Wie is Dr. François Carr?
Henk Schouten • 80 - 2004/05 • Uitgave: 13
Wie is Dr. François Carr ?
Binnenkort in ons land
De Zuid-Afrikaanse Dr. François Carr belegt in een groot aantal landen bijeenkomsten over de herleving van de kerk, de gemeente van Christus. Binnenkort is hij in Nederland en spreekt o.a. tijdens een herlevingsconferentie op Het Brandpunt. Wie is Dr. François Carr?
Hij studeerde eerst Management en werkte voor het leger. Later kreeg hij een bijzondere roeping om de boodschap van opwekking beter: herleving te verkondigen in de kerken van Zuid-Afrika. Gedurende zijn baan bij het leger begon hij aan een studie Theologie. Hij was een van de oprichters van het "Revival Congresses Zuid-Afrika" in 1993, waarvan hij de nationale coördinator werd en later de uitvoerend directeur. Hij promoveerde in de theologie en kreeg zijn doctorsgraad. Zijn legerrang was inmiddels gestegen tot Luitenant-kolonel toen de Here hem in 1999 riep voor een volledige dagtaak in geestelijke bediening in "Revival Congresses Zuid-Afrika", om de boodschap van herleving en geestelijk ontwaken van de kerk te brengen. Van hieruit worden herlevingsconferenties belegd, literatuur over herleving uitgegeven en gebedscoördinatie voor herleving verzorgd, inmiddels in zon tachtig landen, waaronder Amerika, Canada, Engeland, Nederland, Pakistan, Ghana en Zuid-Afrika. Zijn vrouw, Dorothea, een sociaal werkster werkt de laatste tijd helemaal mee in François bediening. Samen hebben ze een dochter, Leoné. We hebben François enkele vragen gesteld:
Waarom denkt u dat de boodschap van herleving voor de kerk belangrijk is?
Veel kerken zijn leeg geraakt en leden haken af. De geestelijk apathie is groot. Duisternis, ongerechtigheid en zonde nemen overal toe. Ondanks onze grote welvaart, de wetenschappelijke en technologische vooruitgang, waar ook de kerk over mag beschikken, neemt de invloed op de samenleving van de kerk zichtbaar en snel af. De grootste behoefte is een herleving van de gelovigen in de kerk, dat vervolgens kan leiden tot een geestelijk ontwaken van verloren zielen. Als er een herleving plaatsvindt en mensen en kerken Gods wil leren doen, wordt het christelijke leven weer zichtbaar en zondaren raken overtuigd van zonde.
Wat is een herleving en wat zijn de typische kenmerken ervan? Zijn deze kenmerken altijd dezelfde door de eeuwen heen?
Er zijn veel opvattingen over herleving en onderzoekers verschillen soms van elkaar in de uitleg van een herleving. Ik heb hiervan een overzicht gegeven in mijn boek "Herleving! De eer van God". Herleving is een buitengewoon werk van de Heilige Geest dat buitengewone uitwerkingen heeft een buitengewone tegenwoordigheid van God laat zien. Het is niets minder dan de soevereine adem van de hemel. De Here God is soeverein en alles hangt daarom van Hem af en is in Zijn hand, vanaf het begin van een herleving tot aan de gevolgen ervan in de levens van gelovigen. Sommige kernmerken ervan zijn b.v. een bewustwording van Gods heerlijke tegenwoordigheid en heiligheid, geestelijke honger naar Zijn Woord en naar gebed, oprecht berouw na diepe overtuiging van zonde en een ernstige zorg voor de ander. Na vele jaren van studie ben ik ervan overtuigd geraakt dat al deze aspecten en kenmerken bij een herleving gevonden worden.
Wat is de positie, verantwoordelijkheid en taak van gelovigen in het licht van Gods soevereiniteit?
