Bereiken van onbereikte volken
Ar Sikking • 86 - 2010 • Uitgave: 3
Andrew Sundar
“Ieder die de naam van de Heer aanroept, zal gered worden… maar hoe kunnen ze over Hem horen als Hij niet verkondigd wordt?” Deze tekst uit Romeinen 10 vers 13 en 14 vormt een belangrijke drijfveer voor Trans World Radio. Velen hebben het Evangelie nog nooit gehoord, zelfs complete bevolkingsgroepen. Voor deze mensen zendt Trans World Radio wereldwijd het Evangelie uit via radio en andere media, nu al in meer dan tweehonderd talen.
Een van de dingen waarbij mensen worden ingeschakeld, is de verkonding van het Evangelie. Iemand die zich intensief bezighoudt met het bereiken van nog onbereikte volken, is Andrew Sundar, directeur van Trans World Radio (TWR) in Zuidoost-Azië. En omdat hij ook mediaspecialist is, benut hij alle moderne communicatiemiddelen om het Evangelie bij ‘alle volken’ in Zuidoost-Azië te brengen.
“Er moeten nog veel mensen met het Evangelie bereikt worden,” zegt hij tijdens zijn bezoek aan Nederland. De wereld telt ruim zesduizend onbereikte volken. Alleen al in Zuidoost-Azië zijn er 642 volken niet bereikt met de boodschap van Jezus Christus. Het grootste aantal bevindt zich in Indonesië, 196. Op de voet gevolgd door Laos, 122. Dan komt Thailand met 72 volken, Maleisië, Vietnam, Myanmar, Cambodja, Filippijnen, Singapore, Brunei en Oost-Timor. In al deze landen zijn er groepen mensen die nog nooit bereikt zijn met het Evangelie.
Maar het kan nog erger. Net even links van Zuidoost-Azië ligt India. Daar alleen al leven zeshonderd volken die niet bereikt zijn; de meeste onbereikte mensen ter wereld. “We hebben als TWR dus nog veel te doen,” is Sundars conclusie.
Taal en cultuur
Maar wat zijn ‘volken’ waar Andrew Sundar het steeds over heeft? Dat zijn geen onbeduidende minderheden. “Als we het over volken hebben,” legt hij uit, “zijn dat meerderheden, in een land zoals India. Die volken onderscheiden zich vooral door hun eigen taal en cultuur. Maar in elk van deze landen zijn barrières om het Evangelie te brengen. En dan hebben we het niet eens over politieke barrières, maar dan gaat het vooral om de mensen zelf met hun wereldvisie en de cultuur waarin ze zijn opgegroeid. Het zijn dus vooral culturele barrières.” Hij noemt een voorbeeld: “In Cambodja doen we veel met radio-uitzendingen in de weekends voor kinderen. Kinderen komen daar in clubverband bij elkaar om te luisteren naar een Bijbelverhaal. Het gebeurt in Cambodja wel dat moeders hun dochters verbieden daar naartoe te gaan zodra zij de puberteit bereiken. Maar ze hebben er geen moeite mee als hun dochter in een casino werkt. De mogelijkheden om de kinderen te bereiken, zijn dus beperkt. Christelijke media worden zo een noodzaak om deze mensen te bereiken.”
TWR probeert in Cambodja de Khmerbevolking te bereiken door gebruik te maken van traditionele communicatiemethoden. Lang geleden, toen Indiërs naar Cambodja kwamen, communiceerden zij met inheemse volksmuziek. Zij gebruikten muziek als brug om te communiceren. “Wat wij nu hebben gedaan,” vertelt de TWR-directeur, “wij hebben de Bijbelverhalen van Genesis tot Openbaring op muziek gezet. De Bijbelverhalen worden dus gezongen op muziek in hun cultuur. Deze muziek is dus een brug van TWR naar hun wereld. Mensen komen bij elkaar in huis om naar de muziek te luisteren. Die verhalen op muziek zetten we op audiospelers of mp3-spelers op zonne-energie. Als iemand met zo'n apparaat naar een dorp gaat, zijn mensen nieuwsgierig en geïnteresseerd. Ze willen wat horen.
