Zoon van Hamas
Feike ter Velde • 86 - 2010 • Uitgave: 17
Mosab Hassan Yousef
Het Midden-Oosten is dagelijks in het nieuws, zeker als het gaat om Israël. Gaza, de Westbank - dat is Samaria en Judea - houden ook ons erg bezig als het gaat om Israëls veiligheid en toekomst. Maar laten we altijd denken aan de grote daden van God, zoals Hij die in het verleden deed en ook vandaag doet.
Zo’n wonder is het verhaal van Mosab Hassan Yousef (32), zoon van een Hamasleider, die zijn leven aan Christus gaf; een keuze waardoor hij moest vluchten.
Hij is de oudste zoon van sjeik Hassan Yousef, een van de oprichters van Hamas. Maar in een moeilijke strijd om al de gruwelijkheden en het onrecht van de zijde van Hamas en andere extreme islamitische organisaties, koos hij ervoor te gaan werken voor Israëls geheime dienst, Shin Beth. Zo kon hij het vermoorden van onschuldige Joodse mensen door Palestijnse moordcommando’s voorkomen.
Op zijn geestelijke zoektocht vond hij de waarheid van de Bijbel en van het Evangelie van de Here Jezus Christus. Mosab was er achter gekomen dat al de claims van de islam over gerechtigheid, vrede, liefde en een gelukkig leven eenvoudigweg niet kloppen. In de ontmoeting met de Bijbel begreep hij voor het eerst dat de ware liefde van God in de Here Jezus tot ons is gekomen, waardoor hij nu kan zeggen: “Ik ben een volgeling van Jezus Christus.” Een enorme omwenteling, die hem alles heeft gekost, maar nog veel meer heeft gegeven. Die keuze bracht hem er tevens toe om de geheime plannen van de extremistische islam en van Hamas aan Israël door te geven zodat mensenlevens werden gered.
Hamas is internationaal aangemerkt als terroristische organisatie en heeft zeer veel zelfmoordaanslagen en andere bloedige terreuracties tegen Israël op zijn naam staan. Mosab kwam er steeds meer achter dat Hamas en Fatah het eigen Palestijnse volk onderdrukken en mensen martelen en ombrengen in een meedogenloze zoektocht naar collaborateurs met Israël. Niemand wordt vertrouwd. Op een dag begon Mosab zich af te vragen wie de directe vijanden van hem en van zijn volk waren: Israël, Hamas of Amerika misschien?
Na een toevallige ontmoeting met een Britse toerist begon een zes jaar durende zoektocht, die zou leiden tot een ontmoeting met de Here Jezus Christus en een levensveranderende keuze voor Mosab. Die keuze werd gevaarlijk voor Hamas, want hij zou moordaanslagen trachten te verijdelen. Maar ook zijn eigen familie zou in gevaar worden bracht en voor hemzelf werd het levensbedreigend.
Hij woont nu op een geheim adres in Amerika, waar hem asiel werd verleend. Hij schrijft over zichzelf dat hij een kind is van de islam en de zoon van een veroordeelde terrorist. Maar ook dat hij een volgeling van Jezus is geworden. Hij is opgegroeid in een wereld van geweld, machtsmisbruik en armoede, van martelingen en dood. In de hoogste kringen van Hamas was hij een vertrouweling en kende de resultaten van de meest geheime bijeenkomsten, die tot gewelddadige acties tegen Israël zouden moeten leiden.
Voordat hij christen werd, was Mosab ook een gevangene van Israël en zat in een van de meest gevreesde gevangenissen. Maar hij werd een verrader van zijn eigen mensen, de Hamas, van eigen familie en van zijn vader, die zijn vrijheid opgaf voor de zaak waarin hij geloofde: de strijd tegen Israël. Mosab bewonderde zijn vader, omdat hij een zachtmoedige man was die altijd klaar stond voor anderen en voor zijn gezin.