Ofschoon wij geen herleving kunnen produceren of organiseren is het toch van belang te weten dat God altijd gebruik maakt van menselijke kanalen. Er zijn niet veel mensen die spreken over en bidden voor een herleving. Ik denk dat dit om een aantal redenen komt: Er is niet echt zicht op een verloren mensheid en een heilig God, weinig of geen onderwijs hierover en daarom zijn mensen onverschillig. We zijn ook koud geworden en zelfvoldaan. We zijn ook onverschillig geworden omdat heel weinig mensen een herleving hebben ervaren. Er is ook veel verwarring over wat herleving werkelijk is en wat Gods doel ermee is. Wat kunnen we doen? We zullen van alle genademiddelen die ons ter beschikking staan gebruik moeten maken. We kunnen immers bidden, verkondigen, de gemeente op orde brengen, kerkleden opzoeken en gebed mobiliseren zodat God een gebedslast voor herleving geven kan.
Hebt u van nabij iets meegemaakt van een herleving? Hoe ging dat?
Een plaatselijk gemeente nodigde me uit een week van samenkomsten te leiden voorafgaand aan Pinksterzondag. Ik werd aanbevolen door een collega-predikant, die daar eerder had gepreekt. Ik was een onbekende spreker voor hen. Ik kwam in de namiddag aan voor de eerste samenkomst. De plaatselijke dominee en ik brachten een heel uur door in gebed, voorafgaand aan de dienst waarin ik mocht preken. Ik had mijn dagtijd zo ingedeeld dat er ruime tijd voor gebed was. Twee uur per dag bracht ik door in persoonlijke Schriftlezing en gebed. Daarna ging ik naar de consistorie om te bidden. Elke dag die week bracht ik van 10.00 tot 13.00 uur door in de consistorie om te bidden. Meestal was ik daar alleen en soms kwamen er enkele kerkleden. Ik bad voor alle leden van de kerk afzonderlijk, volgens de ledenlijst. Daarnaast wandelde ik ook dagelijks de stad door in gebed en soms bezocht ik mensen om met ze te bidden. Voor de avondsamenkomst brachten we opnieuw een uur door in de consistorie voor gebed. Het doel van de gebedstijden was vooral de Here te vragen ons te bezoeken met Zijn tegenwoordigheid en mij toe te rusten met de zalving van de Heilige Geest teneinde te kunnen preken.
Ik preekte dan ook in grote vrijheid. s Woensdags was er een sterk bewustzijn en een levende verwachting van wat er zou gaan gebeuren. Door de hele stad heen spraken mensen met elkaar over wat ze in de diensten en tijdens de preken hadden gehoord. Mensen belden me op en begonnen spontaan hun zonden te belijden en brachten dingen met anderen in orde. Die week groeide het kerkbezoek dagelijks en bij de avonddienst vroeg de predikant mij of ik na mijn prediking een uitnodiging wilde doen om naar voren te komen in reactie op de boodschap, mocht die voor iemand van persoonlijke betekenis zijn. Ik voelde mij niet door de Here geleid dat te doen en deed als tevoren.
Er was een ongekend bewustzijn tijdens de dienst van de tegenwoordigheid van de Here. Een bewustzijn van gefaald te hebben, een overtuiging van zonde daalde op de aanwezigen neer. Door de hele week heen groeide het aantal mensen dat hulp zocht in de geestelijke strijd. Tal van zaken kwamen voor als homoseksualiteit, alcoholisme, gokverslaving, onzekerheid over behoudenis, bitterheid, niet kunnen vergeven en tal van andere zonden. De vrijdagavond was ik nog niet halverwege mijn prediking toen ik er plotseling van overtuigd werd een uitnodiging te doen. Ik beëindigde mijn preek en vroeg mensen in antwoord erop naar voren te komen. Ongeveer tachtig mensen kwamen naar voren om zich aan de Here toe te wijden. Zondagmorgen gaven zich nog eens zon honderdtwintig mensen over aan de Here.
