Wordt onze overheid de grootste bedreiging van ons leven?
Feike ter Velde • 92 - 2016 • Uitgave: 23
Wie beschermt ons straks nog tegen onze eigen overheid? Wereldwijd zijn overheden de grootste moordenaars en wel van de eigen burgers. Dus niet wegens honger, oorlog, terreur of epidemieën, maar door behandeling met dodelijke afloop. Er verscheen ooit een boek met de titel Death by Government waarin schokkende cijfers staan. China voorop. Maar nu onze regering: de dood als oplossing voor dure ouderen en falende zorg. Nog even en het is zo ver!
Onze minister van Volksgezondheid, mevrouw Edith Schippers (VVD), presenteerde onlangs onbeschaamd en aangekleed in academische bewoordingen een nieuwe wet die het mogelijk moet maken voor iedereen om, met behulp van anderen, het eigen leven te beëindigen als dat als voltooid wordt beschouwd. Hiermee wordt de grens tussen leven en dood definitief overschreden.
Bijna twee jaar geleden kwam er al een commissie onder leiding van dr. Paul Schnabel – senator van D66 – die begin dit jaar precies afraadde wat de minister van Volksgezondheid nu als wet wil voorstellen. Mensen zonder medische problemen, maar die vinden dat hun leven is voltooid, moeten zonder al te veel barrières uit het leven kunnen stappen. Daarvoor zijn ook mensen als hulp in te schakelen die geen medische opleiding hebben. Overal ontstond verbijstering, wereldwijd. Er is geen land ter wereld dat zoiets kent of overweegt. Nederland gaat opnieuw voorop.
De grens over
Het werd bij de abortuswetgeving in 1980 al gezegd: Nederland is een grens over en nu is veel meer mogelijk. De grens van leven en dood is opengegaan en nu komen, zo zei men, straks ook de ouderen aan de beurt. Nu is dat dan zo ver. We zijn verder aan het verdwalen in het land van de dood. Onze beschaving kenmerkt zich niet langer door de zorg voor de medemens, zoals het altijd was. De mens zelf mag beslissen en kiezen tussen leven en dood. Maar dat zal altijd gebeuren in de relatie met familie, kinderen, kleinkinderen. Bijna niemand zal zo’n ingrijpende beslissing alleen willen nemen.
Hoe is de periode geweest die aan deze ‘vrije’ keuze voorafging? Hoe denken de omstanders? Is er persoonlijk belang… zoals de verdeling van de erfenis? Al dit soort vragen doen zich buiten het zicht van de gemeenschap voor. Het lijkt een weloverwogen beslissing, die na lang overleg en overwegen is genomen… denkt men. De werkelijkheid kan dramatisch anders zijn. En daaraan wordt, ook door een meerderheid in onze Tweede Kamer bewust voorbij gegaan. Daarom is de meerderheid in ons parlement voor zo’n wet. Bijna onvoorstelbaar!
De abortuswet van destijds werd aangenomen met een meerderheid van maar één stem. Nu ligt dat ruimer, omdat de moraal en het dieper nadenken over leven en dood aan het verdwijnen is. Het gaat maar om één ideaal: de persoonlijke vrijheid van de mens. Dat humanistische ideaal beheerst grote delen van de mensheid.
Duister Nederland
Is zo’n wet eenmaal aangenomen, dan zullen de criteria die het allemaal zouden moeten verfraaien en alles zou moeten inperken, vanzelf opschuiven. Bij abortus ging het destijds om twaalf weken, dat is nu al vierentwintig weken. Er zouden gezondheidsredenen bij moeder of kind aanwezig moeten zijn. Maar dat wordt niet gecontroleerd. Er zou bedenktijd moeten zijn tussen het eerste gesprek met de arts en een eventuele datum waarop de abortus zou moeten plaatsvinden. Dat controleert ook niemand en iedereen vraagt zich af wat er van die zogenaamde beperkende maatregelen terecht is gekomen. De EO heeft dit destijds getest door met een zwangere vrouw, uitgerust met geheime camera, naar een abortusarts te gaan. Ze vertelde dat ze in februari naar de wintersport wilde gaan en dat de zwangerschap daardoor niet goed uitkwam. Daarom graag abortus. Ze kon direct een afspraak maken en het tijdstip overeenkomen met de arts. Geen voorlichting van de arts, geen bedenktijd. Alles werd vastgelegd met de geheime camera. Toen volgde een kort geding en de EO werd het verboden dit programma uit te zenden. Er kwam nauwelijks of geen protest. Maar… het bedrog en de immoraliteit daarachter werden wel openbaar. We zijn een donker land geworden. Een diep treurige werkelijkheid.
De wanhoop nabij
Nu krijgen we mogelijk straks de nieuwe euthanasiewet. Een wet die groen licht geeft aan patiënt en hulpverlener onder alle omstandigheden. Met allerlei mooie academische bewoordingen heeft de minister haar wetsvoorstel gepresenteerd op de televisie. Net als destijds bij de abortuswet. Maar de werkelijkheid op de straat is duister en bitter. Dertigduizend(!) abortussen per jaar in ons land.
