik haar zou missen: ik zou haar s avonds niet meer naar bed kunnen brengen. Ik zou haar kinderlijke manier van doen niet meer meemaken, zij zou mij waarschijnlijk vergeten. De laatste keer dat ik haar in bad zou doen, de laatste avond dat ik haar lekker instopte in bed, de laatste onstuimige omhelzing waarbij haar stevige armpjes om mijn hals knelden, de laatste zucht van het bevallige kinderfiguurtje in slaaphouding en ga zo maar door. Ik was geducht van streek. Mijn lieve, geduldige echtgenoot liep s avonds net zo lang met mij op straat totdat ik lichamelijk uitgeput was.
Later begreep Isobel Kuhn dat ze zich niet meer zo moest laten gaan in haar verdriet. Niet dat ze geen emoties mocht hebben, maar de Here wilde haar leren haar emoties te beteugelen en beter met zulke omstandigheden om te gaan. Hoewel Isobel Kuhn nog door heel veel zware dingen is heen gegaan, schrijft ze:
En zo leerde Hij mij. Nooit weer heb ik mijzelf toegestaan zo van streek te zijn over een verdriet.
In Psalm 62:3 zegt David die in heel moeilijke omstandigheden verkeert zo treffend: Waarlijk, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn burcht, ik zal niet te zeer wankelen. God vraagt niet van ons dat we onberoerd zijn bij emotionele gebeurtenissen. Hij roept ons wel op dat we er niet aan onderdoor gaan!
Els ter Welle