Zaterdagmorgen vond er een ontbijtbijeenkomst plaats van de kerkenraad. De Here had mij een gebedslast gegeven na die vrijdagavondsamenkomst. Ik sliep niet, maar bad voor de kerkenraad. Tijdens het gebed, om ca. 01.00 uur, nam de Here de last van mijn hart. Tijdens het ontbijt sprak ik met de kerkenraad over Hebt elkander lief. Ik trad terug, maar ik zag dat het ene kerkenraadslid na het andere op elkaar toeliepen om dingen in orde te maken, vergeving te vragen, zonde te belijden en ook hoe men elkaar in tranen omhelsde.
Men vroeg mij te blijven en nog een week van samenkomsten te leiden. Ik was vanwege mijn agenda helaas niet in staat dat te doen. Ik durf dit geen herleving te noemen, maar iets dat nooit eerder was gebeurd in die kerk, gebeurde die week. Onenigheden tussen mensen van soms vele jaren werden goed gemaakt. Een oude man, die al vijftien jaar niet meer in de kerk was geweest, werd verzoend met God. Een buitengewone ontmoeting met God gedurende de diensten, gaven mij een voorsmaak van wat God kan doen in antwoord op gebed en dat Hij veel meer kan doen. Ik kan met niets minder meer toe dan het ervaren van de tegenwoordigheid van de Here. In al mijn studies over herleving waren mij bepaalde punten duidelijk bij gebleven. Al deze punten mocht ik concreet ervaren in die week:
- Een diep bewust zijn van Gods heerlijke Tegenwoordigheid. Het is heel bijzonder om te zien hoe de Here dan werkt in de huizen en de harten van mensen met een buitengewone kracht.
- Gods kracht is werkzaam in de overtuiging van zonde dat leidt tot herstel van persoon tot persoon.
- Een bredere zicht op Gods doel met een herleving. Heerlijk om te zien hoe de kerkenraad in bijzondere saamhorigheid bijeenkwam en tot visie kwam inzake evangelisatie en het bereiken van verloren mensen in de eigen stad.
ds. Henk Schouten
Binnenkort in ons land
De Zuid-Afrikaanse Dr. François Carr belegt in een groot aantal landen bijeenkomsten over de herleving van de kerk, de gemeente van Christus. Binnenkort is hij in Nederland en spreekt o.a. tijdens een herlevingsconferentie op Het Brandpunt. Wie is Dr. François Carr?
Hij studeerde eerst Management en werkte voor het leger. Later kreeg hij een bijzondere roeping om de boodschap van opwekking beter: herleving te verkondigen in de kerken van Zuid-Afrika. Gedurende zijn baan bij het leger begon hij aan een studie Theologie. Hij was een van de oprichters van het "Revival Congresses Zuid-Afrika" in 1993, waarvan hij de nationale coördinator werd en later de uitvoerend directeur. Hij promoveerde in de theologie en kreeg zijn doctorsgraad. Zijn legerrang was inmiddels gestegen tot Luitenant-kolonel toen de Here hem in 1999 riep voor een volledige dagtaak in geestelijke bediening in "Revival Congresses Zuid-Afrika", om de boodschap van herleving en geestelijk ontwaken van de kerk te brengen. Van hieruit worden herlevingsconferenties belegd, literatuur over herleving uitgegeven en gebedscoördinatie voor herleving verzorgd, inmiddels in zon tachtig landen, waaronder Amerika, Canada, Engeland, Nederland, Pakistan, Ghana en Zuid-Afrika. Zijn vrouw, Dorothea, een sociaal werkster werkt de laatste tijd helemaal mee in François bediening. Samen hebben ze een dochter, Leoné. We hebben François enkele vragen gesteld:
Waarom denkt u dat de boodschap van herleving voor de kerk belangrijk is?