Dus als de vraag is: Kunnen we deze onbereikte mensen bereiken met onze media?, dan zeg ik ‘ja’. Als je de landen in Zuidoost-Azië neemt, wil elke overheid dat er één nationale taal gesproken wordt om de eenheid te bevorderen. We zenden programma's daarom uit in de hoofdtalen van een land die iedereen daar ook kent en verstaat. Als we in minderheidstalen gaan uitzenden blokkeert de overheid ons.”
Kerken
Voor de programma’s gebruikt TWR radio in de eerste plaats, maar ook audiospelers, internet en video. Video wordt in de Filippijnen veel gebruikt. Maar radio blijft het belangrijkste medium voor het werk. In moderne, ontwikkelde landen is radio een individueel medium, maar in ontwikkelingslanden in Zuidoost-Azië is luisteren naar de radio een groepsbezigheid. Men luistert met elkaar en er wordt over gepraat. De lokale kerken spelen hierbij een belangrijke rol. TWR werkt nauw samen met mensen van de plaatselijke kerken. Als hun voorgangers naar de dorpen gaan om er het Evangelie te brengen, zorgt TWR voor de nodige middelen die gebruikt kunnen worden bij hun verkondiging, zoals audiospelers en lectuur.
Sundar: “In Cambodja zijn vierhonderd plaatselijke kerken waar we contact mee hebben. In Vietnam zijn meer dan duizend luistergroepen. Daar heeft de overheid de kerken gesloten en christenen worden vervolgd. Daarom hebben de mensen massaal hun toevlucht genomen tot de radio. In de Filippijnen werken voorgangers goed mee. We noemen in de programma’s hun telefoonnummers. Luisteraars bellen met de predikanten op hun mobiele telefoons en krijgen begeleiding en pastorale zorg. De kerken waarmee we samenwerken, zijn de onafhankelijke, evangelische kerken. Zij zien de media als een brug naar het Evangelie. De traditionele kerken, vaak staatskerken, zijn niet actief en niet gemotiveerd om te evangeliseren.
We hebben zelfs luisteraars in boeddhistische kloosters. Zij komen naar ons kantoor in Myanmar (Birma). Zij zoeken de waarheid. Twee jaar geleden is er een boeddhistische monnik uit Myanmar tot geloof gekomen. Maar er is nog steeds christenvervolging, discriminatie en etnische strijd tussen de Birmese meerderheid en de minderheden. Maar juist die Birmese meerderheid is een onbereikt volk. Dat is een hele belangrijke doelgroep en daar gaan we ons ook op richten.”
Internetradio is in Zuidoost-Azië nog niet overal beschikbaar. In Singapore, Vietnam, Filippijnen en Maleisië is internet vrij algemeen, maar in Cambodja en Laos nog lang niet. Er zijn nog veel onbereikte volken, vooral in de gesloten landen. Maar er is daar volgens Andrew Sundar wel iets gaande. “In Zuidoost-Azië werken we in tien landen en in vele talen. We maken programma’s voor kerkleiders, kinderen, jeugd en vrouwen (Women of Hope). En we richten ons op de christenen met Bijbelstudieprogramma’s.”
Analfabetisme
Met de programma’s wordt sterk rekening gehouden met geletterden en analfabeten. Er is tussen hen namelijk een enorm verschil in het verwerken van informatie.
Sundar: “De bekende tekst uit Johannes 3 vers 16 werd eens voorgelezen en uitgelegd. Maar mensen reageerden er niet op. Dus we zochten naar de communicatiestoring. Een Chinese onderzoeker in Amerika had ontdekt dat geletterden leren door te zien en zo de informatie tot zich nemen. Analfabeten doen dat door te horen. Er is een groot verschil tussen informatie zien en horen. Geletterde mensen slaan de informatie op in hun computer of op papier, analfabeten slaan het op in hun hoofd. Zij hebben daarom ook moeite met abstracte begrippen, zoals de term ‘geestelijk leven’. Analfabeten leren door te luisteren naar verhalen, liederen en gedichten. Met deze kennis gaan we naar de dorpen en zoeken uit welke verhalen zij kunnen begrijpen. Op de radiostations proberen we vervolgens deze programma’s van ons uit te zenden.