Mosab was op tienjarige leeftijd al actief in het stenen gooien tijdens de eerste intifada. Een keer werd hij gepakt door een Joodse kolonist, de auto in gesleurd en meegenomen naar een Joodse nederzetting op de Westbank. Bang om daar gedood te worden keek hij desondanks zijn ogen uit naar de mooie huizen met tuinen en zwembaden en naar de schone straten van de nederzetting. Enkele uren later mocht hij naar huis, op zijn sokken, want zijn schoenen kreeg hij niet mee. Wel een waarschuwing om nooit meer met stenen te gooien.
Op een dag sprak een Engelse toerist Mosab en zijn vriend Jamal aan vlakbij de Damascuspoort in Jeruzalem. Hij nodigde hen uit voor een gespreksbijeenkomst met mensen van allerlei nationaliteiten. Het was iets van christenen en Mosab wilde ook daarvan best wat meer weten. Jamal haakte af en wilde niet gaan. Hij was depressief en stil geworden na zijn periode in een Israëlische gevangenis. Hij wilde niet meer naar de moskee. Mosab ging wel en vond het uiterst interessant. Hij kreeg een Nieuwe Testament mee in het Arabisch. Eenmaal weer thuis in Ramallah belde hij zijn vriend Jamal op en vertelde hoe fantastisch het was. Jamal waarschuwde hem dat het wel eens gevaarlijk kon zijn als ze erachter kwamen dat hij contact had met een stelletje christenen. Mosab was niet echt bang. Zijn vader had hem altijd geleerd ruim te denken en liefdevol te zijn, ook naar mensen met een ander geloof. In de grote bibliotheek van zijn vader stond ook een Bijbel.
Hij begon in zijn net verkregen Nieuwe Testament te lezen en kon niet stoppen. Het was de Bergrede. De woorden van Jezus maakten diepe indruk op de jonge man, die de naam van Jezus kende uit de koran. Hij kon niet stoppen met lezen. Hij schrijft in zijn boek: ‘Ieder vers leek te raken aan een diepe wond in mijn leven. Deze boodschap had de kracht om mijn ziel te genezen en mij te vullen met hoop.’ De woorden van Jezus “Heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen, alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van de Vader in de hemel”, veroorzaakte een elektrische schok in zijn hele lichaam, ‘alsof ik door de bliksem werd getroffen’, vertelt hij. Hij wist diep van binnen dat dit de boodschap was waar hij zijn leven lang naar had gezocht. Hij begreep dat de grootste vijand van zijn leven de innerlijke hebzucht was, de trots, de duistere denkbeelden die de duivel in het hart van de mens legt en hem tot zondaar maakt. ‘De enige ware vijand zit in mezelf.’ Alles wat hij had meegemaakt van zijn eigen volksgenoten, van de islam, van de vernederingen toen zijn vader in de gevangenis zat en ook de tijd die hijzelf in de gevangenis van Megiddo had moeten doorbrengen, droeg er waarschijnlijk allemaal toe bij dat de helende woorden van Jezus zo’n onpeilbaar diepe indruk maakten. ‘Jezus leert: Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. Wat komt hier een andere God naar voren dan Allah. De god van de islam is zo hard en veroordelend. Het leek alsof de woorden van Jezus hier iedere sjeik en iedere imam uit de islam rechtstreeks aanspraken. Het overweldigde mij en ik begon te huilen. Dit had ik nog nooit gehoord!’
Mosab verklaart dat God hem eerst had geleerd door de Sjin Bet, de Israëlische geheime dienst, dat niet Israël zijn vijand was en nu krijgt hij antwoord op alle andere vragen in dit kleine boekje, het Nieuwe Testament. Een grote verandering was begonnen in het hart van de 21-jarige Mosab. Maar hoe zat het nu verder? Hij had geleerd dat de Bijbel onbetrouwbaar was, veranderd door Joden en christenen. Hij bezocht de Bijbelstudiegroep in Jeruzalem trouw, was graag in hun midden, werd gewaardeerd. Maar hoe meer hij leerde, des te groter werd zijn verwarring. Hij bad: ‘God, Schepper, toon mij de waarheid. Ik weet het niet meer. Ik ben de weg kwijt. En ik weet niet welke kant ik op moet.’