Veel kerken zijn leeg geraakt en leden haken af. De geestelijk apathie is groot. Duisternis, ongerechtigheid en zonde nemen overal toe. Ondanks onze grote welvaart, de wetenschappelijke en technologische vooruitgang, waar ook de kerk over mag beschikken, neemt de invloed op de samenleving van de kerk zichtbaar en snel af. De grootste behoefte is een herleving van de gelovigen in de kerk, dat vervolgens kan leiden tot een geestelijk ontwaken van verloren zielen. Als er een herleving plaatsvindt en mensen en kerken Gods wil leren doen, wordt het christelijke leven weer zichtbaar en zondaren raken overtuigd van zonde.
Wat is een herleving en wat zijn de typische kenmerken ervan? Zijn deze kenmerken altijd dezelfde door de eeuwen heen?
Er zijn veel opvattingen over herleving en onderzoekers verschillen soms van elkaar in de uitleg van een herleving. Ik heb hiervan een overzicht gegeven in mijn boek "Herleving! De eer van God". Herleving is een buitengewoon werk van de Heilige Geest dat buitengewone uitwerkingen heeft een buitengewone tegenwoordigheid van God laat zien. Het is niets minder dan de soevereine adem van de hemel. De Here God is soeverein en alles hangt daarom van Hem af en is in Zijn hand, vanaf het begin van een herleving tot aan de gevolgen ervan in de levens van gelovigen. Sommige kernmerken ervan zijn b.v. een bewustwording van Gods heerlijke tegenwoordigheid en heiligheid, geestelijke honger naar Zijn Woord en naar gebed, oprecht berouw na diepe overtuiging van zonde en een ernstige zorg voor de ander. Na vele jaren van studie ben ik ervan overtuigd geraakt dat al deze aspecten en kenmerken bij een herleving gevonden worden.
Wat is de positie, verantwoordelijkheid en taak van gelovigen in het licht van Gods soevereiniteit?
Ofschoon wij geen herleving kunnen produceren of organiseren is het toch van belang te weten dat God altijd gebruik maakt van menselijke kanalen. Er zijn niet veel mensen die spreken over en bidden voor een herleving. Ik denk dat dit om een aantal redenen komt: Er is niet echt zicht op een verloren mensheid en een heilig God, weinig of geen onderwijs hierover en daarom zijn mensen onverschillig. We zijn ook koud geworden en zelfvoldaan. We zijn ook onverschillig geworden omdat heel weinig mensen een herleving hebben ervaren. Er is ook veel verwarring over wat herleving werkelijk is en wat Gods doel ermee is. Wat kunnen we doen? We zullen van alle genademiddelen die ons ter beschikking staan gebruik moeten maken. We kunnen immers bidden, verkondigen, de gemeente op orde brengen, kerkleden opzoeken en gebed mobiliseren zodat God een gebedslast voor herleving geven kan.
Hebt u van nabij iets meegemaakt van een herleving? Hoe ging dat?
Een plaatselijk gemeente nodigde me uit een week van samenkomsten te leiden voorafgaand aan Pinksterzondag. Ik werd aanbevolen door een collega-predikant, die daar eerder had gepreekt. Ik was een onbekende spreker voor hen. Ik kwam in de namiddag aan voor de eerste samenkomst. De plaatselijke dominee en ik brachten een heel uur door in gebed, voorafgaand aan de dienst waarin ik mocht preken. Ik had mijn dagtijd zo ingedeeld dat er ruime tijd voor gebed was. Twee uur per dag bracht ik door in persoonlijke Schriftlezing en gebed. Daarna ging ik naar de consistorie om te bidden. Elke dag die week bracht ik van 10.00 tot 13.00 uur door in de consistorie om te bidden. Meestal was ik daar alleen en soms kwamen er enkele kerkleden. Ik bad voor alle leden van de kerk afzonderlijk, volgens de ledenlijst. Daarnaast wandelde ik ook dagelijks de stad door in gebed en soms bezocht ik mensen om met ze te bidden. Voor de avondsamenkomst brachten we opnieuw een uur door in de consistorie voor gebed. Het doel van de gebedstijden was vooral de Here te vragen ons te bezoeken met Zijn tegenwoordigheid en mij toe te rusten met de zalving van de Heilige Geest teneinde te kunnen preken.