Hoeveel mensen zullen straks kiezen voor de vrijwillige dood? Er gaven zich al tweehonderdduizend mensen op om naar de planeet Mars afgeschoten te worden en niet meer terug te keren. Wat een wanhoop blijkt hieruit! Hoe zullen we de misstanden in beeld kunnen brengen rond de zogenaamde vrijwillige dood? Zal er nog een rechter zijn die op andere criteria zal oordelen dan onze regering? Waarschijnlijk niet.
In ons mooie Nederland rijden straks doodseskaders rond, met de wet in de hand, die mensen moeten ‘bijstaan’ in hun doodswens. Met de wet in de hand zullen ze een formuliertje ondertekenen, dat deze mijnheer of mevrouw geheel voldoet aan wat de wet voorschrijft en hij of zij de zachte dood zonder bezwaar kan ondergaan. Het declaratieformulier voor de gereden kilometers en de gebruikte uren wordt tegelijkertijd overlegd. Alles achter de façade van een keurige wetgeving. Het probleem van een falende zorg is hiermee opgelost. Het probleem van de dure zorg is ook van de baan. Mensen die overbodig zijn of zich zo voelen, mensen in grote eenzaamheid en mensen met een diep verdriet zijn dan uit ons beeld verdwenen.
De dood als oplossing
De ideale samenleving met de kroon van vrijheid en onafhankelijkheid op het hoofd is het Nederland van o.a. VVD en PvdA, politieke stromingen die beide voortkwamen uit de Franse Revolutie. Die revolutie verklaarde dat God en Zijn gebod terzijde waren gesteld en dat nu absolute vrijheid eindelijk werkelijkheid is. Maar het is een vrijheid die het leven bedreigt van de zwaksten onder ons, die onze hulp zo hard nodig hebben. Onze overheid wil de zorg terugdringen en de oorzaak van het ‘probleem’ – de ouderen en de zwakken – bij de wortel aanpakken: de dood.
De overheid van Romeinen 13, die de goede beschermt, wordt de overheid van Openbaring 13 – die een ieder ombrengt die haar nummer niet draagt. In de twintigste eeuw werden in allerlei landen meer dan tweehonderdvijftig(!) miljoen burgers door de eigen overheid gedood in plaats van beschermd. Een veeg teken dat we vandaag wetgeving krijgen die het tegenovergestelde is van de noodzakelijke bescherming van het leven. De doodsbazuin klinkt!
Laten we bidden voor de christenen in ons parlement die een ander geluid laten horen en de bazuin van het leven blazen.
Feike ter Velde
Onze minister van Volksgezondheid, mevrouw Edith Schippers (VVD), presenteerde onlangs onbeschaamd en aangekleed in academische bewoordingen een nieuwe wet die het mogelijk moet maken voor iedereen om, met behulp van anderen, het eigen leven te beëindigen als dat als voltooid wordt beschouwd. Hiermee wordt de grens tussen leven en dood definitief overschreden.
Bijna twee jaar geleden kwam er al een commissie onder leiding van dr. Paul Schnabel – senator van D66 – die begin dit jaar precies afraadde wat de minister van Volksgezondheid nu als wet wil voorstellen. Mensen zonder medische problemen, maar die vinden dat hun leven is voltooid, moeten zonder al te veel barrières uit het leven kunnen stappen. Daarvoor zijn ook mensen als hulp in te schakelen die geen medische opleiding hebben. Overal ontstond verbijstering, wereldwijd. Er is geen land ter wereld dat zoiets kent of overweegt. Nederland gaat opnieuw voorop.
De grens over
Het werd bij de abortuswetgeving in 1980 al gezegd: Nederland is een grens over en nu is veel meer mogelijk. De grens van leven en dood is opengegaan en nu komen, zo zei men, straks ook de ouderen aan de beurt. Nu is dat dan zo ver. We zijn verder aan het verdwalen in het land van de dood. Onze beschaving kenmerkt zich niet langer door de zorg voor de medemens, zoals het altijd was. De mens zelf mag beslissen en kiezen tussen leven en dood. Maar dat zal altijd gebeuren in de relatie met familie, kinderen, kleinkinderen. Bijna niemand zal zo’n ingrijpende beslissing alleen willen nemen.
Hoe is de periode geweest die aan deze ‘vrije’ keuze voorafging? Hoe denken de omstanders? Is er persoonlijk belang… zoals de verdeling van de erfenis? Al dit soort vragen doen zich buiten het zicht van de gemeenschap voor. Het lijkt een weloverwogen beslissing, die na lang overleg en overwegen is genomen… denkt men. De werkelijkheid kan dramatisch anders zijn. En daaraan wordt, ook door een meerderheid in onze Tweede Kamer bewust voorbij gegaan. Daarom is de meerderheid in ons parlement voor zo’n wet. Bijna onvoorstelbaar!