In deze tijd verzeilde Mosabs vader door allerlei intriges, als aanhanger van Hamas op de Westbank, bij de organisatie van de tweede intifada. Deze begon na het bezoek van premier Sharon aan de Tempelberg in Jeruzalem. Mosab onthult in zijn boek dat Arafat en de zijnen al maanden bezig waren met de voorbereidingen van deze Palestijnse opstand, ook al toen Arafat nog onderhandelde met premier Ehud Barak en president Bill Clinton over een toekomstige Palestijnse staat. Het aanbod van Barak ging toen heel ver, maar Arafat wees het af. Want dat zou betekenen dat hij een Palestijnse staat zou moeten leiden en niet meer door de politieke leiders van de wereld op de schouders zou worden gedragen als held van de onderdrukte Palestijnen.
Mosab was erachter gekomen dat de lijfwacht van Arafat - door Arafat zelf gefinancierd met dollars van de Amerikaanse belastingbetaler - en de terreurgroep Al-Aqsa-Martelarenbrigade, die veel moordaanslagen in Israël pleegden, dezelfde mensen waren. Arafat veroordeelde de terreuraanslagen voor Westerse camera’s en werd geloofd, terwijl zijn eigen lijfwacht de terreur uitvoerde.
Een schokkend en onthullend, tevens een indrukwekkend en ontroerend verhaal in een boek - vertaald in het Nederlands*, met vaart en passie geschreven. Aan het einde van dit prachtige boek schrijft Mosab: ‘Ik ben een volgeling van de Here Jezus geworden, maar ik begin nog maar net een discipel te worden. Bid voor me, dat ik zal groeien in mijn geloof.’
Feike ter Velde
* Zoon van Hamas
Mosab Hassan Youssef
Uitgegeven door: Kok - Kampen
Het Midden-Oosten is dagelijks in het nieuws, zeker als het gaat om Israël. Gaza, de Westbank - dat is Samaria en Judea - houden ook ons erg bezig als het gaat om Israëls veiligheid en toekomst. Maar laten we altijd denken aan de grote daden van God, zoals Hij die in het verleden deed en ook vandaag doet.
Zo’n wonder is het verhaal van Mosab Hassan Yousef (32), zoon van een Hamasleider, die zijn leven aan Christus gaf; een keuze waardoor hij moest vluchten.
Hij is de oudste zoon van sjeik Hassan Yousef, een van de oprichters van Hamas. Maar in een moeilijke strijd om al de gruwelijkheden en het onrecht van de zijde van Hamas en andere extreme islamitische organisaties, koos hij ervoor te gaan werken voor Israëls geheime dienst, Shin Beth. Zo kon hij het vermoorden van onschuldige Joodse mensen door Palestijnse moordcommando’s voorkomen.
Op zijn geestelijke zoektocht vond hij de waarheid van de Bijbel en van het Evangelie van de Here Jezus Christus. Mosab was er achter gekomen dat al de claims van de islam over gerechtigheid, vrede, liefde en een gelukkig leven eenvoudigweg niet kloppen. In de ontmoeting met de Bijbel begreep hij voor het eerst dat de ware liefde van God in de Here Jezus tot ons is gekomen, waardoor hij nu kan zeggen: “Ik ben een volgeling van Jezus Christus.” Een enorme omwenteling, die hem alles heeft gekost, maar nog veel meer heeft gegeven. Die keuze bracht hem er tevens toe om de geheime plannen van de extremistische islam en van Hamas aan Israël door te geven zodat mensenlevens werden gered.