We onderzoeken ook de barrières tussen radio en luisteraar. Er zijn bijvoorbeeld culturele blokkades voor het Evangelie, die te maken hebben met toverdokters en het vereren van voorouders. Hoe krijgen die mensen een juist beeld van God, van zonde en genade? Een inwoner van Myanmar bijvoorbeeld wordt als boeddhist geboren. Er wordt van hem verwacht twee keer in zijn leven monnik te zijn. De kinderen worden naar een boeddhistenklooster gestuurd.
Vietnam is communistisch, maar de bevolking is zeer religieus. Vooral jongeren houden zich bezig met religie in de vorm van voorouderverering en animisme. In Maleisië is dat de islam. In deze landen is het heel moeilijk om christen te zijn. In deze omgeving in Zuidoost-Azië worden de media een brug naar het evangelie en een manier om de mensen de Bijbel te onderwijzen. We ontvangen reacties op onze uitzendingen van mensen die mogelijk niet worden bereikt via de traditionele manieren. Ook worden mensen beïnvloed door seculiere media en het is belangrijk om christelijke media te gebruiken om mensen te stimuleren om met God te leven totdat Hij komt.
Ar Sikking
Trans World Radio (TWR)
De missie van TWR is de wereld bereiken met het Evangelie van Jezus Christus door middel van radio en andere media zoals internet, zodat levens blijvend veranderd worden. TWR ondersteunt hierbij de kerken bij het volvoeren van de zendingsopdracht zoals de Here Jezus die gaf in Matteüs 28:19. Trans World Radio zendt christelijke programma’s uit die in een groot deel van de wereld te ontvangen zijn, in meer dan 200 talen en dialecten.
“Ieder die de naam van de Heer aanroept, zal gered worden… maar hoe kunnen ze over Hem horen als Hij niet verkondigd wordt?” Deze tekst uit Romeinen 10 vers 13 en 14 vormt een belangrijke drijfveer voor Trans World Radio. Velen hebben het Evangelie nog nooit gehoord, zelfs complete bevolkingsgroepen. Voor deze mensen zendt Trans World Radio wereldwijd het Evangelie uit via radio en andere media, nu al in meer dan tweehonderd talen.
Een van de dingen waarbij mensen worden ingeschakeld, is de verkonding van het Evangelie. Iemand die zich intensief bezighoudt met het bereiken van nog onbereikte volken, is Andrew Sundar, directeur van Trans World Radio (TWR) in Zuidoost-Azië. En omdat hij ook mediaspecialist is, benut hij alle moderne communicatiemiddelen om het Evangelie bij ‘alle volken’ in Zuidoost-Azië te brengen.
“Er moeten nog veel mensen met het Evangelie bereikt worden,” zegt hij tijdens zijn bezoek aan Nederland. De wereld telt ruim zesduizend onbereikte volken. Alleen al in Zuidoost-Azië zijn er 642 volken niet bereikt met de boodschap van Jezus Christus. Het grootste aantal bevindt zich in Indonesië, 196. Op de voet gevolgd door Laos, 122. Dan komt Thailand met 72 volken, Maleisië, Vietnam, Myanmar, Cambodja, Filippijnen, Singapore, Brunei en Oost-Timor. In al deze landen zijn er groepen mensen die nog nooit bereikt zijn met het Evangelie.
Maar het kan nog erger. Net even links van Zuidoost-Azië ligt India. Daar alleen al leven zeshonderd volken die niet bereikt zijn; de meeste onbereikte mensen ter wereld. “We hebben als TWR dus nog veel te doen,” is Sundars conclusie.