Ik preekte dan ook in grote vrijheid. s Woensdags was er een sterk bewustzijn en een levende verwachting van wat er zou gaan gebeuren. Door de hele stad heen spraken mensen met elkaar over wat ze in de diensten en tijdens de preken hadden gehoord. Mensen belden me op en begonnen spontaan hun zonden te belijden en brachten dingen met anderen in orde. Die week groeide het kerkbezoek dagelijks en bij de avonddienst vroeg de predikant mij of ik na mijn prediking een uitnodiging wilde doen om naar voren te komen in reactie op de boodschap, mocht die voor iemand van persoonlijke betekenis zijn. Ik voelde mij niet door de Here geleid dat te doen en deed als tevoren.
Er was een ongekend bewustzijn tijdens de dienst van de tegenwoordigheid van de Here. Een bewustzijn van gefaald te hebben, een overtuiging van zonde daalde op de aanwezigen neer. Door de hele week heen groeide het aantal mensen dat hulp zocht in de geestelijke strijd. Tal van zaken kwamen voor als homoseksualiteit, alcoholisme, gokverslaving, onzekerheid over behoudenis, bitterheid, niet kunnen vergeven en tal van andere zonden. De vrijdagavond was ik nog niet halverwege mijn prediking toen ik er plotseling van overtuigd werd een uitnodiging te doen. Ik beëindigde mijn preek en vroeg mensen in antwoord erop naar voren te komen. Ongeveer tachtig mensen kwamen naar voren om zich aan de Here toe te wijden. Zondagmorgen gaven zich nog eens zon honderdtwintig mensen over aan de Here.
Zaterdagmorgen vond er een ontbijtbijeenkomst plaats van de kerkenraad. De Here had mij een gebedslast gegeven na die vrijdagavondsamenkomst. Ik sliep niet, maar bad voor de kerkenraad. Tijdens het gebed, om ca. 01.00 uur, nam de Here de last van mijn hart. Tijdens het ontbijt sprak ik met de kerkenraad over Hebt elkander lief. Ik trad terug, maar ik zag dat het ene kerkenraadslid na het andere op elkaar toeliepen om dingen in orde te maken, vergeving te vragen, zonde te belijden en ook hoe men elkaar in tranen omhelsde.
Men vroeg mij te blijven en nog een week van samenkomsten te leiden. Ik was vanwege mijn agenda helaas niet in staat dat te doen. Ik durf dit geen herleving te noemen, maar iets dat nooit eerder was gebeurd in die kerk, gebeurde die week. Onenigheden tussen mensen van soms vele jaren werden goed gemaakt. Een oude man, die al vijftien jaar niet meer in de kerk was geweest, werd verzoend met God. Een buitengewone ontmoeting met God gedurende de diensten, gaven mij een voorsmaak van wat God kan doen in antwoord op gebed en dat Hij veel meer kan doen. Ik kan met niets minder meer toe dan het ervaren van de tegenwoordigheid van de Here. In al mijn studies over herleving waren mij bepaalde punten duidelijk bij gebleven. Al deze punten mocht ik concreet ervaren in die week:
- Een diep bewust zijn van Gods heerlijke Tegenwoordigheid. Het is heel bijzonder om te zien hoe de Here dan werkt in de huizen en de harten van mensen met een buitengewone kracht.
- Gods kracht is werkzaam in de overtuiging van zonde dat leidt tot herstel van persoon tot persoon.
- Een bredere zicht op Gods doel met een herleving. Heerlijk om te zien hoe de kerkenraad in bijzondere saamhorigheid bijeenkwam en tot visie kwam inzake evangelisatie en het bereiken van verloren mensen in de eigen stad.
ds. Henk Schouten