Hamas is internationaal aangemerkt als terroristische organisatie en heeft zeer veel zelfmoordaanslagen en andere bloedige terreuracties tegen Israël op zijn naam staan. Mosab kwam er steeds meer achter dat Hamas en Fatah het eigen Palestijnse volk onderdrukken en mensen martelen en ombrengen in een meedogenloze zoektocht naar collaborateurs met Israël. Niemand wordt vertrouwd. Op een dag begon Mosab zich af te vragen wie de directe vijanden van hem en van zijn volk waren: Israël, Hamas of Amerika misschien?
Na een toevallige ontmoeting met een Britse toerist begon een zes jaar durende zoektocht, die zou leiden tot een ontmoeting met de Here Jezus Christus en een levensveranderende keuze voor Mosab. Die keuze werd gevaarlijk voor Hamas, want hij zou moordaanslagen trachten te verijdelen. Maar ook zijn eigen familie zou in gevaar worden bracht en voor hemzelf werd het levensbedreigend.
Hij woont nu op een geheim adres in Amerika, waar hem asiel werd verleend. Hij schrijft over zichzelf dat hij een kind is van de islam en de zoon van een veroordeelde terrorist. Maar ook dat hij een volgeling van Jezus is geworden. Hij is opgegroeid in een wereld van geweld, machtsmisbruik en armoede, van martelingen en dood. In de hoogste kringen van Hamas was hij een vertrouweling en kende de resultaten van de meest geheime bijeenkomsten, die tot gewelddadige acties tegen Israël zouden moeten leiden.
Voordat hij christen werd, was Mosab ook een gevangene van Israël en zat in een van de meest gevreesde gevangenissen. Maar hij werd een verrader van zijn eigen mensen, de Hamas, van eigen familie en van zijn vader, die zijn vrijheid opgaf voor de zaak waarin hij geloofde: de strijd tegen Israël. Mosab bewonderde zijn vader, omdat hij een zachtmoedige man was die altijd klaar stond voor anderen en voor zijn gezin.
Mosab was op tienjarige leeftijd al actief in het stenen gooien tijdens de eerste intifada. Een keer werd hij gepakt door een Joodse kolonist, de auto in gesleurd en meegenomen naar een Joodse nederzetting op de Westbank. Bang om daar gedood te worden keek hij desondanks zijn ogen uit naar de mooie huizen met tuinen en zwembaden en naar de schone straten van de nederzetting. Enkele uren later mocht hij naar huis, op zijn sokken, want zijn schoenen kreeg hij niet mee. Wel een waarschuwing om nooit meer met stenen te gooien.
Op een dag sprak een Engelse toerist Mosab en zijn vriend Jamal aan vlakbij de Damascuspoort in Jeruzalem. Hij nodigde hen uit voor een gespreksbijeenkomst met mensen van allerlei nationaliteiten. Het was iets van christenen en Mosab wilde ook daarvan best wat meer weten. Jamal haakte af en wilde niet gaan. Hij was depressief en stil geworden na zijn periode in een Israëlische gevangenis. Hij wilde niet meer naar de moskee. Mosab ging wel en vond het uiterst interessant. Hij kreeg een Nieuwe Testament mee in het Arabisch. Eenmaal weer thuis in Ramallah belde hij zijn vriend Jamal op en vertelde hoe fantastisch het was. Jamal waarschuwde hem dat het wel eens gevaarlijk kon zijn als ze erachter kwamen dat hij contact had met een stelletje christenen. Mosab was niet echt bang. Zijn vader had hem altijd geleerd ruim te denken en liefdevol te zijn, ook naar mensen met een ander geloof. In de grote bibliotheek van zijn vader stond ook een Bijbel.