Taal en cultuur
Maar wat zijn ‘volken’ waar Andrew Sundar het steeds over heeft? Dat zijn geen onbeduidende minderheden. “Als we het over volken hebben,” legt hij uit, “zijn dat meerderheden, in een land zoals India. Die volken onderscheiden zich vooral door hun eigen taal en cultuur. Maar in elk van deze landen zijn barrières om het Evangelie te brengen. En dan hebben we het niet eens over politieke barrières, maar dan gaat het vooral om de mensen zelf met hun wereldvisie en de cultuur waarin ze zijn opgegroeid. Het zijn dus vooral culturele barrières.” Hij noemt een voorbeeld: “In Cambodja doen we veel met radio-uitzendingen in de weekends voor kinderen. Kinderen komen daar in clubverband bij elkaar om te luisteren naar een Bijbelverhaal. Het gebeurt in Cambodja wel dat moeders hun dochters verbieden daar naartoe te gaan zodra zij de puberteit bereiken. Maar ze hebben er geen moeite mee als hun dochter in een casino werkt. De mogelijkheden om de kinderen te bereiken, zijn dus beperkt. Christelijke media worden zo een noodzaak om deze mensen te bereiken.”
TWR probeert in Cambodja de Khmerbevolking te bereiken door gebruik te maken van traditionele communicatiemethoden. Lang geleden, toen Indiërs naar Cambodja kwamen, communiceerden zij met inheemse volksmuziek. Zij gebruikten muziek als brug om te communiceren. “Wat wij nu hebben gedaan,” vertelt de TWR-directeur, “wij hebben de Bijbelverhalen van Genesis tot Openbaring op muziek gezet. De Bijbelverhalen worden dus gezongen op muziek in hun cultuur. Deze muziek is dus een brug van TWR naar hun wereld. Mensen komen bij elkaar in huis om naar de muziek te luisteren. Die verhalen op muziek zetten we op audiospelers of mp3-spelers op zonne-energie. Als iemand met zo'n apparaat naar een dorp gaat, zijn mensen nieuwsgierig en geïnteresseerd. Ze willen wat horen.
Dus als de vraag is: Kunnen we deze onbereikte mensen bereiken met onze media?, dan zeg ik ‘ja’. Als je de landen in Zuidoost-Azië neemt, wil elke overheid dat er één nationale taal gesproken wordt om de eenheid te bevorderen. We zenden programma's daarom uit in de hoofdtalen van een land die iedereen daar ook kent en verstaat. Als we in minderheidstalen gaan uitzenden blokkeert de overheid ons.”
Kerken
Voor de programma’s gebruikt TWR radio in de eerste plaats, maar ook audiospelers, internet en video. Video wordt in de Filippijnen veel gebruikt. Maar radio blijft het belangrijkste medium voor het werk. In moderne, ontwikkelde landen is radio een individueel medium, maar in ontwikkelingslanden in Zuidoost-Azië is luisteren naar de radio een groepsbezigheid. Men luistert met elkaar en er wordt over gepraat. De lokale kerken spelen hierbij een belangrijke rol. TWR werkt nauw samen met mensen van de plaatselijke kerken. Als hun voorgangers naar de dorpen gaan om er het Evangelie te brengen, zorgt TWR voor de nodige middelen die gebruikt kunnen worden bij hun verkondiging, zoals audiospelers en lectuur.
Sundar: “In Cambodja zijn vierhonderd plaatselijke kerken waar we contact mee hebben. In Vietnam zijn meer dan duizend luistergroepen. Daar heeft de overheid de kerken gesloten en christenen worden vervolgd. Daarom hebben de mensen massaal hun toevlucht genomen tot de radio. In de Filippijnen werken voorgangers goed mee. We noemen in de programma’s hun telefoonnummers. Luisteraars bellen met de predikanten op hun mobiele telefoons en krijgen begeleiding en pastorale zorg. De kerken waarmee we samenwerken, zijn de onafhankelijke, evangelische kerken. Zij zien de media als een brug naar het Evangelie. De traditionele kerken, vaak staatskerken, zijn niet actief en niet gemotiveerd om te evangeliseren.