De abortuswet van destijds werd aangenomen met een meerderheid van maar één stem. Nu ligt dat ruimer, omdat de moraal en het dieper nadenken over leven en dood aan het verdwijnen is. Het gaat maar om één ideaal: de persoonlijke vrijheid van de mens. Dat humanistische ideaal beheerst grote delen van de mensheid.
Duister Nederland
Is zo’n wet eenmaal aangenomen, dan zullen de criteria die het allemaal zouden moeten verfraaien en alles zou moeten inperken, vanzelf opschuiven. Bij abortus ging het destijds om twaalf weken, dat is nu al vierentwintig weken. Er zouden gezondheidsredenen bij moeder of kind aanwezig moeten zijn. Maar dat wordt niet gecontroleerd. Er zou bedenktijd moeten zijn tussen het eerste gesprek met de arts en een eventuele datum waarop de abortus zou moeten plaatsvinden. Dat controleert ook niemand en iedereen vraagt zich af wat er van die zogenaamde beperkende maatregelen terecht is gekomen. De EO heeft dit destijds getest door met een zwangere vrouw, uitgerust met geheime camera, naar een abortusarts te gaan. Ze vertelde dat ze in februari naar de wintersport wilde gaan en dat de zwangerschap daardoor niet goed uitkwam. Daarom graag abortus. Ze kon direct een afspraak maken en het tijdstip overeenkomen met de arts. Geen voorlichting van de arts, geen bedenktijd. Alles werd vastgelegd met de geheime camera. Toen volgde een kort geding en de EO werd het verboden dit programma uit te zenden. Er kwam nauwelijks of geen protest. Maar… het bedrog en de immoraliteit daarachter werden wel openbaar. We zijn een donker land geworden. Een diep treurige werkelijkheid.
De wanhoop nabij
Nu krijgen we mogelijk straks de nieuwe euthanasiewet. Een wet die groen licht geeft aan patiënt en hulpverlener onder alle omstandigheden. Met allerlei mooie academische bewoordingen heeft de minister haar wetsvoorstel gepresenteerd op de televisie. Net als destijds bij de abortuswet. Maar de werkelijkheid op de straat is duister en bitter. Dertigduizend(!) abortussen per jaar in ons land.
Hoeveel mensen zullen straks kiezen voor de vrijwillige dood? Er gaven zich al tweehonderdduizend mensen op om naar de planeet Mars afgeschoten te worden en niet meer terug te keren. Wat een wanhoop blijkt hieruit! Hoe zullen we de misstanden in beeld kunnen brengen rond de zogenaamde vrijwillige dood? Zal er nog een rechter zijn die op andere criteria zal oordelen dan onze regering? Waarschijnlijk niet.
In ons mooie Nederland rijden straks doodseskaders rond, met de wet in de hand, die mensen moeten ‘bijstaan’ in hun doodswens. Met de wet in de hand zullen ze een formuliertje ondertekenen, dat deze mijnheer of mevrouw geheel voldoet aan wat de wet voorschrijft en hij of zij de zachte dood zonder bezwaar kan ondergaan. Het declaratieformulier voor de gereden kilometers en de gebruikte uren wordt tegelijkertijd overlegd. Alles achter de façade van een keurige wetgeving. Het probleem van een falende zorg is hiermee opgelost. Het probleem van de dure zorg is ook van de baan. Mensen die overbodig zijn of zich zo voelen, mensen in grote eenzaamheid en mensen met een diep verdriet zijn dan uit ons beeld verdwenen.
De dood als oplossing
De ideale samenleving met de kroon van vrijheid en onafhankelijkheid op het hoofd is het Nederland van o.a. VVD en PvdA, politieke stromingen die beide voortkwamen uit de Franse Revolutie. Die revolutie verklaarde dat God en Zijn gebod terzijde waren gesteld en dat nu absolute vrijheid eindelijk werkelijkheid is. Maar het is een vrijheid die het leven bedreigt van de zwaksten onder ons, die onze hulp zo hard nodig hebben. Onze overheid wil de zorg terugdringen en de oorzaak van het ‘probleem’ – de ouderen en de zwakken – bij de wortel aanpakken: de dood.
De overheid van Romeinen 13, die de goede beschermt, wordt de overheid van Openbaring 13 – die een ieder ombrengt die haar nummer niet draagt. In de twintigste eeuw werden in allerlei landen meer dan tweehonderdvijftig(!) miljoen burgers door de eigen overheid gedood in plaats van beschermd. Een veeg teken dat we vandaag wetgeving krijgen die het tegenovergestelde is van de noodzakelijke bescherming van het leven. De doodsbazuin klinkt!
Laten we bidden voor de christenen in ons parlement die een ander geluid laten horen en de bazuin van het leven blazen.
Feike ter Velde