Hij begon in zijn net verkregen Nieuwe Testament te lezen en kon niet stoppen. Het was de Bergrede. De woorden van Jezus maakten diepe indruk op de jonge man, die de naam van Jezus kende uit de koran. Hij kon niet stoppen met lezen. Hij schrijft in zijn boek: ‘Ieder vers leek te raken aan een diepe wond in mijn leven. Deze boodschap had de kracht om mijn ziel te genezen en mij te vullen met hoop.’ De woorden van Jezus “Heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen, alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van de Vader in de hemel”, veroorzaakte een elektrische schok in zijn hele lichaam, ‘alsof ik door de bliksem werd getroffen’, vertelt hij. Hij wist diep van binnen dat dit de boodschap was waar hij zijn leven lang naar had gezocht. Hij begreep dat de grootste vijand van zijn leven de innerlijke hebzucht was, de trots, de duistere denkbeelden die de duivel in het hart van de mens legt en hem tot zondaar maakt. ‘De enige ware vijand zit in mezelf.’ Alles wat hij had meegemaakt van zijn eigen volksgenoten, van de islam, van de vernederingen toen zijn vader in de gevangenis zat en ook de tijd die hijzelf in de gevangenis van Megiddo had moeten doorbrengen, droeg er waarschijnlijk allemaal toe bij dat de helende woorden van Jezus zo’n onpeilbaar diepe indruk maakten. ‘Jezus leert: Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. Wat komt hier een andere God naar voren dan Allah. De god van de islam is zo hard en veroordelend. Het leek alsof de woorden van Jezus hier iedere sjeik en iedere imam uit de islam rechtstreeks aanspraken. Het overweldigde mij en ik begon te huilen. Dit had ik nog nooit gehoord!’
Mosab verklaart dat God hem eerst had geleerd door de Sjin Bet, de Israëlische geheime dienst, dat niet Israël zijn vijand was en nu krijgt hij antwoord op alle andere vragen in dit kleine boekje, het Nieuwe Testament. Een grote verandering was begonnen in het hart van de 21-jarige Mosab. Maar hoe zat het nu verder? Hij had geleerd dat de Bijbel onbetrouwbaar was, veranderd door Joden en christenen. Hij bezocht de Bijbelstudiegroep in Jeruzalem trouw, was graag in hun midden, werd gewaardeerd. Maar hoe meer hij leerde, des te groter werd zijn verwarring. Hij bad: ‘God, Schepper, toon mij de waarheid. Ik weet het niet meer. Ik ben de weg kwijt. En ik weet niet welke kant ik op moet.’
In deze tijd verzeilde Mosabs vader door allerlei intriges, als aanhanger van Hamas op de Westbank, bij de organisatie van de tweede intifada. Deze begon na het bezoek van premier Sharon aan de Tempelberg in Jeruzalem. Mosab onthult in zijn boek dat Arafat en de zijnen al maanden bezig waren met de voorbereidingen van deze Palestijnse opstand, ook al toen Arafat nog onderhandelde met premier Ehud Barak en president Bill Clinton over een toekomstige Palestijnse staat. Het aanbod van Barak ging toen heel ver, maar Arafat wees het af. Want dat zou betekenen dat hij een Palestijnse staat zou moeten leiden en niet meer door de politieke leiders van de wereld op de schouders zou worden gedragen als held van de onderdrukte Palestijnen.
Mosab was erachter gekomen dat de lijfwacht van Arafat - door Arafat zelf gefinancierd met dollars van de Amerikaanse belastingbetaler - en de terreurgroep Al-Aqsa-Martelarenbrigade, die veel moordaanslagen in Israël pleegden, dezelfde mensen waren. Arafat veroordeelde de terreuraanslagen voor Westerse camera’s en werd geloofd, terwijl zijn eigen lijfwacht de terreur uitvoerde.
Een schokkend en onthullend, tevens een indrukwekkend en ontroerend verhaal in een boek - vertaald in het Nederlands*, met vaart en passie geschreven. Aan het einde van dit prachtige boek schrijft Mosab: ‘Ik ben een volgeling van de Here Jezus geworden, maar ik begin nog maar net een discipel te worden. Bid voor me, dat ik zal groeien in mijn geloof.’
Feike ter Velde
* Zoon van Hamas
Mosab Hassan Youssef
Uitgegeven door: Kok - Kampen