We hebben zelfs luisteraars in boeddhistische kloosters. Zij komen naar ons kantoor in Myanmar (Birma). Zij zoeken de waarheid. Twee jaar geleden is er een boeddhistische monnik uit Myanmar tot geloof gekomen. Maar er is nog steeds christenvervolging, discriminatie en etnische strijd tussen de Birmese meerderheid en de minderheden. Maar juist die Birmese meerderheid is een onbereikt volk. Dat is een hele belangrijke doelgroep en daar gaan we ons ook op richten.”
Internetradio is in Zuidoost-Azië nog niet overal beschikbaar. In Singapore, Vietnam, Filippijnen en Maleisië is internet vrij algemeen, maar in Cambodja en Laos nog lang niet. Er zijn nog veel onbereikte volken, vooral in de gesloten landen. Maar er is daar volgens Andrew Sundar wel iets gaande. “In Zuidoost-Azië werken we in tien landen en in vele talen. We maken programma’s voor kerkleiders, kinderen, jeugd en vrouwen (Women of Hope). En we richten ons op de christenen met Bijbelstudieprogramma’s.”
Analfabetisme
Met de programma’s wordt sterk rekening gehouden met geletterden en analfabeten. Er is tussen hen namelijk een enorm verschil in het verwerken van informatie.
Sundar: “De bekende tekst uit Johannes 3 vers 16 werd eens voorgelezen en uitgelegd. Maar mensen reageerden er niet op. Dus we zochten naar de communicatiestoring. Een Chinese onderzoeker in Amerika had ontdekt dat geletterden leren door te zien en zo de informatie tot zich nemen. Analfabeten doen dat door te horen. Er is een groot verschil tussen informatie zien en horen. Geletterde mensen slaan de informatie op in hun computer of op papier, analfabeten slaan het op in hun hoofd. Zij hebben daarom ook moeite met abstracte begrippen, zoals de term ‘geestelijk leven’. Analfabeten leren door te luisteren naar verhalen, liederen en gedichten. Met deze kennis gaan we naar de dorpen en zoeken uit welke verhalen zij kunnen begrijpen. Op de radiostations proberen we vervolgens deze programma’s van ons uit te zenden.
We onderzoeken ook de barrières tussen radio en luisteraar. Er zijn bijvoorbeeld culturele blokkades voor het Evangelie, die te maken hebben met toverdokters en het vereren van voorouders. Hoe krijgen die mensen een juist beeld van God, van zonde en genade? Een inwoner van Myanmar bijvoorbeeld wordt als boeddhist geboren. Er wordt van hem verwacht twee keer in zijn leven monnik te zijn. De kinderen worden naar een boeddhistenklooster gestuurd.
Vietnam is communistisch, maar de bevolking is zeer religieus. Vooral jongeren houden zich bezig met religie in de vorm van voorouderverering en animisme. In Maleisië is dat de islam. In deze landen is het heel moeilijk om christen te zijn. In deze omgeving in Zuidoost-Azië worden de media een brug naar het evangelie en een manier om de mensen de Bijbel te onderwijzen. We ontvangen reacties op onze uitzendingen van mensen die mogelijk niet worden bereikt via de traditionele manieren. Ook worden mensen beïnvloed door seculiere media en het is belangrijk om christelijke media te gebruiken om mensen te stimuleren om met God te leven totdat Hij komt.
Ar Sikking
Trans World Radio (TWR)
De missie van TWR is de wereld bereiken met het Evangelie van Jezus Christus door middel van radio en andere media zoals internet, zodat levens blijvend veranderd worden. TWR ondersteunt hierbij de kerken bij het volvoeren van de zendingsopdracht zoals de Here Jezus die gaf in Matteüs 28:19. Trans World Radio zendt christelijke programma’s uit die in een groot deel van de wereld te ontvangen zijn, in meer dan 200 talen en dialecten.
